سرلشکر جان سامفورد، سرلشکر نیروی هوایی ایالات متحده، درباره موضوع اشیای ناشناس پرنده بعد از رویت یک بشقاب پرنده در ژوئيه ۱۹۵۲ در واشنگتن دی‌سی گفت: «تعداد مشخصی از این گزارش‌ها وجود دارد که توسط ناظران معتبر ارائه شده و درباره اموری بی‌نظیر است. این گروه از رویت‌ها چیزی است که ما اکنون سعی در یافتن پاسخی برای آن داریم.»

۶۹ سال بعد، پایتخت امریکا دوباره پر از حرف و سخن درباره اشیای ناشناس پرنده، یا آنچه دولت ایالات متحده آن را «پدیده‌های هوایی ناشناس» معرفی می‌کند، شده است. البته این ماجرا موردی از دیوانگی جمعی نیست، بلکه این گفته‌ها حاکی از واقعیت تثبیت‌شده جدیدی است که برخی از اشیای ناشناس پرنده، واقعی و کاملا ناشناخته هستند.

دولت ایالات متحده باور دارد که برخی از اشیای ناشناس پرنده، حداقل آنهایی که با پدیده‌های آب و‌هوایی، هواپیما یا بالن اشتباه گرفته نشده‌اند، واقعی هستند. در واقع، آنقدر واقعی هستند که بازرس کل پنتاگون اکنون در حال بررسی تحقیقات ادامه‌دار نیروی دریایی درباره اشیای ناشناس پرنده است. بررسی این تحقیقات کلید خورده است تا مطمئن شوند تمام کارهایی که باید برای جمع‌آوری همه اطلاعات انجام شود، انجام شده است. و این همه ماجرا نیست، نهادهای اطلاعاتی ایالات متحده در پاسخ به درخواست صریحی از کمیته اطلاعات مجلس سنا، گزارش علنی ارزیابی خود را از اشیای ناشناس پرنده در تابستان جاری ارائه خواهند کرد.

همان طور که اظهارات سرلشکر سامفورد روشن می‌کند، دولت ایالات متحده حداقل از زمان جنگ جهانی دوم با پدیده اشیای ناشناس پرنده به عنوان دغدغه‌ای جدی آشنا بوده است؛ اما دو نکته طی چند سال گذشته تغییر کرده است.

نخست، آن که لو الیزوندو علنا اظهاراتی ابراز کرد. آقای الیزوندو که دبیر واحد تحقیقات پنتاگون در زمینه اشیای ناشناس پرنده در دوران رئیس جمهوری اوباما و اوایل ریاست جمهوری دونالد ترامپ بود، پا پیش گذاشت و گفت تحقیقات دولت درباره اشیای ناشناس پرنده به اندازه کافی نبوده است. اظهارات او باعث نگارش گزارشی در دسامبر ۲۰۱۷ در نیویورک تایمز شد که شامل سه ویدیو از جت‌های جنگی نیروی دریایی ایالات متحده در سال‌ها ۲۰۰۴ و ۲۰۱۵ است که با اشیای ناشناس پرنده مواجهه داشتند.

چیز دیگری که تغییر کرده است، این است که اکنون اطلاعاتی کاملا قابل اتکا داریم و شاهد افزایش تناوب گزارش‌های رویت اشیای ناشناس پرنده در نزدیکی اماکن حساس نظامی ایالات متحده هستیم.

این امر چند مورد دیگر را نیز که سرلشکر سامفورد در سال ۱۹۵۲ گفت، روشن می‌کند. یک مورد، چیزی است که آقای سامفورد به عنوان «دشواری اساسی ارتش در مقابله با اشیای ناشناس پرنده واقعی» توصیف می‌کند و این که «هیچ مقیاسی برای اندازه‌گیری آنها وجود ندارد که ما را قادر سازد برای آنها الگویی بیابیم که بتواند به نحوی برای ارزیابی عمدی و اختصاصی آن مفید باشد تا ما را به گام بعدی هدایت کند.» رادارها، ماهواره‌ها، ردیاب آوایی، ویدیو، و سایر ظرفیت‌های نظامی مدرن بدان معنی است که این مسئله دیگر مشکلی برای ارتش نیست. آقای سامفورد همچنین گفت: «تا امروز ما تنها یک نتیجه‌گیری قطعی درباره باقی‌مانده این اشیای ناشناس داریم و آن این است که هیچ الگو یا مقصد پایداری ندارند که بتوانیم آنها را به هرگونه خطر ممکنی علیه ایالات متحده ارتباط دهیم.»

