پدر افغان که پسرش را در اثر انفجار یک مین مغناطیسی در شمال افغانستان از دست داده بود، پس از دفن فرزندش بازهم نتوانست دوری‌اش را تحمل کند، این پدر، شب را تا دم صبح کنار قبر پسرش خوابید تا دلش آرام بگیرد.   

دکتر فاروق نجرابی مردی است که کنار قبر پسرش خوابید و شب را به صبح رساند. او از نامزدان پیشین ریاست‌جمهوری افغانستان نیز بود. پسر آقای نجرابی، دکتر میوند نجرابی، نام داشت و استاد دانشگاه البیرونی در این کشور بود که روز شنبه، ۸ خرداد، اتوبوس حامل او و همکارانش در اثر جابه‌جا شدن یک مین مغناطیسی منفجر شد که در این حادثه آقای نجرابی و دو همکارش کشته شدند و پانزده تن دیگر نیز مجروح شدند.

مرگ این سه استاد دانشگاه و زخمی شدن همکارانشان واکنش‌های تند مقام‌های حکومتی افغانستان، سیاسیون و شهروندان این کشور را در پی داشت.

دولت افغانستان مانند گذشته این حمله را محکوم کرد و کار طالبان خواند، اما طالبان دست داشتن در چنین حادثه‌ای را رد کردند و نپذیرفتند.

از این حادثه خونین و مرگ سه نفر از اساتید دانشگاه البیرونی دو روز نگذشته بود که تصویری تازه در صفحات اجتماعی در این کشور دست به دست شد که نشان می‌دهد فردی در کنار قبری بر تختی خوابیده است.

مرد خوابیده کنار قبر، فاروق نجرابی است؛ پدر میوند نجرابی، استاد دانشگاه البیرونی و جوانی که در حادثه چند روز پیش استان پروان جان داد.

خوابیدن فاروق نجرابی، در کنار قبر پسرش میوند نجرابی، در صفحات اجتماعی انتشار گسترده‌ای یافت و با واکنش‌های زیادی از سوی کاربران افغان مواجه شد.

شماری از کاربران فیس‌بوک در این کشور با انتشار این تصویر با پدر میوند نجرابی، همدری کرده و برای او طلب صبر کردند.

ناهید فرید، عضو مجلس نمایندگان افغانستان، با انتشار این تصویر در صفحه رسمی فیس‌بوکش نوشته است: «درد از دست دادن فرزند سخت و جانکاه است. یک لحظه تصور کنید که پدری در فراق از دست دادن فرزند برومندش چه می‌کشد.»

بانو فرید، ضمن تمنای بردباری و شکیبایی به آقای نجرابی، تاکید کرد: «رسیدن به صلح خواست و آرزوی همه ما است تا از این درد و رنج خلاص شویم.»

حفیظ الله مصداق، یک کاربر دیگر افغان نوشته است: «خدای من، مگر اندوه و مصیبتی بدتر و دردناک‌تر از این است که پدری بر گور فرزندش می‌خوابد. چقدر سخت است که پاره تنت، امیدت، روشنی چمشت، قوت بازویت و فرزندت، بی‌هیچ جرم و گناهی پرپر شود.»

شفیق‌الله شفیق، کاربر دیگر نوشت: «همه شرمنده‌ایم به این درد و اندوه بزرگ که یک پدر مظلوم از فراق پسر به خود می‌پیچد و چاره‌ای برای التیام دردها خود نمی‌یابد، جز هم‌آغوشی با پسر شهیدش که زیر انبار خاک خوابیده است.»

رامش حیدری، جوان افغان می‌گوید: «ما جز تلاش برای آوردن صلح هیچ راه دیگری نداریم. دشمن ما به هیچ ارزش و آیینی باور ندارد، جز قدرت و پول. دولت ما باید تلاش کند که افغانستان را به صلح برساند و بساط این غم‌های بی‌پایان را از خانه‌های مردم ما بردارد تا بتوانیم مانند انسان‌ها دیگر روی زمین زندگی کنیم.»

مردم افغانستان سال‌ها است که از جنگ، کشتار و ویرانی کشورشان رنج می‌برند و هیچ فرد این جامعه نیست که از وضعیت بد این کشور درد یا غمی با خود نداشته باشد. در کنار همه این بدبختی‌ها، هنوز هم مردم افغانستان چشم امید به صلح دوخته‌اند و آرزو می‌کنند تا هرچه زوتر صلح در کشورشان تامین شده و جنگ و بی‌ثباتی برای همیشه نابود شود.