یک پژوهشگر بریتانیایی-ایرانی که در تهران به اتهام «همکاری با دولت متخاصم» به زندان محکوم شده است، در حالی که به قید وثیقه آزاد بود از ایران خارج شد و اکنون در لندن به سر می‌برد.

کامیل احمدی، مردم‌شناسی که در مورد ختنه زنان و کودک‌همسری در ایران تحقیق می‌کرد، به ۹ سال حبس محکوم شده و در زندان بدنام اوین نگهداری می‌شد، تا آن که تحت حبس خانگی قرار گرفت.

آقای احمدی به بخش خبری کانال ۴ گفت در انتظار جلسه دادگاه بود که از ایران فرار کرد و تجربه هولناک خود را از ۱۰۰ روز حبس در سلول انفرادی در زندان اوین، که نازنین زاغری رتکلیف دیگر شهروند دوتابعیتی ایرانی-بریتانیایی در آن نگهداری می‌شد، تعریف کرد.

او در این مصاحبه، که قرار است نسخه کامل آن چهارشنبه شب پخش شود، شرایط را اینگونه توصیف کرد: «چشمان شما همیشه با چشم‌بند پوشیده است، حتی در هفته اول یا دوم بازجویی، و بعدا کمی راحت‌تر می‌شود.»

«شما اساسا به داخل اتاقی هل داده می‌شوید و بعدا می‌شنوید که نگهبان‌ها در را می بندند یا قفل می‌کنند، و بعد یک نفر پشت در به شما می‌گوید که می‌توانید چشم‌بندتان را بردارید. وقتی برمی‌دارید، یک اتاق کوچک دیدم – تقریبا شبیه قبر – نمی‌توانید در آن راه بروید، غیر از نشستن، یا ایستادن، یا دراز کشیدن هیچ کار دیگری نمی‌توانید بکنید.»

به گفته او، ارتباط انسانی محدود که با لیز دادن سینی غذا یا آب به داخل سلول صورت می گیرد به معنای آن است که قرار است شما را برای بازجویی ببرند و پرسش‌‌‌ها را تنها «سرگرمی که شما دارید» و «تنها طناب نجات» توصیف کرد.

او اضافه کرد: «شما نمی‌خواهید به سلول‌تان برگردید چون ترسیده‌اید و همیشه این ترس با شما هست که نمی‌خواهید به آنجا برگردید. به جایی می‌رسد که شروع به فریاد زدن می‌کنید، قلبتان شروع به زدن می‌کند و آنقدر ترس از این جای کوچک دارید که حس می‌کنید اکسیژن نیست، هوایی برای تنفس نیست.»

آقای احمدی درباره تصمیمش به فرار از ایران بعد از آن که به ۹ سال زندان محکوم شد گفت: «رفتم دادگاه. دوباره، به این نتیجه رسیدم که قاضی هیچ قدرتی در برابر سرویس‌های امنیتی ندارد و چند هفته بعد حکم نه سال و سه ماه را دریافت کردم. با یک محاسبه ساده فهمیدم (آن موقع) پسرم نزدیک ۱۵ سالش خواهد بود. من تو این ۱۰ سال کجا بودم؟ در اوین.»

«با در نظر گرفتن همه اینها، به این نتیجه رسیدم که من باید بروم، حتی اگر دست زدن به آن برایم خیلی خطرناک باشد، و اگر ناکام شوم حتی بدتر از این خواهد شد. اما تصمیم خودم را گرفتم و فرار کردم.»

او بازگشت به بریتانیا را مثل «بازگشت به خانه از یک خانه دیگر خود،» بعد از آن که مجبور به ترک جایی شد که فکر می‌کرد می‌تواند تغییری ایجاد کند، توصیف کرد.