داشتن نیرو الزاما به معنی پیروزی نیست

صرف‌ نظر از این‌که رژیم ایران به گونه مستقیم یا غیر مستقیم، در حمله به تأسیسات نفتی بقیق و خریص متعلق به شرکت آرامکوی عربستان سعودی، دست داشته یا نه، تعامل جامعه جهانی با این رژیم نسبت به زمان قبل از حمله، تفاوت کرده است؛ دلیل آن نقش منفی ایران در غرب آسیا و خطرات و تهدیدهای ناشی از این حمله، بر امنیت انرژی و ثبات اقتصادی جهان است.

به رغم این‌که رژیم ایران پس از ماجرای حمله به تأسیسات آرامکو، تلاش می‌کند تا خود را به صورت پیروز و نیرومند نمایش دهد و سعی بر آن دارد، تا از این حمله به عنوان برگه فشاری بر عربستان و جامعه جهانی، استفاده کند، اما تحولات سیاسی‌ای که پس از این حمله در مناطق نفوذ ایران رونما گردید، نشان می‌دهد که تهران در صدد مهار کردن نتایج و تبعات احتمالی برخاسته از این حمله است.

هرچند رژیم ایران از آغاز بالا گرفتن بحران با آمریکا، در حالت بسیج سیاسی، نظامی و امنیتی به سر می‌برد، اما با در نظر داشت لشکرکشی‌های زمینی و دریایی آمریکا در مناطق پیرامون ایران، تهران بیش‌تر در آماده باش کامل نظامی بسر برده که برایش بسیار سنگین‌ و پر هزینه‌، تمام شده است. به ویژه پس از سرنگون کردن پهباد آمریکایی و حمله بر نفت‌کش‌ها در تنگه هرمز و دریای عرب که تهران را در معرض خطر حمله نظامی قرار داد و پس از آن نه تنها ایران بلکه همه هم‌پیمانانش در منطقه، حالت آماده باش کامل به خود گرفتند، اما پس از این‌که اجماع جهانی مسئولیت حمله بر آرامکو را چه به صورت مستقیم و چه توسط حوثی‌های یمن، بر عهده رژیم ایران گذاشت، ایران از ترس این‌که مبادا تأسیسات نفتی‌اش، مورد حمله قرار گیرد، حالت آماده باش را به بالا ترین حد رساند و در نتیجه هزینه‌های هنگفتی را متقبل شده و ضربه سخت و ویران کننده ای را از نگاه اقتصادی تحمل کرده است.

هم‌چنان نگرانی از تبعات و پی‌‌آمدهای احتمالی، حمله به آرامکو، وزیر خارجه ایران محمد جواد ظریف را وا داشت تا دست‌کش‌های دیپلماسی را درآورد و بجای آن لباس نظامی بپوشد و در سخنانی تهدید آمیز، اظهار کند که ضربه نظامی بر ایران بر منبع آن محدود نخواهد ماند، بلکه سراسر منطقه را فرا خواهد گرفت.

واضح تر از آن سخنان مشاور ارشد رهبر جمهوری اسلامی و فرمانده سابق سپاه پاسداران ژنرال یحی رحیم صفوی بود که گفته بود، در صورتی که ایران مورد حمله قرار گیرد، ساحه واکنش ایران، دریای مدیترانه و اقیانوس هند را در بر خواهد گرفت.

افزون بر آن، حسن نصر الله دبیرکل حزب‌الله، ضمن تأیید این اظهارات، تهدید کرد که، اگر چنان‌چه ایران مورد حمله قرا گیرد، حزب‌الله جنگ را گسترش داده عمق اراضی اسرائیل را هدف قرار خواهد داد.

در زیر سایه همین نگرانی‌ها بود که رژیم ایران در عین حالی‌که میزان تهدیدها بر ضد عربستان سعودی را هم‌چون گذشته بالا نگه داشت، پیام‌هایی در راستای آرام کردن اوضاع و گشودن دروازه گفت‌و‌گو و مغازلت با آمریکا، فرستاد، تا شبح رویارویی مستقیم با آمریکا و جامعه جهانی را از سر خود دور کند.

اولین پیام ایران در این راستا، توسط مسئول دفتر سیاسی حوثی‌های یمن مهدی المشاط، فرستاده شد. وی اعلام کرد که جنبش حوثی، از این بعد به آتش‌بس در دریای سرخ و خود داری از حمله به خاک عربستان سعودی متعهد می‌باشد. تروئیکای اروپا این اعلامیه را گام مهم تلقی کرد و دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا، در باره آن اظهار داشت، این گامی است که ایران در جهت درست برداشته است و می‌تواند به حل بحران یمن کمک کند.

دومین پیامی که ایران در این راستا فرستاد، آزاد کردن نفت‌کش بریتانیایی بود که بعد از توقیف نفت‌کش ایرانی در تنگه جبل الطارق، توسط نیروهای ایرانی توقیف شده بود. مقامات ایرانی در این باره اعلام کردند که چون تهران نفت‌کش بریتانیایی را به خاطر نقض قوانین بین المللی توقیف کرده بود، از این جهت با آزاد شدن آن پرونده قضایی اش بسته نشده، پی‌‌گیری اجرائات قانونی متعلق به آن در دادگاه‌های ایران ادامه خواهد یافت.

البته آزاد کردن نفت‌کش بریتانیایی، مانع از آن نشد که بوریس جانسون نخست وزیر بریتانیا، ایران را در حمله به آرامکو متهم بداند.

سومین پیامی‌که ایران در این جهت فرستاد، ارایه راه حل برای بحران سوریه بود که توسط رژیم سوریه مطرح گردید. رژیم سوریه اخیرا موافقت خود را برای طرح نوشتن قانون اساسی جدید برای سوریه اعلام کرد. بر اساس این طرح، قرار است کمیته‌ای از ۱۵۰ شخصیت سوری تشکیل گردد و در مشوره با رژیم سوریه از یک طرف و جامعه جهانی و کشورهای ترکیه، ایران و روسیه از طرف دیگر، قانون اساسی جدیدی برای سوریه نوشته شود.

به نظر می‌رسد که رژیم ایران، پس از ارزیابی نیروها و امکانات  خود در ایران و در مناطق زیر نفوذش به این نتیجه رسیده است که نیروی در اختیار دارد که می‌‌تواند باز دارندگی ایجاد کند، اما نمی‌تواند عامل پیروزیش شود؛ از این سبب برای این‌که مجبور به تحمل شکست نگردد، باید تنازلاتی را بپذیرد، تا در صورتی که مورد حمله قرار می‌گیرد، نیروی بازدارندگی اش به شکست تبدیل نشود.