در پی تلاش طالبان برای کنترل اذهان و عقاید مردم افغانستان، خانه شعر در تبعید که به کوشش شاعران افغانستان در اروپا ایجاد شد، طرحی را برای جمع‌آوری و انتشار آثار ادبی شاعران افغانستان اجرا می‌کند. در این طرح، از شاعران داخل افغانستان خواسته شده اشعار خود را که دیگر پخش و انتشار آن‌ها در افغانستان ممکن نیست، به این خانه شعر بفرستند تا ضمن بررسی و نقد، فرصت پخش و نشر آن‌ها در گستره وسیع‌تر به صورت چاپی و آنلاین فراهم شود.
خانه شعر در تبعید نه تنها از شاعران در داخل افغانستان، بلکه از شاعران افغان در تبعید و همه شاعران جهان دعوت کرده است در همراهی با شاعران افغانستان برای حمایت از آنان و به منظور مقابله با خفقان و سرکوب حاکم بر اجتماع و فرهنگ افغانستان، شعر بسرایند و سروده‌هایشان را برای انتشار در مجموعه‌هایی که قرار است این نهاد منتشر کند، ارسال کنند.
سمیه رامش، از بنیان‌گذاران خانه شعر در تبعید، شاعر و نویسنده اهل افغانستان است که پس از سقوط افغانستان به دست طالبان، در هلند زندگی می‌کند. او در گفت‌وگو با ایندیپندنت فارسی، در مورد ایجاد مجموعه «بامداد خانه شعر در تبعید» گفت: «این مجموعه پاسخی است به وضعیت موجود افغانستان و اعتراض به تفکری که می‌خواهد شعر، موسیقی و هنر را ممنوع یا محدودیت کند.»
به گفته رامش، خانه شعر در تبعید که از شاعران افغانستان و شاعرانی از دیگر کشورهای جهان تشکیل شده است، در پی دستور محدودکننده طالبان برای سرودن شعر در افغانستان، می‌کوشد شاعران جهان و انجمن‌ها و تشکل‌های شعرا را به حمایت شعر و ادبیات افغانستان فرا بخواند. او گفت: «تاکنون چندین انجمن فرهنگی و ادبی از جمله انجمن بین‌المللی قلم، خانه شعر شاملو، خانه شاعران جهان، انتشارات نبشت و چندین انجمن و نهاد فرهنگی و ادبی دیگر حمایتشان را از فراخوان خانه شعر در تبعید اعلام کرده‌اند.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
سمیه رامش همچنین تصریح کرد که خانه شعر در تبعید علاوه بر پخش و نشر آثار شاعران افغانستان و جهان در قالب مجموعه‌های چاپی و آنلاین، تلاش می‌کند آثار شاعران افغانستان را به جشنواره‌های فرهنگی و ادبی جهان هم معرفی کند «تا نمایانگر بخشی از مبارزه و مقاومت فرهنگی مردم افغانستان در سطح وسیع‌تر باشد».
رامش تاکید کرد: «تلاش ما بر این است که بیشتر آثار شاعران افغانستان به زبان انگلیسی و دیگر زبان‌های جهان ترجمه شوند و این آثار به شکل گسترده‌تر در دسترس مخاطبان غیرافغانستانی نیز قرار گیرند.»
در ادامه دستورهای سرکوبگرانه طالبان، اخیرا وزارت امر به معروف و نهی از منکر این گروه دستور داد شاعران از سرودن شعرهای که محتوای دینی و عقیدتی نداشته باشد یا شعرهایی که آوازخوانان بتوانند از آن‌ها ترانه و تصنیف بسازند، خودداری کنند. این گروه یک روز قبل از پخش این دستور نیز در نامه‌ای که از طرف وزارت اطلاعات و فرهنگ طالبان، اعلام کرد که پخش، نشر و فروش کتاب‌هایی که محتوای دینی و عقیدتی ندارند و مخالف منافع این گروه‌اند ممنوع است. در اطلاعیه این وزارتخانه آمده است: «برخی کتاب‌های مخالف ارزش‌های اسلامی، منافع ملی و فرهنگ افغانی هنوز در بازار کابل موجود‌ند که به آن‌ها اجازه فروش و انتشار داده نمی‌شود.»
طالبان پیش از این نیز شمار زیادی از کتاب فروشی‌ها و مراکز انتشارات کابل را بدون هیچ دلیلی تعطیل کردند. تلاش طالبان برای ممانعت از پخش و نشر کتاب‌های غیردینی از همان آغاز واضح و روشن بود اما دستور طالبان برای محدود کردن شاعران گام جدیدی بود که طالبان برای کنترل رفتار و عقاید و حتی عواطف جامعه برداشتند.
سمیه رامش که خود برنده چند جایزه ادبی در افغانستان است، در مورد این رفتار طالبان گفت: «طالبان می‌توانند جلو پخش و نشر کتاب و آثار شاعران و نویسندگان را بگیرند اما واقعا نمی‌توانند ذهن و عاطفه یک نویسنده و شاعر را کنترل کنند.» او خاطرنشان کرد که اگرچه سرکوب و اختناقی که طالبان به‌وجود آورده‌اند بر روند نشر و تکثیر آثار ادبی تاثیر می‌گذارد، عطش نوشتن را هم در میان اهل شعر و ادبیات بیشتر خواهد کرد.
