خصلت‌های برخی حیوانات به فهم ما از بیماری‌های عمومی کمک میکند

ما به‌عنوان انسان ممکن است درباره روند تکاملی خود احساس بهتری داشته باشیم. از بسیاری از حیوانات بیشتر عمر می‌کنیم و به دلیل رژیم غذایی بهتر، پیشرفت در علم پزشکی و بهبود بهداشت عمومی، طول عمر انسان نیز افزایش یافته است. اما مبارزه برای شکست دادن پیری و بیماری‌هایی که همراه با پیر شدن به سراغ ما می‌آیند ادامه دارد.

به‌عنوان مثال، میزان آرتروز از میانه‌های قرن بیستم به این‌سو دو برابر شده است. بیماری‌های قلبی هر ساله در کشورهای توسعه یافته جان صدها هزار نفر را می‌گیرد (در هر سه دقیقه یک نفر بر اثر بیماری قلبی می‌میرد).

دقت و توجه به قلمرو حیوانات ممکن است مکان خوبی برای پیدا کردن راه‌های جدید پیش‌گیری و درمان این قبیل بیماری‌ها باشد. احتمال دارد که «دی ان اِی» ما شباهت زیادی با شمپانزه یا دیگر حیوانات داشته باشد، اما تفاوت‌های موجود ممکن است به گشودن راه‌های جدید آگاهی بیشتر از این بیماری‌ها و درمان آنها در آینده کمک کند.

 با استفاده از روش‌های دستکاری ژنتیکی همچون (کریسپر)، ممکن است روزی برسد که بتوانیم از دانش به دست آمده از مطالعه بر روی حیوانات برای درمان بیماری‌ها استفاده کنیم (اگرچه چنین چشم‌اندازی هنوز دور از دسترس است).

همانطور که انسان تکامل یافته است، آرایش ژنتیکی ما نیز تغییر کرده است و ما را در معرض خطر بیشتر گرفتگی رگ‌ها قرار داده است. وقتی شما این را با افزایش مصرف گوشت قرمز و دیگر غذاها، که احتمال ابتلا به بیماری قلبی را افزایش می‌دهد ترکیب می‌کنید، در واقع وضعیت دشواری را به وجود می‌آورید.

تحقیقات اخیر نشان می‌دهند که از دست دادن یک ژن بخصوص باعث افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی در مقایسه با دیگر حیوانات بوده است. از جمله نزدیک‌ترین پسر عموی انسان، شمپانزه‌ها. این تحقیق همچنین نشان داده است که نتیجه دستکاری ژنتیکی در موش‌ها برای برخورداری از جهش ژنتیکی همسطح با انسان، باعث دو برابر شدن افزایش خطر ابتلا به حمله قلبی در مقایسه با موش‌های معمولی شده است. ممکن است در آینده از مهندسی ژنتیک برای کاهش بیماری‌های قلبی استفاده شود.

سرطان و موش کور برهنه

موش کور برهنه ممکن است به چشم ما زشت بیاید، اما دانشمندان علاقه زیادی به این جانور جونده دارند چون به سرطان مبتلا نمی‌شود. این موش‌ها می‌توانند درباره طول عمر نیز درس‌هایی به ما بدهند. با توجه به اندازه آنها، باید طول عمری برابر با خویشاوند خود موش صحرایی (حدود چهار سال) داشته باشند، در صورتی که اغلب آنها هفت برابر این مدت زندگی می‌کنند.

این جوندگان زشت به تدریج راز‌های خود را تسلیم دانشمندان می‌کنند و ممکن است یک روز برای توسعه و بهبود راه‌های جدید درمان و شکست سرطان و بیماری‌های مرتبط با پیری به ما کمک کنند.

کانگوروها و آرتروز

آرتروز مفصلی دلایل زیادی دارد، اما چاقی مفرط، اندام ضعیف و عدم تناسب استخوان‌ها از عوامل اصلی هستند. بسیاری از پستانداران و گوشتخواران دارای مشکلات مفصلی مشابهی با انسان هستند، به طوری که گوریل‌های بزرگ بیشترین میزان شیوع بیماری‌های مفصلی را در خود نشان می‌دهند.

