ایوان دوک، رئیس جمهور کلمبیا، سه روز پیش مدعی شد که ونزوئلا قصد دارد سلاح‌های ساخت روسیه و بلاروس و همچنین موشک‌های ساخت ایران را در اختیار شورشیان کلمبیا قرار دهد. در پی این انتشار این خبر، نیکولاس مادورو با استقبال از این حرف، آن را ایده خوبی خواند.

رئیس جمهوری کلمبیا در این رابطه گفت: «یافته‌های سازمان‌های اطلاعاتی بین‌المللی که با ما همکاری دارند، از تمایل دیکتاتوری نیکلاس مادورو برای دستیابی به موشک‌های میان‌برد و دوربرد ساخت ایران خبر می‌دهند. بر اساس این اطلاعات، اگرچه موشک‌ها هنوز وارد این کشور نشده‌اند، به طور ویژه تحت فرمان ولادمیر پادرینو، وزیر دفاع ونزوئلا، تماس‌هایی در این باره گرفته شده است.»

تا پیش از این، ونزوئلا یکی از خریداران سلاح از چین و روسیه بوده است. ایران هنوز به این ادعا واکنشی نشان نداده است.

اما روز شنبه نیکلاس مادورو در واکنش به این افشاگری ادعا کرد که خود از این امر خبر ندارد، اما خرید موشک از ایران با توجه به رابطه نزدیک دو کشور «ایده خوبی است».

تنش در‌ روابط دو کشور کلمبیا و ونزوئلا از آنجا نشئت می‌‌گیرد که کلمبیا هم به مانند برخی دیگر از کشورهای آمریکای جنوبی و حوزه دریای کارائیب، از خوان گایدو، رهبر مخالفان دولت ونزوئلا، حمایت کرده است. ایالات متحده و ده‌ها کشور دیگر هم دولت مادورو را به رسمیت نمی‌شناسند.

ایوان دوک در ادامه سخنانش نیکولاس مادورو را دیکتاتور خواند و تاکید کرد که او را به عنوان رئیس جمهوری ونزوئلا به رسمیت نمی‌شناسد.

از زمان شروع تحریم‌های آمریکا علیه ونزوئلا، شرایط اقتصادی این کشور به شدت بحرانی شده است. از این رو بسیاری از مردم ونزوئلا از این کشور مهاجرت کرده‌اند.

بر اساس برآوردها تا پایان سال ۲۰۲۰ بیش از شش و نیم میلیون نفر از مردم این کشور به خارج مهاجرت خواهند کرد که این تعداد از مهاجران سوریه‌ای نیز بیشتر خواهد بود. بخش بزرگی از این مهاجران به سمت مرز کلمبیا حرکت کرده‌اند. کلمبیا اعلام کرده تا به حال برای بیش از یک میلیون و هفتصد هزار نفر ونزوئلایی اجازه اقامت صادر کرده است.

ایران و ونزوئلا هر دو تحت شدیدترین تحریم‌های بین‌المللی آمریکا قرار دارند. هر دو کشور دارای منابع غنی فسیلی هستند. اما به دلیل تقابل با آمریکا و تحریم‌های متعاقب آن، امکان فروش نفت از آنها سلب شده است. از این رو هر دو کشور با بحران‌های تورمی، مالی و فقر گسترده دست به گریبان هستند.

با این حال رهبران دو کشور همچنان برای نیروهای نظامی خود بسیار هزینه می‌کنند.