حمله آمریکا به تاسیسات هسته‌ای ایران اثربخشی بمب‌افکن رادارگریز بی-۲ را نشان داد، اما محدودیت‌هایی که به‌دلیل ناوگان کوچک ۱۹ فروندی این هواپیما ایجاد شد را نیز برجسته کرد. این در حالی است که بزرگ‌ترین مزیت بمب‌افکن بی-۲۱ رِیدر فقط فناوری پیشرفته آن نیست، بلکه تعداد هواپیماهایی است که وارد خدمت خواهند شد.
به گزارش وار زون، نیروی هوایی آمریکا قصد دارد دست‌کم ۱۰۰ فروند بی-۲۱ خریداری کند و درخواست‌ها برای افزایش این تعداد به ۱۴۵ فروند رو به رشد است. یک فروند نمونه پیش‌تولید در حال آزمایش پروازی است، فروند دوم به‌زودی به آن می‌پیوندد و دست‌کم چهار فروند دیگر در دست ساخت است. بی-۲۱ قرار است جایگزین تمام ۱۹ فروند بی-۲ و بیش از ۴۰ فروند بی-۱ باقی‌مانده خواهد شد.
سرتیپ جیسون آرماگوست، فرمانده تیپ هشتم نیروی هوایی آمریکا و رئیس مرکز عملیات جهانی تهاجم مشترک که پیش‌تر با دفتر توانمندی‌های سریع نیروی هوایی و شرکت نورثروپ گرومن در توسعه بی-۲۱ همکاری کرده است، می‌گوید رادارگریزی نسل ششم قابلیت‌های چشمگیری همراه خواهد داشت، اما پیشرفت واقعی ایجاد نیروی عملیاتی از طریق ناوگانی است که به اندازه کافی بزرگ است. این امر امکان اجرای عملیات‌های سریع و پایدار، استفاده متنوع از مهمات و توانایی تهدید هم‌زمان چندین صحنه عملیات را فراهم می‌کند، در حالی که به بحران‌های جهانی نیز پاسخ می‌دهد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
بی-۲۱ دارای رادارگریزی پهن‌باند، بدنه بسیار کارآمد برای پرواز در ارتفاع بالا و موتورهای پیشرفته است که وابستگی این مدل به سوخت‌گیری هوایی را کاهش می‌دهد. فراتر از نقش بمب‌افکن، این هواپیما دارای قابلیت‌های شبکه‌سازی، مدیریت میدان نبرد، جنگ الکترونیک و اطلاعات، شناسایی، مراقبت (ISR) خواهد بود و در آینده می‌تواند کنترل پهپادها را نیز بر عهده گیرد. بی-۲۱ کوچک‌تر از بی-۲ است و مهمات کمتری را در هر ماموریت حمل می‌کند، اما طراحی آن ترکیبی از فناوری‌های اثبات‌شده و نوآوری‌های تازه است تا بستری توانمند، مقرون‌به‌صرفه و پایدار ایجاد شود که در عین حال، به اهداف زمان‌بندی و هزینه پایبند باشد.
به گفته آرماگوست، دستیابی به اندازه مناسب ناوگان گزینه‌های متنوع حمله و عملیات مشترک در فضای نبرد رقابتی را ممکن و دشمنان را وادار می‌کند در سرمایه‌گذاری‌های دفاع هوایی تجدیدنظر کنند. بی-۲۱ بخشی از خانواده بزرگ‌تر «حمله دوربرد» (LRS) خواهد بود که جنگنده رادارگریز آینده اف-۴۷ و موشک کروز هسته‌ای دوربرد (LRSO) را شامل می‌شود.
آرماگوست با اشاره به عملیات «چکش نیمه‌شب»، گفت هرچند هفت فروند بی-۲ و ۱۴ خلبان در کانون توجه بودند، این عملیات در مجموع ۱۲۵ هواپیما در سراسر جهان، ماموریت‌های فریب در اقیانوس آرام و نیروهای ذخیره در حالت آماده‌باش را شامل می‌شد. نیاز بی-۲ به تعمیر و نگهداری باعث می‌شود همه آن‌ها در هر زمان آماده عملیات نباشند و تقریبا کل ناوگان موجود در این حمله به کار گرفته شد. توانایی بی-۲ در حمل بمب‌های سنگرشکن عظیم ۱۴ تنی بی‌رقیب است، اما ناوگان کوچک این نوع هواپیما تردیدهایی درباره توانایی اجرای مداوم ماموریت‌های مشابه در آینده، به‌ویژه با هدف بازدارندگی هسته‌ای، ایجاد می‌کند.
او باقی ماندن ۱۹ فروند بی-۲ در خدمت را «معجزه‌آسا» خواند، زیرا پس از جنگ سرد برنامه اصلی ۱۳۲ فروندی به فقط ۲۱ فروند کاهش پیدا کرد که دو فروند نیز بعد در حوادث از دست رفتند.
در صورت درگیری با چین، حفظ عملیات بی-۲ در اقیانوس آرام دشوار خواهد بود. ناوگان بزرگ‌تر بی-۲۱ امکان انعطاف‌پذیری بیشتر، حضور مداوم، پیش‌بینی‌‌پذیری پایین‌تر، سرعت عملیات بالاتر، اطمینان‌پذیری بیشتر و نیاز کمتر به نگهداری را فراهم می‌کند.
آرماگوست تاکید کرد که نیروهای بمب‌افکن باید بتوانند «در بدترین روز جهان» وارد عمل شوند، حتی پس از حملات هسته‌ای، فضایی یا الکترومغناطیسی که ارتباطات و جی‌پی‌اس را از کار می‌اندازند. سیستم‌های ناوبری، هدف‌گیری و ارتباطات مستقل برای تکمیل ماموریت بدون پشتیبانی بیرونی در بمبافکنهای هسته‌ای حیاتی‌اند.
او همچنین هشدار داد که نباید تصور کرد حمله به‌منزله پایان درگیری است. پس از عملیات «چکش نیمه‌شب»، نیروها با وجود اینکه ۳۰ ساعت بعد آتش‌بس اعلام شد، برای ماموریت‌های بعدی آماده ماندند. این آمادگی در سناریوهای متعارف و هسته‌ای ضروری است.
نیروی هوایی آمریکا قصد دارد بی-۲۱ را تا پایان دهه جاری عملیاتی کند و پایگاه الزوورث در داکوتای جنوبی نخستین پایگاه عملیاتی خواهد بود که این هواپیما جایگزین هواپیماهای بی-۱ می‌شود. برخی از نمونه‌های آزمایشی پیش‌تولید ممکن است در عملیات اولیه به کار گرفته شوند.
