باستان‌شناسان شهری گمشده را در پرو کشف کرده‌اند که سه هزار و ۵۰۰ سال پیش رونق داشته و به احتمال زیاد، با جوامع اولیه انسانی مانند تمدن‌های مصر باستان و سومر در خاورمیانه هم‌دوره بوده است.
شهر باستانی پنیکو (Peñico) به‌طور مستقل از دیگر تمدن‌های اولیه پدید آمده و احتمالا به شکل یک مرکز تجاری رونق داشته که آمریکای جنوبی ساحلی را از طریق جنگل‌های انبوه، به مناطق کوهستانی آند متصل می‌کرده است.
روت شیدی، باستان‌شناس و مدیر منطقه باستان‌شناسی کارال، گفت: «این مرکز شهر بر پایه سنت فرهنگی کارال شکل گرفته است.»
پژوهشگران سازهای دایره‌شکل را روی دامنه تپه‌ای در استان بارانکا در شمال پرو کشف کردند که شامل بقایای ساختمان‌هایی سنگی و گِلی است که در ارتفاع حدود ۶۰۰ متر از سطح دریا، در حدود سال‌های ۱۸۰۰ تا ۱۵۰۰ پیش از میلاد ساخته شده‌اند.
دانشمندان گمان می‌برند که ساکنان این شهر باستانی با تمدن کارال‌ــ کهن‌ترین تمدن در قاره آمریکا‌ــ مرتبط بوده‌اند؛ تمدنی که پنج هزار سال پیش شکل گرفت.
تصاویر هوایی ثبت‌شده با پهپاد وجود سازه‌های جدیدی را نشان دادند که به‌صورت موازی با ساختمان‌های پیش‌تر کشف‌شده متعلق به جامعه پیشاکلمبی کارال‌ــ‌سوپه قرار دارند.
ارتفاعی که این سازه‌ها آنجا کشف شدند، نشان می‌دهد که ساکنان این شهر باستانی این محل را به لحاظ راهبردی و احتمالا برای برجسته‌تر کردن شکوه بناهایشان، محافظت در برابر سیلاب‌ها و رانش زمین یا برای تقویت تعامل و مبادله، انتخاب کرده بودند.
دکتر شیدی گفت: «پنیکو به آن دسته از مجموعه محوطه‌های باستان‌شناسی که تحت نظر ما قابل‌بازدیدند، اضافه می‌شود: شهر مقدس کارال، شهر ماهی‌گیری آسپرو و شهر کشاورزی‌‌ــ‌ماهیگیری ویچاما. عموم مردم خواهند توانست با این شهر تعامل و تبادل نیز آشنا شوند.»
به گفته باستان‌شناسان، کشف این شهر برای درک بیشتر تاریخ آمریکای جنوبی اهمیت اساسی دارد. آن‌ها گمان می‌برند این شهر پس از آن پدید آمد که تمدن کارال بر اثر تغییرات اقلیمی نابود شد.
پنیکو همچنین به‌احتمال زیاد به‌عنوان یک محور اتصال در شبکه مبادلات عمل می‌کرده که به استخراج و گردش کانی هماتیت آهن مرتبط بوده؛ ماده‌ای که برای ساخت رنگدانه قرمز به‌کار می‌رفته و در کیهان‌شناسی آندی از اهمیت نمادین بالایی برخوردار بوده است.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
دکتر شیدی به خبرگزاری رویترز گفت: «آن‌ها برای تجارت و مبادله با جوامع ساحلی، مناطق مرتفع و جنگل، در محلی راهبردی مستقر شده بودند.»
وزارت فرهنگ پرو در بیانیه‌ای اعلام کرد که تاکنون ۱۸ سازه در محوطه این شهر باستانی کشف شده است، از جمله ساختمان‌های عمومی بزرگ و کوچک، و مجموعه‌های مسکونی.
یکی از سازه‌ها با عنوان «بی۲» (B2) به دلیل نقش‌برجسته‌های مجسمه‌مانندش جلب توجه می‌کند که در دو ساختمان عمومی بزرگ دیگر از مرکز شهر ادغام شده‌اند.
مشخص شد این ساختمان طرح‌های چشمگیری از ساز بادی صدف حلزونی موسوم به «پوتوتوس» و سازهای دیگری دارد که بر دیوارهای اتاقی چهارگوش نمایان شده‌اند.
در جوامع اولیه آندی، برای انتقال صدا تا فواصل طولانی مانند اعلام نشست‌ها و رویدادهای مهم، از پوتوتوس استفاده می‌شد و این سازها نمادی از اهمیت اجتماعی به‌شمار می‌رفتند.
آن‌ها به‌عنوان پیشکش آیینی مهمی برای خدایان در نظر گرفته می‌شدند؛ به‌نشانه سپاسگزاری برای نعمت‌هایی که درخواست و دریافت شده بودند.
پژوهشگران اشیای باستانی مهم دیگری را هم در این ساختمان کشف کردند، از جمله تندیس‌هایی از گل خام که پیکره‌هایی انسان‌مانند و جانورمانند را نشان می‌دادند و نیز اشیایی آیینی.
آن‌ها همچنین گردنبندهایی را در محل این ساختمان یافتند که مهره‌هایی از مواد گوناگون مانند رودوکروزیت، کریزوکولا، استخوان جانور و گل داشتند.
وجود چنین اشیایی نشان می‌دهد که این ساختمان احتمالا یکی از مهم‌ترین بناها در تاریخ شهری پنیکو بوده است.
© The Independent
