روزنامه نیویورک‌تایمز روز شنبه، ۱۷ دسامبر (۲۶ آذر)، یادداشتی به قلم نیکولاس کریستوف درباره تعدی و تجاوز به زنان در زندان‌های جمهوری اسلامی ایران منتشر کرد.

در این یادداشت با اشاره به «ریاکاری حکومت ایران»، آمده است: «گزارش‌های موثقی موجود است مبنی بر اینکه حکومت جمهوری اسلامی ایران با دستگیری زنان و دختران متهم به حمایت از بدحجابی، به آن‌ها تجاوز جنسی می‌کند. همانطور که سی‌ان‌ان گزارشی دلخراش درباره تجاوز نیروهای امنیتی به معترضان منتشر کرد، دیده‌بان حقوق بشر و عفو بین‌الملل نیز مستقلا موارد متعدد تجاوز جنسی را [علیه زنان معترض در زندان‌های ایران] مستند کرده‌اند.»

نیکولاس کریستوف با تاکید بر اینکه تایید گزارش‌های خشونت جنسی به دلیل احساس شرم و ترس در قربانیان دشوار است، می‌نویسد: «هادی قائمی از مرکز حقوق بشر در ایران، به من درباره دختری ۱۴ ساله از محله فقیرنشینی در تهران گفت که با برداشتن روسری خود در مدرسه، اعتراض کرده بود. این دختر از طریق دوربین‌های مدرسه شناسایی و بازداشت شد، سپس به دلیل پارگی شدید واژن به بیمارستان منتقل شد. این دختر نوجوان معترض در نتیجه چنین وقایعی درگذشت و مادرش نیز ناپدید شده است.»

نویسنده یادداشت نیویورک‌تایمز می‌افزاید: «قیام در سراسر ایران فقط در مخالفت با حجاب اجباری نیست؛ این اعتراض‌ها برای سرنگونی حکومتی است که ناتوان، فاسد، سرکوبگر و بی‌رحم است. روح‌الله خمینی در سال ۱۳۵۸ پس از تاسیس نظام جمهوری اسلامی، اعلام کرد که «اگر دولتی کار خلافی انجام دهد، ملت باید مشت به دهانش بکوبد». این همان کاری است که ایرانی‌ها اکنون می‌کوشند انجام دهند.»

او در ادامه با ابراز تاسف از همراهی نکردن غرب با معترضان، می‌افزاید: «متعجب و ناامیدم که انقلاب مردمی امروز ایران، از حمایت بیشتری در آمریکا و سراسر جهان برخوردار نشده است. فکر می‌کنم یکی از دلایل آن این است که ایران فعالیت بیشتر خبرنگاران خارجی را ممنوع کرده است. دلیل دوم، می‌تواند نوعی کدورت آمریکایی‌ها به ایرانی‌ها باشد؛ هرچند واضح است که تصور موهوم درباره اینکه ایرانی‌ها شعار «مرگ بر آمریکا» سر می‌دهند، نادرست است. در واقع، شاید بتوان گفت ایران بیشترین طرفداران آمریکا را در سطح خاورمیانه دارد. من این موضوع را در سفری همراه با دخترم به ایران، دریافتم. به یاد می‌آورم که در آن سفر با یک سرباز سپاه پاسداران که در محاصره بنرهای عظیمی با شعار «آمریکا شیطان بزرگ» ایستاده بود، حرف زدم و او با لعنت به آخوندها، از من در مورد چگونگی مهاجرت به ایالات متحده راهنمایی خواست.»

نیکولاس کریستف یادداشتش را با ستایش دختران جوان بی‌باکی که در خط مقدم اعتراضات ایران قرار گرفته‌اند، ادامه می‌دهد و می‌نویسد: «نسرین ستوده، وکیل حقوق بشر ایرانی، به من گفت که از اخراج ایران از کمیسیون حقوق زنان سازمان ملل متحد، قدردانی می‌کند. با این حال، او و دیگران مایلند که دولت بایدن برای مشروعیت‌زدایی از حکومت ایران و انتقاد از اعدام‌ها، تلاش بیشتری انجام دهد. آن‌ها همچنین از دولت‌های غربی می‌خواهند که سفیران خود را از جمهوری اسلامی ایران  فرابخوانند.»

به عقیده این نویسنده که دو بار برنده جایزه پولیتزر شده است، غرب همچنین می‌تواند از طریق تشدید تحریم‌های هدفمند بر مقام‌های جمهوری اسلامی ایران و اعضای خانواده‌های آنان‌ که در خارج از کشور زندگی می‌کنند، به آن‌ها فشار آورد. او معتقد است: «فشار آوردن بر [حکومت] ایران سخت است، زیرا این کشور در حال حاضر نیز منزوی شده و تحریم‌های سنگینی بر آن اعمال شده است. با این حال، باید تلاش‌های بیشتری انجام دهیم، زیرا رژیم اکنون مرحله بعدی خود را آغاز کرده و برای ترساندن مردم، اعدام معترضان را در دستور کار قرار داده است.»

نویسنده نیویورک‌تایمز می‌افزاید: «در سال ۱۹۷۸، در حالی‌که انقلاب خمینی در حال گسترش بود، تایمز به نقل از یک وکیل ایرانی نوشت که «امیدوارم از یک چاله بیرون نیاییم و به چاه بیفتیم». حالا پس از بیش از چهار دهه، می‌بینیم که ایرانی‌ها به‌شدت می‌کوشند خود را از آن چاه بیرون بکشند. این تلاش به رهبری جوانانی انجام می‌شود که با وجود تهدید به بازداشت، شکنجه و اعدام، استقامت می‌کنند. آن‌ها می‌دانند که بی‌اخلاقی در موهای رهای دختران نیست، بلکه در حکومتی است که به این دلیل، به آن‌ها تجاوز می‌کند.»