شورش علیه انقراض و تغییرات اقلیمی کره زمین، نام جنبشی است که توسط مردم دنیا اداره می‌شود. کسانی که از موضوع تغییرات گرمایش زمین احساس خطر کرده و تصمیم گرفته‌اند در جهت اصلاح آن اقدامی انجام دهند. تا سال‌ها موضوع خطر گرمایش زمین بیشتر حالت یک هشدار آکادمیک داشت که توسط دانشمندان علوم بیان می‌شد، اما با اتفاقاتی همچون سونامی یا طوفان‌های سهمگین مردم جهان کم کم در مقابل این خطر واقعی قرار گرفتند. خطری که تنها با سکوت کردن و یا نگریستن به صفحه تلویزیون، هر روز وضعی بدتر پیدا می‌کند. چرا که در حقیقت این موضوع آنقدرها از طرف دولت‌ها جدی تلقی نمی‌شود. آن هم در دورانی که حکومت‌ها آنقدر درگیر امور سیاسی و روابط داخلی و خارجی خود هستند، که تمایل کمتری برای رسیدگی به امور این‌چنینی از خود نشان می‌دهند.

کسی نمی‌داند دقیقا از چه زمانی شهروندان کشورهای مختلف یکدیگر را برای مقابله با این پدیده آگاه کردند، اما به طور یقین فعالین محیط زیستی مانند گرتا تونبرگ و شبکه‌های اجتماعی نقش به‌سزایی در شکل‌گیری این جنبش‌ها داشتند. شاید به‌همین دلیل کمتر کسی را می‌توان شناخت که در جریان جنبش‌های علیه تغییرات اقلیمی کره زمین نباشد. در حالی‌که تا همین چند سال پیش این موضوع هنوز برای بسیاری ناشناخته بود.

 به‌همین دلیل، وقتی از فعالین این حوزه و کسانی که به خیابان‌ها می‌آیند تا اعتراض خود را به عملکرد دولت‌ها نشان بدهند پرسیده می‌شود که تا چه اندازه این کار خود را مثبت می‌دانند آنها به نقش آگاهی عموم مردم و حساسیت افکارعمومی اشاره می‌کنند. نقشی که بسیار هم تاثیرگذار است و با وجود رسانه‌ها و گردش اطلاعات در سایر شبکه‌های اجتماعی، دولت‌ها را دست کم مجبور به واکنش هر چند اندک می‌کند. در کشورهای مدرن‌تر مانند بریتانیا، فرانسه و استرالیا و سوئد، که معمولا در این‌گونه جنبش‌های مردمی نقش پیش‌رو و پررنگی دارند، مبارزه با تغییرات اقلیمی شکل جدی‌تری به خود گرفته است. بسیاری از آنها امیدوار هستند تا الهام بخش این جنبش برای دیگر کشورهای دنیا باشند.

در لندن، از چند هفته‌ی قبل و پیش از شروع این تظاهرات، گروه‌های مردمی مختلفی تشکیل شد و شهروندان حامی این شورش، تصمیم گرفتند که این جنبش را از هفتم اکتبر آغاز و به مدت دو هفته ادامه دهند.

لندن هم مانند بسیاری از کلان شهرهای دیگر به محله‌های مختلف شهرداری تقسیم بندی شده و هر محله‌ای برنامه‌های جداگانه‌ای را برای آمادگی علاقه‌مندان برگزار می‌کرد.

به این ترتیب آنها تصمیم گرفتند تا به نوعی در این تظاهرات تقسیم کار کنند و اگر کسی علاقه‌مند به حضور در این تظاهرات می‌بود باید بر حسب اینکه ساکن کدام محله هست در جلسات هفتگی شرکت کرده و آموزش‌های لازم را دریافت می‌کرد.

 در این جلسات که کاملا به صورت داوطلبانه صورت می‌گرفت، در ساعت‌های بعد از کار روزانه مردم هر محله و منطقه گردهم می‌آمدند تا برای هر چه بهتر اجرا شدن و مسائل امنیتی با هم گفتگو و تبادل نظر کنند. هر کسی که طرحی یا ایده‌ای داشت با دیگر اعضای گروه در میان می‌گذاشت و در نهایت اگر کسی مایل بود مبلغی را برای تهیه تراکت و بنرهای تبلیغاتی به صندوق اهدا می‌کرد. از نکات بسیار جالب این جنبش مردمی، حس مشترک و همکاری نزدیک بود که بسیاری نمونه آن را هرگز تجربه نکرده بودند. هر کسی که هنری یا تخصص مرتبط داشت، آنرا در اختیار دیگران می‌گذاشت. جوانان هنرمند طرح‌های گوناگون را نقاشی و طراحی کردند؛ برخی آن را چاپ و دیگران هم نقش انتشار آن را بر عهده می‌گرفتند. بنابراین بی‌راه نیست اگر این شورش را انقلاب همبستگی و همدلی مردم علیه دولت تلقی کنیم.