شاید این اظهارات در آن زمان درست بوده باشد، اما امروز آشکارا نادرست است.

بر فرض، این نکته را در نظر بگیرید که رابطه‌ای مستقیم بین مناطق رویت اشیای ناشناس پرنده با محل استقرار تسلیحات و راکتورهای هسته‌ای ایالات متحده وجود دارد. ارزیابی‌های محرمانه نیروی دریایی اظهار می‌دارد که این یکی از دلایلی است که چرا ناوهای هواپیمابر و زیردریایی‌های این نیرو (که در برخی موارد از انرژی هسته‌ای سوخت می‌گیرند یا تسلیحات هسته‌ای با خود دارند) متناوبا با اشیای ناشناس پرنده مواجه می‌شوند. نکته بعدی این است که میزان دقت و کیفیت اطلاعات جمع‌آوری شده از رویت اشیای ناشناس پرنده افزایش داشته است. در بالاترین حد، ناظران تعلیم‌دیده نظامی، از جمله خلبانان، و نیز دست‌اندرکاران رادارها، ردیاب‌های آوایی، و سنسورهای ماهواره‌ای، به کرّات اشیای ناشناس پرنده را دیده‌اند و می‌بینند که به نحوی حرکت می‌کنند که با درک ما از قوانین فیزیک تطابق ندارد.

تمام مقامات دولتی آگاه فعلی و سابق که من با آنها صحبت کردم، گفتند تمام این رویت‌های قانع‌کننده، اشیای ناشناس پرنده واقعی هستند و به ناحیه۵۱ (Area 51) یا هر «پروژه سیاه» مخفی دیگر دولت ایالات متحده تعلق ندارند. بسیاری از مقامات دولتی همچنین معتقدند که بسیار نامحتمل است که کنترل این اشیای ناشناس پرنده در دست جایی مانند چین و روسیه یا یک نابغه دنیای فناوری مانند ایلان ماسک باشد.

سال گذشته، من و تیم مک‌ملان از دیبریفز، جداگانه تایید کردیم که یک جت جنگی اف-۱۸ اسکادران هوایی نیروی دریایی از شیء ناشناس پرنده مثلثی شکلی تصویربرداری کرده است که از اقیانوس بلند شد و به سرعت به سمت بالا حرکت کرد. هیچ کشوری نیست که چنین بستری برای پرواز هوایی داشته باشد. برای مثال، وقتی پیشرفته‌ترین وسایط نقلیه فراصوتی امریکا، چین، و روسیه را در نظر می‌گیریم، می‌دانیم که هیچ یک نمی‌تواند زیر آب برود، همه سرعت پایین‌تری (از آنچه رویت شد) دارند، و برای شتاب گرفتن به سوزاندن سوخت جت نیاز دارند.

اگر بخواهیم ساده بگوییم، چیزی جالب در حال وقوع است. شاید کشورها یا افرادی در سیاره ما زندگی کنند که به دستاوردهای فناوری رسیده‌اند که ما پیشتر نمی‌توانستیم حتی تصور کنیم. یا شاید شاهد پدیده‌ای هستیم که از جایی خارج از سیاره ما می‌آید. به هر صورت، دولت ایالات متحده این تحقیقات را جدی گرفته است و دلیلی ندارد ما نیز چنین نکنیم.

تام روگن درباره امنیت ملی و سیاست خارجی برای «واشنگتن اگزماینر» قلم می‌زند.