از طرف دیگر، کانگوروها، می‌توانند با سرعت ۴۰ مایل بر ساعت پرش نیز داشته باشند و تا زمانی که کاملاً پیر شوند خطر ابتلا به آرتروز در آنها بسیار پایین است. ساختار غضروفی منحصر به فردی که در زانو‌های آنها وجود دارد، آنها را قادر می‌سازد تا در برابر فشارهای تکراری خم شدن و فرود آمدن بر روی زمین مقاومت زیادی داشته باشند. نحوه قرار گرفتن لیگامنت‌های آنها نیز که برای نگهداری سلامت بهینه مفصل‌ها مهم است، به استقامت مفصل‌ها کمک می‌کند. تحقیقاتی از این دست می‌تواند به توسعه و پیشرفت در استفاده از زانوی مصنوعی در انسان کمک بسیاری کند.

غار ماهی و دیابت

دیابت یک معضل سلامتی جهانی و مهمترین دلیل نابینایی، از کار افتادن کلیه، حمله قلبی، سکته مغزی و قطع عضو است. تقریباً از هر ده نفر یک نفر به این بیماری مبتلا است و آمار ابتلا به دیابت به طرز وحشتناکی رو به افزایش است. اگر راه حلی برای آن وجود داشته باشد، به احتمال زیاد از طریق غار ماهی نابینای مکزیکی است.

این ماهی کوچک در تنگه‌های جلبکی رشد می‌کند و بدون بوجود آوردن هیچگونه آسیبی به خود می‌تواند پرخوری کند، چراکه به شکل استثنایی بدون تنظیم میزان قند خون، برای بقا سازگاری پیدا می‌کنند. این بدین معنی است که علائمی که به صورت معمولی در افراد دیابتی دیده می‌شود، به شکل فاحشی دارای میزان گلوکز در خون خود هستند، به نظر می‌رسد در این نوع از ماهی دیده نمی‌شود و مشکلی برای آنها بوجود نمی‌آورد. دانشمندان امیدوارند تا با دانش بیشتر درباره این ماهی روزی بتوانند راه درمان بهتری برای این بیماری پیدا کنند.

گورخر و زخم معده

در یک محیط پر از فشار روز‌افزون، هر روزه آگاهی بیشتری در مورد بهداشت روانی به دست می‌آوریم. اما اغلب از نحوه چگونگی تاثیر آن بر سلامت فیزیکی چشم پوشی می‌کنیم. در انسان، بالاترین مراکز عملیاتی در مغز ما مسایل سخت را اغلب به شکلی به یکدیگر ربط می‌دهد که زندگی به حالت معمولی خود ادامه پیدا می‌کند و معنی آن این است که ما در طول زمان استرس مزمن را تجربه می‌کنیم. در نهایت، این می‌تواند به ایجاد زخم معده منجر شود.

حیواناتی همچون گورخر معمولاً استرس را در مدت زمان کوتاه‌تری تجربه می‌کنند، مانند اوقاتی که به دنبال غذا و یا در حال فرار از دست شکارچیان هستند. آنها به ندرت دوره‌های طولانی استرس مزمن را تجربه می‌کنند. اما تحقیقات نشان داده‌اند، که مقاوم کردن حیواناتی مانند موش در برابر دوره‌های طولانی و مداوم استرس می‌تواند باعث ایجاد زخم‌هایی همانند آنچه در انسان اتفاق می‌افتد، بشود. این مساله به خوبی خاطر نشان می‌کند که شیوه زندگی پر از استرس و فشار انسان امروزی در تمام زمینه‌های سلامتی مضر است.

رابطه بین حیوانات و بیماری‌ها یکطرفه نیست. موارد بسیاری وجود دارند که ما از دانش انسان در مورد بیماری‌ها برای کمک به حیوانات استفاده می‌کنیم، مانند استفاده از اطلاعات درباره بیماری کلامیدیا (بیماری تناسلی شبیه به سوزاک که توسط کلامیدیا تراکوماتیس ایجاد می‌شود) برای کوآلاها، که این بیماری می‌تواند باعث عقیم شدن، نابینایی و مرگ آنها شود.