در هفته‌های پایانی قبل از شروع این تظاهرات، نیروهای پلیس بیانیه‌هایی را مبنی بر غیر قانونی بودن این تظاهرات منتشر کردند. آنها به طور علنی از واژه «توطئه گر» برای فعالین این شورش استفاده کردند. موضوعی که تنها به استفاده یک کلمه با محتوای سنگین ختم نمی‌شود و نشان از عزم جدی پلیس برای مقابله با این افراد را داشت. به‌همین جهت گروه‌ها به فکر چاره‌اندیشی در این رابطه افتادند و با کمک گرفتن از حقوق‌دانان مختلف به دنبال راه‌های مقابل به مثل قانونی افتادند. به‌سرعت گروه‌های مختلف حقوقی با حضور تعدادی داوطلب که یا وکیل بودند و یا در این حوزه اطلاعات کافی داشتند شکل گرفت. گروه مشاورین حقوقی، اقدام به برگزاری کنفرانس‌های حقوقی و آموزش‌های قانونی کرد. آنها کلاس‌های بسیاری را در سطح شهر ترتیب دادند تا شرکت کنندگان را از حقوق قانونی خود آگاه کنند و همچنین بسیاری از باید نباید‌ها را به آنها متذکر شوند. در نهایت روز دوشنبه از ساعات اولیه صبح شورش شروع شد و طبق برنامه ریزی، هر محله عهده دار مسدود کردن یک شاهراه مهم شد.

 به‌طور مثال یکی از محله‌های شمال لندن، کمدن، عهده دار استقرار در اطراف پارلمان شده است و محله‌های غربی در اطراف میدان ترافالگار و برخی دیگر نیز مقابل ساختمان وایت هال دست به اعتراض زدند. البته این تقسیم بندی منافاتی با حضور دیگر اشخاصی که به صورت غیر گروهی و یا مستقل شرکت می‌کنند، ندارد.

معترضین بر خلاف بسیاری از تظاهرات، که همراه با راه‌پیمایی است، این‌بار تصمیم به ایستادن در محلی خاص گرفته‌اند. آنها حتی در اقدامی بی‌سابقه دست‌ها و پاهای خود را به‌هم زنجیرکرده و با دراز کشیدن بر روی زمین مانع حرکت عمومی در شهر شده‌اند. تعدادی از آنها درست مقابل ساختمان وایت هال که محل استقرار اعضای دولت و کابینه است خود را با غل و زنجیر بهم متصل کرده‌اند.

بسیاری از آنان قصد دارند تا کل مدت دو هفته و حتی شب‌ها را نیز آنجا در خیابان بگذرانند. به‌همین منظور با آمادگی کامل از لباس گرفته تا استفاده از پوشک بزرگسالان عزم خود را برای حضور در این اعتراضات جزم کرده‌اند.

برخی دیگر از معترضین با پارک کردن یک ماشین نعش‌کش در یکی از چهار راه‌های مهم و پر رفت و آمد، خود را به فرمان و تایرهای ماشین زنجیر کرده‌اند و تابوتی را به نشانه مرگ کره زمین در داخل آن قرار داده‌اند.

تظاهرکنندگان در لندن تلاش می‌کنند تا بهانه‌ای را به دست نیروهای پلیس ندهند. هر چند نیروهای ویژه با ابزار مناسب، غل و زنجیرها را پاره می‌کنند و اشخاص را یک به یک به اداره پلیس منتقل می‌کنند. طبق قانون آنها حق دارند تا دستگیر شده‌ها را تا ۲۴ ساعت در بازداشت موقت نگه دارند و پس از آن گروه‌های حقوقی حامی معترضین آماده هستند تا برای آنها قرار وثیقه مناسب گذاشته و آنها را از حبس نجات بدهند و یا احتمالا آنان را در راهروهای دادگاه همراهی کنند.

 معترضین معتقدند، این دولت‌ها هستند که حقوق مردم و سلامت عمومی آینده کره زمین را نادیده می‌گیرند و اکنون وقت آن رسیده تا چاره‌‌اندیشی شود.

 شورشیان در ساعت‌های روز برطبل اعتراضات می‌کوبند و رقص و آواز محلی اجرا می‌کنند و ساعت‌های شب را زیر باران  به صبح می‌رسانند. آنچه در این شورش در میان این همه هیاهو بسیار به چشم می‌آید اتحاد و مهربانی است که مردم با هم دارند. آنهایی که کف خیابان‌های سرد و خیس دراز کشیده‌اند با محبت و هم دلی دیگران خود را گرم می کنند اما به طور قطع مانع اقدامات آتی دولت‌ها برای گرم‌تر شدن کره زمین می‌شوند.