سیالکوت، شهری در شمال شرقی پاکستان، حدود ۷۰ درصد از عرضه جهانی توپ‌های فوتبال را تولید می‌کند؛ از جمله الریهلای آدیداس، توپ رسمی جام جهانی فوتبال ۲۰۲۲ در قطر.

اگر توپ فوتبال در خانه دارید، به احتمال زیاد از سیالکوت، شهری در شمال شرقی پاکستان در نزدیکی مرز کشمیر، آمده است. بیش از دو سوم توپ‌های فوتبال جهان در یکی از هزار  کارخانه این شهر ساخته می‌شوند. توپ الریهلای آدیداس، توپ رسمی جام جهانی فوتبال ۲۰۲۲ قطر، نیز در همین محدوده می‌گنجد.

به گزارش بلومبرگ، در سیالکوت حدود ۶۰ هزار نفر در کسب‌وکار تولید توپ فوتبال کار می‌کنند که حدود هشت درصد از جمعیت شهر است. اغلب آن‌ها ساعت‌های طولانی کار می‌کنند و قطعات مختلف توپ‌ها را با دست به هم می‌دوزند.

بیش از۸۰ درصد از توپ‌های فوتبال تولید سیالکوت، با دست دوخته می‌شوند؛ فرایندی دشوار که باعث دوام بیشتر توپ می‌شود و پایداری آیرودینامیکی بیشتری به آن می‌دهد. در توپ‌های دست‌دوز، درزها عمیق‌ترند و در قیاس با دوخت‌های ماشینی، بخیه‌ها کشش بیشتری دارند.

در کارگاه تولیدی «صنایع انور خواجه»، دوزنده‌ها تقریبا ۱۶۰ روپیه، حدود ۷۵ سنت، برای هر توپ دستمزد می‌گیرند. تکمیل هر یک از این توپ‌ها سه ساعت طول می‌کشد. با سه توپ در روز، دوزنده می‌تواند حدود ۹۶۰۰ روپیه (حدود ۴۳دلار) در ماه درآمد کسب کند. این دستمزد حتی برای یک منطقه فقیرنشین نیز بسیار پایین است. طبق برآوردهای پژوهشگران، هزینه زندگی در سیالکوت حدود ۲۰ هزار روپیه (۹۰ دلار) در ماه است.

اکثر دوزندگان این کارگاه‌ها، زنان‌اند. در یک روز معمولی در کارگاه «صنایع انور خواجه»، دوزندگان ممکن است دو توپ بدوزند، به خانه برگردند تا برای فرزندانشان غذا بپزند، سپس بعدازظهر به کار خود در روستای مجاور ادامه دهند.

مردها معمولا در مراحل مختلف فرایند تولید، تهیه مواد، یا آزمایش کیفیت توپ‌ها کار می‌کنند. تا پیش از وضع و اجرای مقررات کار در سال ۱۹۹۷، کارخانه‌های سیالکوت کودکان پنج ساله را نیز در کنار والدینشان به کار می‌گرفتند. در گزارشی در سال ۲۰۱۶، ممنوعیت کار کودکان تهدیدی برای صنعت در سیالکوت ذکر شد، چرا که «یک بخش از نسلی بالقوه ماهر را از بین برد» و به کمبود مداوم کارگر منجر شد.

کارگران روی مواد نساجی چسب می‌زنند و بخشی از چرم مصنوعی توپ فوتبال را درست می‌کنند. اجزای چرم مصنوعی که از پنبه، پلی‌استر و پلی‌اورتان ساخته شده است، از کشورهای مختلف می‌آید. از مواد چینی برای ارزان‌ترین توپ‌ها استفاده می‌شود، و برای توپ‌های با کیفیت بالاتر، موادی به‌کار گرفته می‌شود می‌شود که از کره جنوبی می‌آیند. برای هر توپی که مقصدش بوندس‌لیگای آلمان یا سایر لیگ‌های اروپایی باشد، از مواد اولیه ژاپنی استفاده می‌شود.

هر توپ سنتی از ۲۰ قطعه شش‌ضلعی و ۱۲ قطعه پنج‌ضلعی تشکیل می‌شود که با ۶۹۰ بخیه به هم وصل شده‌اند. اما در حال حاضر به شکل فزاینده‌ای قطعات توپ‌های فوتبال با چسب داغ کنار هم قرار می‌گیرند؛ فرایندی که «پیوند حرارتی» نامیده می‌شود. این توپ‌ها نیز کیفیت بالایی دارند و تولید آن‌ها ارزان‌تر است، اما حمل‌و‌نقل آن‌ها گران‌تر است و بر خلاف توپ‌های دوخته‌شده، نمی‌توان آن‌ها را واگشایی یا تعمیر کرد.

توپ‌های فوتبال آماده، برای مطابقت با استانداردهای فیفا، آزمایش‌های دقیقی را پشت سر می‌گذارند. مثلا هر توپ تحت آزمایش کروی بودن قرار می‌گیرد تا از دایره‌ای بودن کامل آن برای پرواز، جهش و حرکت صحیح، اطمینان حاصل شود. مردم در سراسر جهان سالانه ۴۰ میلیون توپ فوتبال خریداری می‌کنند و پیش‌بینی می‌شود که فروش توپ‌ها در طول جام جهانی افزایش یابد.