عملکرد ضعیف مدیران دولتی و ناآشنا با حوزه ورزش طی دو دهه اخیر خسارت‌های زیادی به ورزش ایران وارد کرده که تازه‌ترین نمونه آن نتایج فاجعه‌آمیز یکی از پرافتخارترین و پرطرفدارین باشگاه‌های فوتبال ایران و آسیا در فصل جاری لیگ برتر است.

اگر تا هفته‌های قبل احتمال سقوط استقلال تهران به دسته پایین‌تر به‌نوعی رجزخوانی هواداران تیم‌های رقیب محسوب می‌شد، حالا آبی‌پوشان با دو باخت پیاپی برابر تراکتور و فولاد، واقعا خطر سقوط را بیخ گوش خود احساس می‌کنند و اگر در پنج مسابقه باقی‌مانده نتوانند یک یا دو برد به کارنامه خود اضافه کنند، آنگاه تلخ‌ترین رخداد تاریخ این باشگاه در چند دهه اخیر رقم خواهد خورد.

شکست روز پنجشنبه استقلال مقابل فولاد در ورزشگاه آزادی با نتیجه یک بر هیچ، تنها یک باخت ساده نبود؛ بلکه نماد سقوط پرشتاب باشگاهی بود که نه فقط در زمین، بلکه در ساختار مدیریتی و تصمیم‌سازی هم گرفتار بحران است و نه تاکتیک دارد، نه آرامش، نه شخصیت برنده و نه مدیرانی که بدانند تیم‌داری یعنی چه.

به‌عنوان نمونه، درگیری لفظی میودراگ بوژوویچ، پنجمین سرمربی استقلال در این فصل، با مجتبی جباری، دستیار ایرانی‌ او، در نیمه نخست، بار دیگر آشکار کرد که تصمیم‌های لحظه‌ای علی نظری جویباری یا علی تاجرنیا، تا چه اندازه مدام بر بحران‌های این باشگاه می‌افزاید و خود آنان هم در کنترل کردن حواشی و اختلاف‌های درونی تیم چقدر ناتوان‌اند.

حالا اخباری غیررسمی درباره احتمال اخراج بوژوویچ و انتخاب جباری به‌عنوان ششمین سرمربی استقلال در فصل جاری هم منتشر شده است. آنچه سند رسمی ورشکستگی فنی و مدیریتی باشگاهی است که روزگاری نماد اقتدار و انسجام بود.

نقش علی نظری جویباری، مدیرعامل فعلی باشگاه، و علی تاجرنیا، رئیس هیئت‌مدیره و نماینده هلدینگ خلیج فارس، در این فروپاشی انکار‌پذیر نیست. این دو در کنار سایر اعضای هیئت‌مدیره باشگاه، در نیم‌فصل دوم با صرف بودجه‌ای هنگفت که به گفته حجت کریمی، عضو هیئت‌رئیسه فدراسیون، هزینه‌کرد فصل جاری را به رقم ۱۴۰۰ میلیارد تومان رساند، نه‌تنها نتوانستند بازیکن یا سرمربی باکیفیتی جذب کنند، بلکه ترکیبی چیدند که استقلال را به یکی از بی‌انگیزه‌ترین و بی‌نظم‌ترین تیم‌های لیگ تبدیل کرد.

در نقل‌وانتقالات زمستانی، خریدهایی برای این باشگاه انجام شد که در زمان انعقاد قرارداد نیز با اعتراض گروهی از هواداران باشگاه مواجه می‌شدند و کیفیت آن‌ها زیر سوال بود. با شروع مسابقات نیم‌فصل دوم، پیش‌بینی‌ها به واقعیت پیوست و بار دیگر اتهام دلالی و دریافت پورسانت مدیران باشگاه از این قراردادها، علیه نظری جوبیاری و اعضای هیئت‌مدیره مطرح شد.

میودراگ بوژوویچ هم نه از لحاظ فنی، نه ارتباط با بازیکنان و نه مدیریت بحران، هیچ‌گاه نتوانست حتی به سطح متوسط برسد و از زمان ورود به استقلال در هفت بازی لیگ برتر و لیگ نخبگان آسیا، حتی یک پیروزی هم کسب نکرده است.

سیاوش اکبرپور، مهاجم سابق استقلال حدود یک ماه پیش در برنامه عادل فردوسی‌پور اذعان کرد که بازیکنان این تیم تا ساعات ۲ تا ۳ بامداد در مهمانی‌های مختلف حضور دارند و هیچکدام سبک زندگی حرفه‌ای ندارند. این اعتراف صریح نیز مستقیم به ناتوانی سرمربی و مدیران باشگاه در تصویب قوانینی محکم برای ایجاد نظم و سبک زندگی حرفه‌ای برای بازیکنان مرتبط خواهد بود.

در پایان بازی با فولاد، هواداران استقلال خشمگین‌تر از همیشه، در ورزشگاه آزادی علیه مدیریت تیم و بازیکنان، شعار «بی‌غیرت‌ها» را سر دادند. اما نظری جویباری، مدیرعامل باشگاه، که دقیقا پس از رجزخوانی در دربی مقابل پرسپولیس درباره شکست‌ناپذیر بودن استقلال، در حال تماشای شکست‌های پیاپی تیمش است، از چشم هواداران عصبانی پنهان شد و تنها به انتشار یک بیانیه عذرخواهی از طرف مدیریت باشگاه بسنده کرد؛ بیانیه‌ای که در آن باز هم مانند مسابقات قبل، تلاش شد تصمیم‌های داوران علت اصلی ناکامی‌ها معرفی و بر عملکرد فاجعه‌آمیز مدیران باشگاه سرپوش گذاشته شود.

حالا سوال اصلی میلیون‌ها هوادار از مدیرانی که پیش از ورود به باشگاه استقلال هم سابقه دلالی و جابجایی بازیکن داشتند، این است که آنان چگونه توانسته‌اند باشگاه بزرگ استقلال را با سابقه دو قهرمانی در آسیا، به جایگاهی برسانند که سرمربی آن در نشست خبری پیش از مسابقه با فولاد، اذعان کند می‌کوشد مانع از سقوط آبی‌ها به لیگ آزادگان شود؟