کنفرانس دو روزه ورشو که ۱۴ فوریه در لهستان برگذار شد در نهایت دو هدف اصلی را تعقیب می کرد که هر دو با یکدیگر ارتباطی تنگاتنگ داشتند. برنامه صلح قرن و یا همان صلح خاورمیانه آقای ترامپ برای تشکیل دو کشور فلسطین و اسراییل به نتیجه نخواهد رسید مگر آنکه موضوع حضور ایران در سوریه حل و فصل شود و این هدف میسر نخواهد شد مگر آنکه جمهوری اسلامی تن به مذاکره با آمریکا دهد. و در این کشاکش، مردم ایران با تحریم هایی که روز بروز بر تعداد آنها اضافه می شود با چنان مشکلاتی مراجه هستند که دو راه بیشتر در پیش روی آنها و دولتمردان ایرانی نیست: یا مردم بپا خیزند و درمقابل نظام قیام کنند و یا دولتمردان برای بیرون آمدن از تنگنای کنونی تن به مذاکره و توافق با ایالات متحده دهند. دشوار است که بگویم کدام یک از این گزینه ها اتفاق خواهد افتاد در حالی که مردم رویگردان از انقلاب و اغتشاش خواستار حل مشکلات بصورت آرام و در سیستم کنونی هستند و از طرفی دیگر نیز جایگزین مطمئن و مناسبی نیز در صورت سرنگونی نظام سراغ ندارند.
از سوی دیگر حکومت نیز قادر به تشخیص ظرفیت و آستانه تحمل ملت خود نبوده و هم اینک نیز برای فراهم کردن دخل و خرج کشور با مشکلات عدیده ای روبرو است چنانچه که نخواهیم خرج و مخارج دوستان و انصاران خارج از مرزها از آفریقا تا یمن و عراق تا شام و بیروت را به آن اضافه نکنیم. کنفرانس ورشو نشان دادن توان آمریکا برای ایجاد ائتلافی بین المللی هر چند شکننده به ایران بود. ائتلافی که می تواند به سرعت و در صورت رام نشدن نظام جمهوری اسلامی، چین و روسیه، آلمان و فرانسه را نیز با خود همراه کند. آمریکا از ایران می خواهد که اسراییل را به حال خود واگذارد، خواسته ای که نه آسان و نه دشوار است و در عین حال حق انتخاب پیامد آن را نیز به مردم و جمهوری اسلامی داده است.
