ناسا می‌گوید تلسکوپ فضایی هابل در کشف اینکه جهان با چه سرعتی در حال انبساط است، به مرحله مهمی (milestone)‌ در کار خود رسیده است - و [داده‌های جدید آن] از این ایده پشتیبانی می‌کند که اتفاق عجیبی در کیهان ما در حال رخ دادن است.

در سال‌های اخیر، ستاره‌شناسان برای درک دقیق سرعت انبساط جهان ما، از تلسکوپ‌هایی مانند هابل استفاده کرده‌اند.

اما همچنان که میزان دقت این اندازه‌گیری‌ها افزایش یافته است، رخداد عجیبی را نیز نشان داده‌اند. تفاوت بنیادینی بین سرعت انبساط عالم پیرامونی ما در قیاس با [نتیجه‌گیری از] رصدهای مربوط به زمان درست پس از مهبانگ،  وجود دارد.

ناسا می‌گوید دانشمندان قادر به توضیح این اختلاف نیستند، اما این موضوع نشان می‌دهد که «چیزی عجیب» در عالم ما در جریان است؛ چیزی که ممکن است ناشی از وجود یک فیزیک ناشناخته و جدید باشد.

هابل طی ۳۰ سال گذشته، در حال جمع‌آوری اطلاعاتی از مجموعه‌ «نشانگرهای*» فضا و زمان بوده است که می‌توان از آن‌ها برای ثبت نرخ انبساط کیهانی که در حال دور شدن از ما است، استفاده کرد.

ناسا اعلام کرد که اکنون بیش از ۴۰ نشانگر را تنظیم و محاسبه  کرده است که امکان دقت بیش از پیش را فراهم می‌کند.

آدام ریس، برنده جایزه نوبل از موسسه علمی تلسکوپ فضایی (STScI) و دانشگاه جان هاپکینز در بالتیمور، مریلند، در بیانیه‌ای گفت: «دارید دقیق‌ترین اندازه‌گیری نرخ انبساط کیهان را از طریق بهترین مدل تلسکوپ‌ها و نشانگرهای فواصل کیهانی،‌ به دست می‌آورید.»

او سرپرست تیمی از دانشمندان است که مقاله جدیدی را منتشر کرده‌اند که بزرگ‌ترین، و احتمالا آخرین تغییر و به‌روزرسانی عظیم تلسکوپ فضایی هابل را که مجموعه نشانگرهای پیشین را دوبرابر می‌کند، و داده‌های موجود را نیز از نو تحلیل می‌کند، توضیح می‌دهد.

جست‌وجو برای محاسبه دقیق سرعت انبساط فضا، زمانی آغاز شد که ادوین هابل، ستاره‌شناس آمریکایی، دریافت که کهکشان‌های بیرون از کهکشان ما در حال دور شدن از ما به نظر می‌رسند - و هر چه بیشتر با ما فاصله داشته باشند، سریع‌تر دور می‌شوند. دانشمندان از آن زمان تاکنون به دنبال درک بهتر این انبساط بوده‌اند.

(هم سرعت انبساط [کیهان] و هم تلسکوپ فضایی که در حال پژوهش درباره آن بوده است، به افتخار کار این ستاره‌شناس، هابل نامیده می‌شود.)

با این حال، وقتی تلسکوپ فضایی [هابل] شروع به گردآوری اطلاعاتی در خصوص انبساط کیهان کرد، [این میزان]، سریع‌تر از چیزی بود که مدل‌ها پیش‌بینی می‌کردند. ستاره‌شناسان پیش‌بینی می‌کنند که [این میزان] باید در حدود ۶۷.۵ کیلومتر در ثانیه در هر مگاپارسک باشد، با مقدار ۰.۵ کمتر یا بیشتر- اما مشاهده‌ها حاکی از آن است که این رقم، در حدود ۷۳ است.

تنها یک در یک میلیون احتمال وجود دارد که اخترشناسان [در محاسبات خود] اشتباه کرده باشند. [از قضا] برعکس، این نشان می‌دهد که تکامل و انبساط جهان پیچیده‌تر از آن است که تصور می‌کردیم، و این که نکته‌های بیشتری برای دانستن در خصوص چگونگی تغییر جهان وجود دارد.

دانشمندان امیدوارند که با تلسکوپ فضایی «جیمز وب» که اخیرا به فضا پرتاب شد و قرار است اولین مشاهدات خود را به زودی ارسال کند، این مشکل را عمیق‌تر کاوش کنند. این به آن‌ها امکان می‌دهد تا نشانگرهای جدیدی را ببینند که حتی دورترند و وضوح بهتری دارند.

* مقصود از این نشانگرها یا نقاط مرجع، شمع‌های استاندارد کیهانی، متغیرهای قیفاووسی یا ابرنواخترهای یکم-ای است که با دانستن فاصله آن‌ها می‌توان نرخ انبساط جهان را محاسبه کرد.