کمبود بارش برف، برگزاری بازی‌های زمستانی را به خطر انداخته است

با ثبات ترین قطعه یخ در بریتانیا «اسفینکس» است، یا بود. این قطعه یخ در۳۰۰ تابستان گذشته تنها ۶ بار بطور کامل ذوب شده، اما امسال دومین بار متوالی است که از دست رفته و کارشناسان معتقدند ممکن است هرگز تابستان دیگری را به خود نبیند.

برای بسیاری از ما آسان است آمار را نادیده بگیریم، یا شانه‌هایمان را درمقابل اعدادی که چندان مفهوم نیست، مثل یک درجه افزایش حرارت یا چند هزار تُن مکعب گاز کربن، بالا بیندازیم. اما هیچ چیز چشمگیرتر از مشاهده تأثیر عینی آن بر کره زمین مثل ذوب لایه‌های برف، خشک شدن زمین‌های سبز و بالا رفتن مداوم سطح آب دریاها نیست.

ذوب شدن برف‌ها تنها تعطیلات (زمستانی) خانواده های متمول بریتانیا را به خطر نمی‌اندازد؛ جامعه‌هایی که امورشان از گردشگران زمستانی می‌گذرد و نیز صنایع بازی‌های زمستانی، از آمریکای شمالی گرفته تا اروپا و سراسر جهان از ذوب برف‌ها لطمه می‌بینند. ممکن است یک سال گل و لای باشد و سال بعد برف سنگین ببارد، اما این روند کلی، غیرقابل انکار است و بیشتر تکرار می‌شود.

کیتی اورمرود، یکی از بزگترین استعدادهای «اسنوبورد» بریتانیا به نشریه ایندیپندنت گفت: «از پنج سالگی اسنوبورد می‌کرده‌ام. از بچگی به چند نقطه بخصوص می‌رفته‌ام. هر سال می‌بینم که فرق کرده‌اند. به نظر می‌رسد (این روند) بیشتر و بیشتر می‌شود و حالا بعضی مناطق یا برف‌شان خیلی کم است یا اصلا برف ندارند. سال‌ها در ماه‌های اکتبر و نوامبر به «اشتوبای» (اتریش) می‌رفتم، اما امسال هیچ برفی در آن نمانده بود».

000_1BY3RB.jpg

بر اساس شواهد و روایات، ریزش برف در سراسر جهان کمتر شده است. بر اساس گزارش سازمان ملل متحد گفته می‌شود تا پنجاه سال دیگر، نیمی از پیست‌های اسکی در ارتفاعات آلپ تعطیل خواهند شد. اداره آب و هوای بریتانیا می گوید صنایع تنیس اسکاتلند ورشکسته و مرکز ملی اطلاعات برف و یخ نیز می گویند مدت فصل اسکی در پیست‌های آمریکا تا پایان قرن به نصف خواهند رسید.

یک نتیجه این روند نگران کننده این است که برگزارکنندگان بازی‌های زمستانی، بیش از پیش به برف مصنوعی متکی شده‌اند که مستلزم سرمایه‌گذاری کلان و تلاش بیشتر است: متأسفانه، تلاش برای جایگزین کردن برف به افزایش هرچه بیشتر دمای زمین کمک می‌کند.

تنها یک زمستان گرم می‌تواند عواقبی گسترده و دائمی به دنبال داشته باشد. سام کیلگور، از نهاد موسوم به «زمستان‌هایمان را حفظ کنید» می‌گوید: «مثل منطقه برفی «آراپاهو بیسین» در کلرادو در سال ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲ که کسی برای اسکی نیامد و تأثیر تدریجی آن بر مناطق کوهستانی منطقه بسیار گسترده بود. پیست‌های اسکی در شمال شرقی آمریکا به خاطر کمبود برف کلاً تعطیل شدند. اعتماد نسبت به (قابلیت) آن‌ها کم شد، عایدات محلی کاهش پیدا کرد و اینها همه تبدیل به یک چرخه شدند. یک زمستان کم برف می‌تواند یک میلیارد دلار به اقتصاد بازی‌های زمستانی در سطح بین‌المللی خسارت بزند».

اما کسانی که زمستان‌های کم برف بر زندگیشان اثر گذاشته، بدون مبارزه از میدان به در نمی‌روند. «زمستان‌هایمان را حفظ کنید»، سازمانی متشکل و مصمم است که از اطلاع رسانی، به طرح تقاضاهای جدی برای تغییرات سیاسی و اساسی تغییر مسیر داده است. کیلگور که تیمش متشکل از نمایندگانی با نفوذ برای مبارزه در جهت این آرمان است، می‌گوید: «ما به روی تغییرات اساسی و عمیق سیاست‌ها تمرکز می‌کنیم و متوجه شده‌ایم که قهرمانان ورزشی که مدال به گردن دارند، می‌توانند درها را برای دیدار با مقامات مهم بگشایند».

مورد ناحیه «تاهو اسکوا ولی» نشان می‌دهد چگونه می‌توان به پیروزی دست یافت. این منطقه بازی‌های زمستانی، شرکت تامین انرژی محلی را متقاعد کرد یک سیستم تامین انرژی سبز خریداری و نصب کند تا به گفته فرماندار منطقه، به تصمیم اخلاقی برای حفظ حیات «تاهو اسکوا ولی» کمک کند. اما ما سخت با چالش آب و هوا روبرو هستیم و نیاز داریم که سایر مناطق تعطیلات زمستانی، صنایع و مقامات دست به تغییراتی عمده و مشابه بزنند.

دنیای ورزش باید در مبارزه با تغییرات آب و هوا شرکت کند، اما درعین حال، خود، نیازمند حفاظت از پیامدهای آن است. از«اسکوا» گرفته تا «اسفینکس» زمان برای نجات برف از دست می‌رود.