کارشناسان می‌گویند کاهش محدودیت‌های کرونایی سراسری در بریتانیا را می‌توان با کاهش محدودیت‌ها برای حدود ۶۰ درصد جمعیت، و تقویت اقدامات حفاظتی برای آسیب‌پذیرترین افراد آغاز کرد.

به نظر محققان دانشگاه ادینبرو، به کمک رهیافت دوگانه معروف به«بخش‌بندی و حفاظت» می‌توان در عین حفاظت از بهداشت ملی، جوانان سالم را هم به سر کار برگرداند.

به گفته گروهی از دانشگاهیان مستقل، مادامی که اقداماتی برای هر چه پایین‌تر نگه داشتن میزان انتقال بیماری در حال انجام باشد، می‌توان محدودیت‌های قرنطینه‌ سراسری را به تدریج در عرض ۱۲ هفته برای اکثر مردم کاهش داد.

خودقرنطینگی مبتلایان به کووید-۱۹، قرنطینه کردن تمام خانواده‌های مبتلا، ردگیری تماس‌ها، و برخی فاصله‌گیری‌های اجتماعی داوطلبانه در بیرون از خانه، از جمله اقداماتی است که می‌توان انجام داد.

آن ۲۰ درصدی از جمعیت کشور را که از همه آسیب‌پذیرتر هستند ( افراد بالای ۷۰ سال و افراد دارای بیماری‌های زمینه‌ای) باید از تماس تمامی مبتلایان احتمالی به ویروس حفاظت کرد.

۲۰ درصد دیگر، «محافظان» (کادر درمان، متخصصان سلامت و هم‌خانگان فرد آسیب‌پذیر) نیز هم‌چنان باید مقررات سختگیرانه را رعایت کنند. 

به باور این دانشگاهیان، می‌توان در عین آزاد گذاشتن بخش اعظم مردم، خطر افزایش شیوع ویروس در میان آن‌ها را به نحوی مدیریت کرد.

مارک وول‌هاوس، استاد ارشد دانشگاه ادینبرو در رشته همه‌گیری‌شناسی بیماری‌های عفونی، گفت: «فاصله‌گیری اجتماعی بر کل جامعه اثر می‌گذارد، اما فشار اصلی کووید-۱۹ بر سلامت عمومی بر مجموعه‌ای از افراد آسیب‌پذیر متمرکز شده است.»

«با اتخاذ این راهبرد و حفاظت بیشتر از کسانی که بیشترین نیاز را به حفاظت دارند، وجود مبتلایان بدحال فشار مضاعف به نظام درمانی وارد نمی‌کند و سیاست‌گذاران بدین ترتیب می‌توانند مقررات فاصله‌گیری اجتماعی را برای اکثریت افراد جامعه آسان‌تر کنند.»

استاد وول‌هاوس به خبرنگاران گفت که  این راهبرد «راه میانبر» نیست که جادو کند. او گفت، چیزی به اسم «راه بی‌دردسر برای پایان دادن به قرنطینه» وجود ندارد، اما افزود که این هم یکی از ابزارهای دولت برای رسیدن به این هدف است.

این همه‌گیری‌شناس گفت: «هرچه تعداد افراد تحت محافظت و کیفیت این محافظت بیشتر باشد، بیشتر می‌توان از محدودیت‌های باقی مردم کاست.»

استاد وول‌هاوس گفت، اگرچه پایان دادن به محدودیت‌ها ممکن است دوباره آهنگ انتقال بیماری را افزایش دهد، اما مدلسازی پژوهشی این گروه نشان می‌دهد که «جا دارد» تا حدی محدودیت‌های اکثریت مردم را کم کنیم.

این گروه پژوهشی نتایج یافته‌های خود را که هنوز توسط همتایان داوری علمی نشده است، در اختیار دولت‌های انگستان و اسکاتلند قرار داده است.

دکتر برِم فان بونیک، کمک‌پژوهشگری که دوره فوق‌دکترا را در مؤسسه آشر دانشگاه ادینبرو می‌گذراند، افزود: «کم کردن محدودیت‌های دوره قرنطینه مهم است، چون تأثیر اساسی بر جامعه دارند. اما فقط باید این کار را به نحوی انجام داد که ایمنی افراد آسیب‌پذیر و نیز ایمنی و سلامتی کارکنان سازمان بهداشت همگانی تأمین شود.»

«بخش‌بندی و حفاظت، روش مناسبی برای رسیدن به این هدف است: می‌توان مقررات قرنطینه را برای بخش اعظم جامعه برداشت، اما افراد آسیب‌پذیر به احتمال زیاد هنوز نیاز به حفاظت به مدت بسیار بیشتری دارند.»