جاس استون: شخصا دلم نمی‌خواهد در ایران به زندان بیافتم

یادداشت خواننده مشهور بریتانیایی پس از اخراج از ایران

AFP

جاس استون، خواننده بریتانیایی دوم ژوئیه در جزیره آزاد کیش بازداشت و از ایران اخراج شد.  وی پس از خروج ویدیو و متن زیر را در صفحه اینستاگرامش منتشر کرد.

ما می‌دانستیم که چون من یک زن هستم نمی‌شود در این کشور یک کنسرت عمومی برگزار کرد چون غیرقانونی است. شخصا، دلم نمی‌خواهد در ایران به زندان بیافتم. در عین حال، سعی نمی‌کنم سیاست‌های کشورهایی را که به آنها سفر می‌کنم عوض کنم یا دیگران را به خطر بیندازم.

اما به نظر می‌رسد مقامات (ایران) باور نمی‌کنند که ما قصد نداشتیم در ملاء عام برنامه اجرا کنیم و به همین دلیل، وقتی وارد سالن مهاجرت (فرودگاه) شدیم، دیدم که ما را روی «لیست سیاه» گذاشته‌اند. به دنبال گفتگوهای طولانی با مامورین مطبوع و خوش رفتار اداره مهاجرت، ما را برای آن شب توقیف و صبح روز بعد اخراج کردند. البته بسیار ناراحت شدم. آنقدر نزدیک شدیم و آنقدر دور ماندیم. این لحظه، تکه کوچکی از قلبم را شکست.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

So , our very last country on the list was Iran . We were aware there couldn’t be a public concert as I am a woman and that is illegal in this country. Personally I don’t fancy going to an Iranian prison nor am I trying to change the politics of the countries I visit nor do I wish to put other people in danger. However, it seems the authority’s don’t believe we wouldn’t be playing a public show so they have popped us on what they call the ‘black list ‘ as we found out when we turned up to the immigration hall. After long discussions with the most friendly charming and welcoming immigration people the decision was made to detain us for the night and to deport us in the morning. Of course I was gutted. So close yet so far, this moment broke a little piece of my heart. Then I realised the silver lining was bright. I told them my story and explained my mission, to bring good feeling with what I have to give and show those who want to look, the positives of our globe. All with the understanding that public performance wasn’t an option in this scenario. I still have to walk forward towards that goal some way some how. And of course music is my driver. Doesn’t mean we have to brake any laws though. There is music everywhere. Even here, we just have to play by there rules and they have to believe we will. It’s a trust thing. They were so kind to us, at one point I started to question it. The question whirled around my head, were they just luring is into a false sense of security so we would walk into our jail cells quietly with out a drama? Nope , these people are genuinely nice kind people that felt bad that they couldn’t over ride the system. They didn’t speak English so well so the translator Mohamed, who clearly had a lovely soul conveyed the message that they hoped we would go to embassy to sort it all out and come back, they were refusing us entry with a heavy heart and were so sorry. After Mo had left, the officers kept telling us sorry. They said sorry all the way through this process and kept saying this till we got on the plane they were sending us away on. We were the ones that should have been apologising for not having our correct paper work. The ball

A post shared by Joss Stone (@jossstone) on

بعد متوجه شدم که جنبه مثبت آن درخشان است.

من ماجرایم را شرح دادم و گفتم چه قصدی دارم تا شاید در مورد آنچه به ارمغان آورده ام احساسات مثبت آنها را جلب کنم و به آن‌هایی که مایل به نگاه کردن هستند، جنبه‌های مثبت دنیا را نشان بدهم. اینها همه، با درک این که اجرای برنامه در این شرایط ممکن نبود. هنوز هم باید به نحوی، به گونه‌ای، در جهت این هدف حرکت کنم و البته، موسیقی نیروی محرک من است. اما این به معنی آن نیست که باید قانون شکنی کنیم. موسیقی فراگیر است، حتی اینجا. تنها باید در چارچوب مقررات آنها عمل کرد، و آنها باید باور کنند که ما چنین خواهیم کرد. این مسئله اعتماد است. 

آنها با ما بسیار مهربان بودند تا جایی‌که در لحظاتی به آن شک کردم. این سئوال در ذهنم می‌چرخید که آیا آنها تنها ما را با دادن یک حس امنیت مجازی فریب می‌دهند تا ما بدون سروصدا و جنجال پا به سلول زندان بگذاریم؟ خیر، این افراد حقیقا مهربان و خوب‌اند، و از این‌که نمی‌توانند نظام را تغییر بدهند ناراحت بودند. زبان انگلیسی را به راحتی حرف نمی‌زدند اما مترجمشان، محمد، که قلبی مهربان داشت، این پیام را از طرف آنها به ما داد که امیدوارند ما به سفارتخانه مراجعه کرده و این مسئله را حل کرده و بازگردیم. آنها با قلبی سنگین و با تاسف از ورود ما جلوگیری کردند. در تمام طول این ماجرا و تا لحظه‌ای که ما وارد هواپیمای بازگشتمان می‌شدیم، پوزش می‌طلبیدند. این ما بودیم که باید به خاطر آن که مدارکمان درست نبود عذر می‌خواستیم.

بیشتر از جهان