کیهان‌شناسان شواهد جدیدی از جهان اولیه کشف کرده‌اند که نشان می‌دهد ما در یک خلاء کیهانی عظیم زندگی می‌کنیم.
پژوهشگران دانشگاه پورتسموث و دانشگاه سنت اندروز با بررسی امواج صوتی لحظات اولیه جهان‌ــ در واقع صدای مهبانگ‌ــ دریافتند که زمین و کهکشان راه شیری احتمالا در یک خلاء کیهانی کم‌چگالی قرار دارند.
این یافته‌ها می‌توانند یکی از گیج‌کننده‌ترین و دیرپاترین معماهای کیهان‌شناسی را که به «انبساط هابل» معروف است، توضیح دهند.
این مشکل از سرعت انبساط جهان ناشی می‌شود، که بسته به روشی که برای اندازه‌گیری به کار می‌رود، متفاوت است.
دکتر ایندرانیل بانیک از دانشگاه پورتسموث گفت: «یک راه‌حل احتمالی برای این ناهماهنگی این است که کهکشان ما در نزدیکی مرکز یک خلاء بزرگ محلی قرار دارد.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
«این وضعیت باعث می‌شود که نیروی گرانش ماده را به‌سوی نواحی بیرونی پرچگالی‌تر خلاء بکشد، و در نتیجه، این خلاء به‌مرور زمان خالی‌تر شود. از آنجا که خلاء در حال خالی شدن است، سرعت اجسام دور از ما بیشتر از وقتی خواهد بود که این خلاء وجود نمی‌داشت. بنابراین، این نمودی از نرخ انبساط محلی سریع‌تر ایجاد می‌کند.»
چگالی این خلاء کیهانی حدود ۲۰ درصد کمتر از چگالی متوسط ماده در جهان است، که توضیح می‌دهد چرا کهکشان ما سریع‌تر از بقیه کیهان در حال انبساط است.
دانشمندان برای رسیدن به این نتیجه، اندازه‌گیری‌های مربوط به امواج صوتی جهان اولیه، موسوم به نوسان‌های آکوستیک باریونی (Baryon Acoustic Oscillations یا BAOs) را که طی ۲۰ سال گذشته گردآوری شده بود، بررسی کردند.
دکتر بانیک گفت: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که وجود یک خلاء محلی در جهان حدود ۱۰۰ میلیون برابر محتمل‌تر از وجود کیهانی فاقد آن است.»
او افزود: «یعنی احتمال اینکه جهانی فاقد خلاء سازگار با این داده‌ها باشد معادل این است که سکه‌ای سالم پرتاب شود و ۱۳ بار پیاپی شیر بیاید.»
این یافته‌ها در مطالعه‌ای با عنوان «آزمایش فرضیه خلاء محلی با استفاده از اندازه‌گیری نوسان‌های آکوستیک باریونی ۲۰ سال گذشته» در نشریه «اطلاعیه‌های ماهانه انجمن نجوم سلطنتی» (Monthly Notices of the Royal Astronomical Society) منتشر شده است.
© The Independent
