شهبانو فرح پهلوی: کامبیز آتابای «کارگزار میهن‌پرست ایران» بود

«او از همراهان پادشاه و من در سفر دی‌ماه ۱۳۵۷ بود و همچون یاوری وفادار و دلسوز، پادشاه فقید را در مصر همراهی کرد»

شهبانو فرح پهلوی در پیامی صوتی درگذشت کامبیز آتابای، از مدیران ارشد دوران پادشاهی محمدرضاشاه پهلوی و رئیس دفتر مخصوص شهبانو در سال‌های تبعید را به هم‌میهنان تسلیت گفت و از او به‌عنوان «یاوری وفادار و دلسوز پادشاه فقید و دوستی گرانقدر» یاد کرد.

کامبیز آتابای، یکی از چهره‌های شاخص تاریخ معاصر ایران، روز دوشنبه ۱۲ آبان ۱۴۰۴ در سن ۸۶ سالگی درگذشت. او سال ۱۳۱۸ در گنبد کاووس در خانواده‌ای ترکمن و بانفوذ زاده شد و پس از پایان تحصیلات نظامی در دانشکده سلطنتی سندهرست انگلستان و دوره‌های تخصصی در آمریکا، وارد ارتش و سپس دربار پهلوی شد.

شهبانو فرح پهلوی در این پیام گفت:

«با نهایت اندوه درگذشت یکی از کارگزاران میهن‌پرست ایران، کامبیز آتابای را به آگاهی هم‌میهنان می‌رسانم. او از مدیران ارشد ایران در دوران پادشاه فقید بود و در سال‌های دور از میهن، ریاست دفتر مخصوص مرا بر عهده داشت.»

شهبانو در ادامه با اشاره به مهم‌ترین مسئولیت‌های آتابای افزود:

«از برجسته‌ترین مسئولیت‌های کامبیز آتابای می‌توان به آجودان پادشاه ایران، مدیرکل فنی و خدمات عمومی وزارت دربار شاهنشاهی، دبیرکل انجمن سلطنتی اسب، ریاست فدراسیون سوارکاری ایران، ریاست فدراسیون فوتبال ایران و نیز ریاست کنفدراسیون فوتبال آسیا اشاره کرد، که پر‌افتخارترین دوران تاریخ فوتبال ایران به شمار می‌رفت.»

او همچنین یادآور شد که آتابای در واپسین روزهای حضور خاندان پهلوی در ایران و پس از آن در کنار پادشاه فقید حضور داشت:

«او از همراهان پادشاه و من در سفر دی‌ماه ۱۳۵۷ بود و همچون یاوری وفادار و دلسوز، پادشاه فقید را در مصر همراهی کرد.»

شهبانو فرح پهلوی در بخش دیگری از پیام خود از نقش آتابای در چهار دهه‌ی گذشته یاد کرد و گفت:

«در تمام چهار دهه‌ی گذشته نیز با نظم و انضباط که از ویژگی‌هایش بود، به امور دفتر من، از جمله در ارتباط با هم‌میهنان درون و بیرون کشور، صمیمانه رسیدگی می‌کرد.»

او در پایان با ابراز اندوه شخصی از درگذشت آتابای تاکید کرد:

«کامبیز آتابای برای من نه یک رئیس دفتر، بلکه دوستی گرانقدر بود. برای همسر گرامی او و فرزندان عزیزش صبر و شکیبایی آرزو می‌کنم. یادش برای من همیشه روشن و پررنگ باقی خواهد ماند.»