آیا دلیلی وجود دارد که بیگانگان به ما بی‌توجهی می‌کنند و ما را نادیده می‌گیرند؟ شاید از تلاش [برای برقراری ارتباط خسته] شده‌اند؟ این تازه‌ترین نظریه دانشمندانی است که پیشنهاد می‌کنند، برخلاف باور عمومی، بیگانگان از تجهیزاتی مشابه با تجهیزات ما استفاده می‌کنند و بنابراین اساسا نمی‌توانند انسان‌ها را شناسایی کنند.

در مقاله‌ای جدید با عنوان «غیراستثنایی بودن بنیادی»، به بررسی توضیحاتی پرداخته شده است درباره اینکه چرا هیچ مدرکی از تمدن‌های فرازمینیِ «استفاده‌کننده از فناوری» یعنی «ئی‌تی‌سی‌ها» (ETCs) در کهکشان وجود ندارد، موضوعی که به آن «پارادوکس فرمی» نیز گفته می‌شود.

تلاش‌های بسیاری برای توضیح پارادوکس فرمی انجام شده است، ازجمله این دیدگاه که بشر در یک «باغ‌وحش آسمانی» محبوس شده است، تا این فرض که بیگانگان فضایی از مرحله‌‌ای فراتر رفته [و به شکل‌هایی تبدیل شده‌اند] که دیگر [برای ما] قابل‌شناسایی نیستند.

بر اساس معادله «دریک»(Drake)، قاعدتا باید تمدن‌های بسیاری در نزدیکی ما وجود داشته باشند که از توانایی کافی برای برقراری تماس با ما برخوردار باشند. این معادله می‌کوشد احتمال تماس با حیات هوشمند را برآورد کند و نشان می‌دهد که این احتمال اصولا باید بالا باشد.

اما دکتر رابین کوربت، که در مرکز پروازهای فضایی گادرد ناسا مستقر است، نظریه‌ای را مطرح می‌کند مبنی بر اینکه تعداد تمدن‌ها در کهکشان راه شیری اندک است و «هیچ‌یک به سطح فناوری لازم برای انجام مهندسی فضایی در مقیاس بزرگ دست نیافته‌اند یا تمایلی به انجام آن ندارند».

او گفت که تمدن‌های فرازمینیِ استفاده‌کننده از فناوری ممکن است برای تماس با تمدن‌های دیگر، فرستنده‌ها یا کاوشگرهایی با توان بالا ارسال کنند، اما این کار به مقدار عظیمی انرژی نیاز دارد و دریافت پاسخ ممکن است میلیون‌ها یا حتی میلیاردها سال طول بکشد. این امر انگیزه اندکی برای به‌کارگیری این گونه فناوری فراهم می‌کند، به این معنا که بیگانگان فضایی ممکن است از تلاش برای برقراری تماس با ما دست کشیده باشند.

او همچنین گفت که اگر تعداد معقول و منطقی از تمدن‌های فرازمینیِ استفاده‌کننده از فناوری در کهکشان وجود داشته باشد، زمین «احتمالا مکان چندان جالبی برای بازدید نخواهد بود».

این پژوهشگر ارشد [ناسا] افزود که اصل «معمولی و غیراستثنایی بودن [تمدن ما]» سبب می‌شود که احتمال وقوع یک تهاجم بیگانگان ناچیز باشد.

دکتر کوربت در مقاله‌ای با عنوان «عالمی کمتر هراس‌انگیز؟ غیراستثنایی بودن به‌عنوان توضیحی برای پارادوکس فرمی» نوشت که بر اساس این ملاحظه، هیچ تمدنِ فرازمینیِ استفاده‌کننده از فناوری، حتی با استفاده از کاوشگرهای رباتیک، در بخش بزرگی از کهکشان ساکن نخواهد شد و همچنین هیچ فرستنده پرتوانِ با دوام طولانی‌مدتی وجود نخواهد داشت.»

این دانشمند گفت که [البته] تمدن‌های فرازمینیِ استفاده‌کننده از فناوری ممکن است فرستنده‌های پرتوان و طولانی‌مدتی ارسال کنند که [نه در سراسر پهنه کهکشان، که] از سیارات دیگر قابل مشاهده باشند و به این ترتیب خود را آشکار کنند.

با این حال، این اتفاق رخ نداده است، زیرا تمدن‌های فرازمینیِ استفاده‌کننده از فناوری «اصلا در سطح علم فوق‌العاده پیشرفته‌ای نیستند» که بتوان آنها را شناسایی کرد. از این رو، اصل «غیراستثنایی بودن بنیادی» مطرح می‌شود.

اما برای کسانی که باور دارند ما در گیتی تنها نیستیم هنوز روزنه امیدی وجود دارد، چنان‌که دکتر کوربت گفت احتمال «معقول و امیدوارکننده‌ای» وجود دارد که بتوانیم با تمدن‌های فرازمینیِ استفاده‌کننده از فناوری تماس برقرار کنیم، هرچند این کشف ممکن است «تا حدی ما را ناامید کند.»

دلیل این امر آن است که چنین تماسی پیشرفت چشمگیری در سطح فناوری ما ایجاد نخواهد کرد و نشان خواهد داد که «به طور کلی، حیات امری نسبتا متداول است».

او به گاردین گفت: «تصور و باور [رایج] این است که آنها پیشرفته‌ترند، اما نه خیلی پیشرفته‌تر. مثل این است که کسی به جای آیفون ۱۷ آیفون ۴۲ داشته باشد. این تصور ممکن‌تر و طبیعی‌تر به نظر می‌رسد، زیرا چیزی بسیار افراطی‌ را مطرح نمی‌کند.»

او گفت: «آنها فناوری حرکت سریع‌تر از نور ندارند، ماشین‌هایی بر پایه انرژی تاریک یا ماده تاریک یا سیاهچاله‌ها ندارند، و از قوانین جدید فیزیک بهره‌برداری نمی‌کنند.»

دکتر کوربت پژوهشگر ارشد در دانشگاه مریلند در بالتیمور کانتی است.