کریستینا کُک و جسیکا میر، دو زن فضانورد سازمان هوافضای آمریکا، در یک ماموریت تاریخی باتری‌های معیوب در بیرون ایستگاه فضایی بین‌المللی را تعمیر و تعویض کردند و به‌عنوان یک تیم کاملا زنانه خارج از این ایستگاه فضایی راهپیمایی نمودند. در تاریخ راهپیمایی‌های فضایی ناسا و دیگر سازمان‌های فضایی جهان، این اقدام بی‌سابقه بوده و این دو فضانورد توانستند نام خود را به‌عنوان اعضای اولین تیم زنانه راهپیما در بیرون از ایستگاه فضایی بین‌المللی در تاریخ ثبت کنند.

در این ماموریت زنی دیگر به نام استفانی ویلسون، هماهنگ کننده راهپیمایی فضایی ناسا در مرکز کنترل ماموریت نیز به آنها یاری رساند و هدایت کرد. در حقیقت، سه زن در این ماموریت تاریخی شرکت داشتند که در کنار هم توانستند درک جهان از توانایی‌های زنان را به چالش بکشند و منظری جدید از زنان در فضا بوجود آورند. منظری که تنها در فیلم‌های علمی تخیلی امکان به تصویر کشیده شدن داشت و شاید به همین دلیل تماشای ویدیوی ارسال شده از دو زن در حال چرخش در تاریکی و تعمیر باطری‌های از کار افتاده ایستگاه فضایی مردم جهان را هیجان زده کرد.

این ماموریت که قرار بود در ماه مارس ۲۰۱۹ انجام گیرد و مشت محکمی بر پیکر نابرابری  جنسیتی در صنعت فضانوردی باشد، اندکی مانده به روز راهپیمایی فضایی زنان به چند ماه بعد موکول شد و سپس معلوم شد که آژانس فضایی فقط یک لباس فضانوردی در سایز متوسط در اختیار داشته است. بنابراین به دلیل کمبود لباس (با سایز مناسب) برای یکی از این زنان فضانورد، ماموریت آنها به تعویق افتاد. گرچه سازمان ناسا در دهه‌های اخیر تلاش بر برقراری تعادل جنسیتی داشته است، اما لغو یک ماموریت فضایی کاملا زنانه به دلیل کمبود لباس نشان دهنده مشکلات ساختاری و تعصبات جنسیتی است که زنان در این سازمان با آنها مواجه هستند. 

 نبود لباس فضانوردی برای زنان فضانورد در ناسا گویای تاریخ تبعیض علیه زنان در عرصه فناوری است. در تاریخ فضانوردی به برابری جنسیتی توجهی نشده و همیشه اعتقاد بر این بوده که فضانوردی شغلی مردانه است. اولین زنان عضو ناسا به دلیل نداشتن حق خلبان جت‌های جنگی شدن در آن زمان، حق سفر به فضا نیز از آنها سلب شد.

در سال ۱۹۶۳، والنتینا ترشکوا، کیهان‌نورد روس، از میان بیش از چهارصد کاندید زن برای انجام نخستین پرواز فضایی انتخاب گردید و به‌عنوان اولین زن در تاریخ به فضا رفت و پس از او تقریبا  بیست سال طول کشید تا زن دیگری بنام سوتلانا ساویتسکایا  که او نیز اهل اتحاد شوروی است بتواند جو زمین را  در سال ۱۹۸۲ترک کند.

 گرچه زنان نقش مهمی در اکتشافات فضایی ایفا کرده‌اند اما صنعت فضانوردی که عمدتا برای مردان طراحی شده، همواره در فهم نیازهای زنان فضانورد ناتوان مانده است و حتی از ابتدا تا به امروز سپرهای تابشی فضایی در اندازه متناسب با بدن زنان طراحی نشده است.

 هنگامی که اولین فضانورد زن ایالات متحده، سالی راید، به مدت هفت روز در فضا به سر می‌برد به او ۱۰۰ عدد تامپون و یک کیف آرایش داده شد. این تنها یک نمونه از تجربه سکسیسم زنان فضانورد است. در آن زمان، همه در ذهن خود به این سوال فکر می‌کردند که راید چگونه می‌تواند در فضا عادت ماهانه شود و گرچه شرایط فضا هیچگونه مشکلی برای قاعدگی زنان بوجود نمی‌آورد اما یک امر فیزیولوژیکی، باعث منع آن‌ها از فعالیت و اشتغال در بسیاری از موقعیت‌های حرفه‌ای شده است. حتی در سال‌های اولیه سفرهای فضایی زنان، یک گروه از محققان به  خانم‌ها توصیه کردند كه در دوران قاعدگی خود در فضا، با دستگاه‌های پیچیده كار نكنند.

 با این حال، فعالیت‌های پیشگامانه کریستینا کُک و جسیکا میر مانع فضایی برای زنان را از بین برده است و راه را برای زنان و دختران جهان به خارج از جو زمین هموارتر کرده است. آن‌ها نه تنها اثبات کردند که زنان توانایی شکستن تابوهای جنسیتی در تکنولوژی را دارند، بلکه انگیزه‌ای هستند برای دختربچه‌هایی که امروز در نقاشی‌های خود به جای مردان در لباس فضایی زنان را نقاشی می‌کنند. آنها همچنین اثبات کردند که مدیران بیش از ویژگی‌های فردی و حرفه‌ای اشخاص به نقش‌های جنسیتی آنها فکر می‌کنند که توسط جامعه مردسالار تعریف شده است. به‌عبارت دیگر، افراد به‌عنوان یک مرد یا یک زن برچسب خورده می‌شوند. مدیران ناسا و سازمان‌های دیگر بایستی تحت تاثیر توانایی کاری یک شخص قرار بگیرند تا جنسیت او.