کامبیز آتابای؛ خدمتگزار وطن و همراه امین شهبانوی ایران

آتابای دهمین و پرافتخارترین رئيس فدراسیون فوتبال ایران و ششمین رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا بود

کامبیز آتابای، یکی از شخصیت‌های برجسته تاریخ معاصر ایران در عرصه ورزش و مدیریت دربار پادشاهی پهلوی، روز دوشنبه دوازدهم آبان ۱۴۰۴ در سن ۸۶ سالگی درگذشت.

او سال ۱۳۱۸ در شهر گنبد کاووس در خانواده‌ای ترکمن، متمول و بانفوذ متولد شد؛ پدر او، ابوالفتح آتابای، معاون وزیر دربار در دوران پادشاهی محمدرضاشاه پهلوی بود.

آتابای پس از اتمام تحصیلات متوسطه در تهران، برای ادامه تحصیل راهی انگلستان شد و در دانشگاه نظامی سلطنتی سندهرست علوم نظامی آموخت. او همچنین دوره‌های تخصصی عملیات هوابرد و چتربازی را در یک مدرسه نظامی آمریکایی پشت سر گذاشت.

Read More

This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)

آتابای پس از بازگشت به ایران، به مدت چهار سال در ارتش خدمت کرد و به دربار پهلوی راه یافت. او در دوران پادشاهی محمدرضا شاه پهلوی، مناصب مختلفی را بر عهده داشت و تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷، در سمت مدیر کل فنی و خدمات عمومی دربار فعالیت می‌کرد. این سمت، او را به یکی از چهره‌های کلیدی در حلقه نزدیکان شاه تبدیل کرد.

اما کامبیز آتابای تنها یک چهره سیاسی و نظامی نبود. او در عرصه ورزش نیز نامی ماندگار از خود به جا گذاشته است. آتابای در سال ۱۳۵۱ به‌عنوان دهمین رئیس فدراسیون فوتبال ایران منصوب شد و تا بهمن ۱۳۵۷ این مسئولیت را بر عهده داشت.

 او در این دوره که به اعتقاد کارشناسان، یکی از برجسته‌ترین دوره‌های مدیریت فوتبال ایران بود، جام تخت جمشید، اولین لیگ حرفه‌ای فوتبال ایران، را پایه گذاشت.

آتابای از سال ۱۹۷۶ تا ۱۹۷۸ (۱۳۵۶ــ۱۳۵۴)، ششمین رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) بود و در ارتقای جایگاه فوتبال ایران در سطح قاره کهن نقش مهمی ایفا کرد.

قهرمانی جام ملت‌های آسیا، قهرمانی جوانان آسیا، قهرمانی بازی‌های آسیایی و راهیابی به المپیک و جام جهانی، بخشی از افتخارات دوران مدیریت ورزشی او بودند. در دوره او، تیم ملی فوتبال ایران در سال ۱۹۷۲ (۱۳۵۱) قهرمان جام ملت‌های آسیا شد. آن دوره، ایران میزبان رقابت‌ها بود.

او در دوران پادشاهی پهلوی، مسئولیت‌های دیگری نیز مانند ریاست فدراسیون سوارکاری را هم بر عهده داشت.

آتابای پس از وقوع انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، به همراه محمدرضا شاه ایران را ترک کرد و پس از درگذشت شاه در سال ۱۳۵۹، به نیویورک رفت. در آنجا، او به‌عنوان رئیس دفتر شهبانو فرح پهلوی مشغول به کار شد و سال‌ها یاور امین شهبانو بود. این ارتباط که در سال‌های حضور او در وزارت دربار ریشه داشت، نشان‌دهنده اعتماد عمیق شهبانو فرح پهلوی به آتابای بود. او در این نقش نه‌تنها به امور رسمی دفتر شهبانو رسیدگی می‌کرد، بلکه در فعالیت‌ها برای احیای نظام پادشاهی مشروطه نیز مشارکت داشت.

کامبیز آتابای در مصاحبه‌هایی که بعدها با رسانه‌های مختلفی انجام داد، به بیان دیدگاه‌هایش درباره تاریخ معاصر ایران و نقش مهم خاندان پهلوی پرداخت. 

در یک نمونه اخیر، پس از آن که علی بهادری جهرمی، سخنگوی دولت ابراهیم رئیسی، در توییتی ادعا کرد که پادشاه فقید ایران هنگام خروج از کشور، جواهرات سلطنتی را با خود برده‌اند، کامبیز آتابای در این مورد روشنگری کرد.

او به تلویزیون صدای آمریکا گفت: «پس از انقلاب اسلامی و خروج شاه و شهبانو از کشور، شماری از خبرنگاران بین‌المللی در دیدار از کاخ نیاوران تصاویری را ثبت کردند که نشان می‌دهد کاخ دست‌نخورده باقی مانده بود.»

آتابای همچنین افزود که که ۲۴ ساعت پیش از پرواز شاه و شهبانو به کاخ نیاوران رفت و به شهبانو گفت که چند قطعه نفیس از جمله قلمدان مینیاتور را که هدیه گرفته بودند با خود ببرند، ولی شهبانو هیچ کدام را نبرد و حتی لباس‌های خود را هم در کاخ گذاشت و رفت.