افزایش چندین برابری قیمت‌ها، بی‌کاری و رشد تصاعدی اجاره‌بهای مسکن در کنار آسیب‌هایی مانند اعتیاد، خطر بی‌خانمان شدن خانواده‌ها را تشدید کرده است. علی حیدری، مدیر موسسه پایان کارتن‌خوابی، با بیان اینکه پدیده کارتن‌خوابی با اقتصاد خانواده‌ها رابطه مستقیم دارد، هشدار داد: «داریم از پدیده کارتن‌خوابی به سمت پدیده‌ای خطرناک‌تر به نام خانواده کارتن‌خواب حرکت می‌کنیم.»
به گفته مدیر موسسه پایان کارتن‌خوابی، اگر وضعیت اقتصادی کشور رو به بهبود نرود، به‌زودی خانواده‌های کارتن‌خواب در ایران فراگیر می‌شوند زیرا در شرایط کنونی خانواده‌های قشر متوسط به حومه شهرها کوچ کرده‌اند و خانواده‌هایی که در حاشیه شهرها بودند دیگر جایی برای رفتن ندارند و به صورت خانوادگی به سمت کارتن‌خوابی و چادرنشینی روی آورده‌اند.
حیدری در مصاحبه‌اش با خبرگزاری رکنا تایید کرد که حدود ۸۵ درصد افراد کارتن‌خواب به مواد مخدر اعتیاد دارند، اما در عین حال گفت با ادامه وضعیت کنونی، به‌زودی با قشری مواجه می‌شویم که نه اعتیاد دارند و نه بی‌خانواده‌اند، بلکه افرادی‌اند که همراه با خانواده خود کنار خیابان چادر می‌زنند و این زنگ خطر جدی برای جامعه و مردم است.
به گفته مدیرعامل موسسه پایان کارتن‌خوابی بسیاری از کارتن‌خواب‌ها در فصل‌های سرد سال به شهرهای جنوبی مهاجرت می‌کنند و هنگامی که هوا گرم می‌شود، به تهران بازمی‌گردند؛ به همین دلیل، بندرعباس یکی از شهرهایی است که آمار کارتن‌خواب‌ها در آن بالا است.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
علی حیدری با ابراز تاسف از اینکه جمعیت کارتن‌خواب‌های تحصیل‌کرده نیز رو به افزایش است، گفت: «طبق آماری که ما گرفتیم ۳۰ درصد افراد کارتن‌خواب مدرک تحصیلی دیپلم به بالا دارند و در میان آنان افرادی با مدرک تحصیلی دکترا نیز دیده می‌شود.»
بر اساس اعلام مدیر موسسه پایان کارتن‌خوابی، حدود ۲۰ درصد کارتن‌خواب‌ها را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند. حیدری با انتقاد از اینکه سازمان بهزیستی، شهرداری‌ها و صداوسیما به وظایف خود عمل نمی‌کنند، گفت: «بهزیستی به هیچ عنوان به وظیفه‌اش عمل نمی‌کند و فقط به دنبال اجاره املاکش است. شهرداری‌ها هم فقط تعداد محدودی گرمخانه ساخته‌اند و در این گرمخانه‌ها خدمات بسیار محدودی ارائه می‌دهند.»
نهادهای رسمی در جمهوری اسلامی ایران آمار دقیقی از بی‌خانمان‌ها و کارتن‌خواب‌ها ندارند، اگر هم داشته باشند، آن را کتمان می‌کنند. با این حال، رسانه‌ها آمارهای متفاوتی را ذکر کرده‌اند؛ خبرگزاری دانشجو در دی‌ماه ۱۴۰۰، پس از اینکه پدیده اتوبوس‌خوابی در تهران خبرساز شد، به نقل از مسئولان شهری نوشت که ۲۴هزار نفر فرد بی‌خانمان در تهران زندگی می‌کنند. بیشتر این افراد در منطقه ۱۲ و حومه شهر تهران هستند.
برای درک بزرگی این عدد کافی است به گنجایش گرمخانه‌های شهرداری تهران توجه کنیم که فقط می‌توانند دو هزار و ۸۰۰ نفر را در یک شبانه‌روز پذیرا باشند. تخمین علی حیدری نیز این است که حدود ۳۵ هزار نفر در پایتخت ایران خانه و کاشانه‌ای ندارند و شب را در خیابان سپری می‌کنند.
زمستان سال گذشته، رسانه‌های داخلی ایران افشا کردند برخی افراد شاغل شب‌های سرد زمستان را در اتوبوس‌های بی‌آرتی به صبح می‌رسانند. همچنین خبرهایی درباره پدیده‌هایی مثل پشت‌بام‌خوابی و گورخوابی منتشر شد. در تمامی این موارد، مقام‌های جمهوری اسلامی ایران، بزرگی و عمق ماجرا را انکار کردند و مدعی شدند که اقدام‌های موثری در جهت حمایت از افراد بی‌بضاعت انجام داده‌اند.
پیش‌تر سپیده علیزاده، کنشگر مدنی حوزه اعتیاد و زنان، گفته بود که هم‌زمان با گسترش فقر در جامعه، مراجعه خانوادگی به گرمخانه‌ها افزایش یافته است. به گفته او، این افراد معتاد نیستند اما بی‌سرپناه شده‌اند و از آن‌جا که امکان پذیرش خانواده‌ها در مراکز نیست، زنان و کودکان در مراکز زنان و مردان در مراکز مردان پذیرش می‌شوند.
