گروهی از محققان بریتانیایی، از اولین شواهد باستان‌شناسانه قطعی قتل‌عام‌های یهودستیزانه‌ای که در فاصله قرن‌های ۱۱ تا ۱۵ سراسر اروپا را درنوردید، پرده برداشتند.

شواهد تاریخی نشان می‌دهد در قرون وسطی در اروپا ده‌ها هزار یهودی به دست دارودسته‌های یهودستیز کشته شدند، اما تاکنون رد پایی قطعی از قربانیان پیدا نشده بود.

حالا محققان موزه تاریخ طبیعی با استفاده از دی‌ان‌ای استخوان‌های اعضای بدن و گوش اعلام کرده‌اند گروهی از قربانیان قتل‌عام‌های قرون وسطی، یهودی بوده‌اند.

تازه شش سال است که روش‌های دسترس‌پذیر تحلیل‌ باستان‌شناختی به قدری پیشرفت کرده که بتوان با آن دی‌ان‌ای اکثریت مردم غرب اروپا در قرون وسطی را از دی‌ان‌ای یهودیان اشکنازی این قاره متمایز کرد.

موزه تاریخ طبیعی موفق شد دی‌ان‌ای حدود یک‌سوم این قربانیان را به‌دست آورد و به این نتیجه رسید که همگی یهودی بوده‌اند.

دکتر سلینا بریس، محقق اصلی موزه تاریخ طبیعی در زمینه دی‌ان‌ای‌های باستانی، گفت «این اولین شواهد دی‌ان‌ای است که از قتل‌عام‌های یهودستیزانه قرون وسطی به دست آمده است. تاکنون فقط از راه شواهد تاریخی از وقوع این قتل‌عام‌ها خبر داشتیم.»

اسکلت‌های قربانیان در چاهی قرون‌وسطایی در نورویچ در سال ۲۰۰۴ کشف شد، اما تلاش‌ها برای تحلیل دی‌ان‌ای استخوان‌ها کاملا موفقیت‌آمیز نبود.

به نظر می‌رسد در مجموع دست‌کم ۱۷ تن را که اکثرا کودک بودند کشته و به چاه انداخته‌اند.

این قربانیان شامل پنج نوزاد و کودک بسیار کم‌سن زیر شش سال، سه کودک شش تا ۱۰ ساله و دو جوان ۱۱ تا ۱۵ ساله بودند. این کشته‌شدگان هم‌چنین شامل نوجوانی بزرگتر، دست‌کم سه مرد و سه زن بزرگسال بودند. چهار نفر از این بزرگسالان در دهه ۲۰ یا اوایل دهه ۳۰ عمر خود و دو نفر دیگر بزرگتر بوده‌اند.

آزمایش‌های دقیق تاریخ‌یابی رادیوکربنی نشان می‌دهد این قربانیان احتمالا در جریان قتل‌عام یهودیان که در ۶ فوریه ۱۱۹۰ در نورویچ رخ داد کشته شده‌اند.

این قتل‌عام بخشی از قتل‌عام‌های یهودستیزانه‌ای بود که در فاصله سپتامبر ۱۱۸۹ تا بهار ۱۱۹۰ در سراسر شرق انگلستان به وقوع پیوست.

حملات در سال ۱۱۸۹(در روز تاجگذاری ریچارد شیردل) در لندن آغاز شد و سپس در اوایل فوریه ۱۱۹۰ در نورویچ از سر گرفته شد و سپس به کینگزلاین (بازهم در نورفولک)، استمفورد (در لینکلن‌ شایر)، یورک، بری سنت ادموندز (در سافولک)، کولچستر (در اسکس) و تتفورد (در نورفولک) گسترش یافت. به محله یهودیان لینکلن هم حمله‌ای صورت گرفت، ولی کل یهودیان این محله موفق شدند در قلعه شهر پناه بگیرند.

 در نورویچ که جامعه یهودی قوی حدود ۲۰۰ نفری داشت بسیاری توانستند از دست اوباش بگریزند و در قلعه آنجا پناه بگیرند، ولی شماری هم نتوانستند به موقع جان خود را نجات دهند.

طبق روایتی تاریخی که پیشوای کلیسای جامع سنت پل لندن در اواخر قرن ۱۲ نوشته است «بسیاری از کسانی که می‌خواستند به اورشلیم (برای شرکت در جنگ صلیبی) بروند، عزمشان را جزم کرده بودند نخست به یهودیان (انگلستان) و بعد به (سرزمین دوردست) سارسن‌ها (مسلمانان) حمله کنند. ازاین‌رو در ۶ فوریه (سال ۱۱۹۰ بعد از میلاد) در نورویچ تمام یهودیانی را که پیشاپیش به قلعه (نورویچ) پناه نبرده بودند در خانه‌هایشان گیر انداختند و کشتند.»

یهودکشی در انگلستان بخشی از نبردهای بسیار بزرگ‌تر و حتی پرکشتارتر اروپا در بازه ۱۰۹۶ تا ۱۴۹۵ است که در آن بیش از ۱۰۰ هزار یهودی را کشتند.

روی اسکلت‌های به دست آمده در نورویچ هیچ نشانی از زخم شمشیر یا آسیب‌های ناشی از ضرب‌دیدگی به چشم نمی‌خورد، بنابراین به احتمال قریب‌به‌یقین قاتلان قربانیان خود را خفه کرده‌اند یا محتمل‌تر آن است به روش بسیار رایج کشتن در قرون وسطی، گلویشان را بریده باشند.

یهودی‌کشی‌ در اروپای قرون وسطی انگیزه‌های سیاسی، عقیدتی و اقتصادی پیچیده‌ای داشت، ولی در کل به خاطر تقلای پاپ‌ها برای افزایش قدرت سیاسی و جغرافیایی سیاسی (به اصطلاح اصلاحات گریگوری در دهه ۱۰۷۰)، جنگ‌های صلیبی (از ۱۰۹۵ تا ۱۲۹۱) و برداشت‌های نادقیق در مورد دست داشتن اکثر یهودیان در پول نزول دادن به پا می‌شد.

به احتمال زیاد حمله به یهودیان نورویچ و بسیاری از شهرهای دیگر هنگامی رخ داد که حکومت انگلستان و کلیسا داشتند در سراسر کشور از میان مردان برای پیوستن به شاه ریچارد اول در جنگ صلیبی آینده علیه کافران، سربازگیری می‌کردند.

داده‌های تازه شناسایی شده دی‌ان‌ای از کشتار نورویچ، روز سه‌شنبه در مجله علمی زیست‌شناسی کنونی (Current Biology) چاپ ایالات متحده منتشر شده است.