آنا وینتور پس از ۳۷ سال سردبیری مجله ووگ آمریکا از این سمت کناره‌گیری کرد تا راه را برای نسل تازه‌ای از مدیران باز کند. او دراین‌باره به کارکنان ووگ گفت: «هر کسی که در یک حوزه خلاق فعالیت می‌کند، می‌داند چقدر حیاتی است که هیچ‌گاه در کارش از رشد بازنایستد.»
وینتور تاکید کرد اکنون بزرگ‌ترین لذت او حمایت از نسل بعدی سردبیران پرشور است تا با ایده‌های تازه و نگاهی نوین، آینده ابررسانه‌ای مانند ووگ را رقم خواهند زد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
آنا وینتور، زنی که نزدیک به چهار دهه چهره بلامنازع مجله ووگ بود، بخشی از مسئولیت‌هایش را کنار گذاشت تا فصلی تازه در حرفه‌اش آغاز شود؛ حرکتی که هم‌زمان با کناره‌گیری چند زن بانفوذ دیگر در دنیای مد، از جمله ماریا گراتزیا چیوری از دیور و دوناتلا ورساچه از ورساچه، نشانه‌ای از آغاز تغییرات نسلی در این صنعت محسوب می‌شود.
با وجود کناره‌گیری از سردبیری در ۲۶ ژوئن ۲۰۲۵، وینتور همچنان مسئولیت‌های کلیدی خود را در کُنده نست (شرکت مطبوعاتی مالک ووگ) حفظ خواهد کرد؛ از جمله نظارت بر برگزاری شب‌نشینی مد موزه متروپولیتن، بزرگ‌ترین رویداد مد جهانی و هدایت مسیر آینده پروژه‌های خلاقانه مانند ووگ جهانی. او سمت مدیر ارشد محتوای جهانی کُنده نست و مدیر هنری این شرکت را همچنان بر عهده خواهد داشت و به‌عنوان مدیر تحریریه جهانی ووگ، به فعالیت ادامه می‌دهد.
مسیر حرفه‌ای آنا وینتور از تولد در یک خانواده مطبوعاتی آغاز شد. او متولد ۳ نوامبر ۱۹۴۹ در لندن است. پدرش، چارلز وینتور، سردبیر روزنامه ایونینگ استاندارد، برای جذب جوانان از مشاوره با آنا بهره می‌برد. علاقه آنا به مد از نوجوانی شکل گرفت و حرفه‌اش را در نشریات بریتانیایی آغاز کرد. او بعدتر به ایالات متحده رفت و در مجلاتی مانند «نیویورک» و «خانه و باغ» کار کرد. سپس به لندن بازگشت و بین ۱۹۸۵ تا ۱۹۸۷ سردبیر ووگ بریتانیا شد. در سال ۱۹۸۸، وینتور مدیریت ووگ آمریکا را به عهده گرفت و نشریه‌ای را که بسیاری آن را راکد می‌دانستند، دگرگون کرد.
یکی از مهم‌ترین لحظات در دوران او، جلد نوامبر ۱۹۸۸ ووگ بود؛ اولین جلدی که با هدایت او منتشر شد. تصویری از میکائلا برکو با شلوار جین ۵۰ دلاری و ژاکت لاکروآ به ارزش ۱۰ هزار دلار که پیتر لیندبرگ عکاسی کرده بود. این تصویر، با ظاهر طبیعی، قابی دورتر شامل پس‌زمینه و بدون زرق‌وبرق رایج آن زمان، با تصاویر نمای نزدیک با آرایش غلیظ پیشین تفاوتی فاحش داشت و نشانی از آغاز دورانی جدید بود.
وینتور همچنین در نخستین سال سردبیری خود مدونا را روی جلد نشاند و برای نخستین بار یک چهره مشهور به‌عنوان ستاره جلد ووگ انتخاب شد. به این ترتیب، وینتور در پیوند صنعت مد و فرهنگ عامه نقشی کلیدی ایفا کرد و در ادامه طرح جلدهای مجلات مد را دگرگون کرد.
وینتور به دلیل تشخیص سریع روندهای نوظهور، حمایت از استعدادهای جدید و بازتعریف استانداردهای زیبایی و مد تحسین شده است. او توانست مد را از نخبه‌گرایی خارج کند و جنبه‌ای مردمی‌تر به آن ببخشد؛ به‌گونه‌ای که مد به عرصه‌ای بدل شود که طیف وسیع‌تری از مردم احساس کنند به آن تعلق دارند. به گفته کارشناسان، او مد را به یک صنعت جهانی و فرهنگی تبدیل و کاری کرد که مد برای عموم مردم در دسترس باشد.
البته مسیر او همواره بدون چالش و هموار نبود. در سال ۱۹۹۳، گروه مدافع حقوق حیوانات پتا در اعتراض به استفاده وینتور از خز، دفتر او را اشغال کرد. هرچند بعدها خود او هم استفاده از خز را کنار گذاشت. برخی تصمیم‌های وینتور هم جنجال‌برانگیز شدند. برای مثال، جلد ووگ با حضور لبرون جیمز و ژیزل بوندشن در سال ۲۰۰۸ که نقدهایی به دنبال داشت و آن را تقویت‌کننده کلیشه‌های نژادی و قدرت دانستند.
با پیشرفت فناوری و ظهور شبکه‌های اجتماعی، وینتور با چالش بزرگ‌تری مواجه شد: چگونگی تطبیق ووگ با عصر دیجیتال. رقابت با بسترهای جدید اینترنتی و شبکه‌های اجتماعی مانند اینستاگرام و تاثیرگذاری چهره‌هایی چون کیم کارداشیان نمونه‌ای از این چالش‌ها بود. او در مقام مدیر ارشد محتوای جهانی کُنده نست و مشاور جهانی محتوا، تلاش کرد این نشریه قدیمی را به دوران جدید وارد و جایگاه آن را در برابر موج دیجیتال‌گرایی حفظ کند.
آنا وینتور به دلیل چهره منحصربه‌فرد و سبک ظاهری خاصش‌ــ عینک آفتابی بزرگ و مدل موی باب‌ــ به چهره‌ای ماندگار در فرهنگ عمومی تبدیل شده است. نام بردن از او در ترانه‌های هنرمندانی چون نیکی میناژ و جی‌زی و الهام‌بخشیدن به شخصیت میراندا در فیلم «شیطان پرادا می‌پوشد»، گواهی بر نفوذ فرهنگی او است.
کناره‌گیری وینتور از سردبیری ووگ پایان یک دوران و آغاز فصلی تازه برای این نشریه است. او همچنان در راس کنده نست باقی خواهد ماند و به گفته خود، مشتاق حمایت از نسل جدید ایده‌ها و خلاقیت‌ها است. استانداردی که آنا وینتور بنا گذاشت، همچنان مسیر آینده ووگ را شکل خواهد داد.
هرچند در دیور، جاناتان اندرسون جایگزین چیوری شد و در ورساچه داریو ویتاله جای دوناتلا را گرفت، در ووگ آمریکا هنوز چهره جانشین رسما معرفی نشده است. همین مسئله موجب شده است بسیاری از منتقدان مد ابراز امیدواری کنند که در ادامه، صحنه برای ظهور نسل جدیدی از زنان حرفه‌ای و خلاق باز شود؛ زنانی که با نگاهی تازه بتوانند مسیر آینده مد جهانی را شکل دهند.
