درپی حمله پهپادی اخیر به نفتکش مرسر استریت که زیر نظر شرکتی به مدیریت یک بازرگان اسرائیلی فعالیت می‌کند، دو نفر از خدمه آن که شهروندان بریتانیا و رومانی بودند، جان خود را از دست دادند. اسرائیل، آمریکا و بریتانیا، جمهوری اسلامی ایران را مسئول حمله می‌دانند و براساس تحقیقات ستاد فرماندهی مرکزی ایالات متحده آمریکا، سنتکام، پهپادهایی که حمله را انجام دادند ساخت ایران بوده‌اند، هرچند که مقام‌های جمهوری اسلامی هرگونه نقش ایران در این حمله را انکار می‌کند. 

تحلیلگران حمله به مرسر استریت را بخشی از جنگ غیررسمی یا «جنگ سایه» میان ایران و اسرائیل می‌دانند، که از مدت‌ها پیش در جریان بوده و حالا برای نخستین‌بار دو کشته برجای گذاشته است. به گزارش «بیزنس اینسایدر»، این موضوع در کنار تنش‌های پیشین میان دو کشور، شدت گرفتن تهدیدهای لفظی درمورد حمله نظامی و همچنین عدم قطعیت سیاسی ناشی از به‌قدرت رسیدن دولت‌‌های جدید هم در اسرائیل و هم در ایران (دولت ائتلافی نفتالی بنت و یائیر لاپید در اسرائیل و دولت ابراهیم رئیسی در ایران)، احتمال درگرفتن جنگ آشکار میان دو کشور را بالا برده است.  

وب‌سایت خبری-تحلیلی آمریکایی «بیزنس اینسایدر» روز دوشنبه، ۱۸ مردادماه، در گزارشی با اشاره به احتمال درگیری آشکار میان ایران و اسرائیل، به مقایسه توان نظامی دو کشور پرداخته است.

بنابر این گزارش، ارتش ایران از لحاظ کمیت برتری‌هایی بر ارتش اسرائیل دارد. جمعیت ۸۴ میلیونی ایران، در مقایسه با ۹میلیون جمعیت اسرائیل، چندین برابر است و درنتیجه تعداد نیروهای آماده‌به‌رزم ایران ۵۲۵هزار نفر و بسیار بیشتر از ۱۷۰هزار سرباز آماده‌به‌رزم اسرائیل است.  

علاوه‌براین، به گزارش بیزنس اینسایدر، جمهوری اسلامی ایران که متکی به جنگ نامنظم و نامتقارن در خشکی و دریا است، سرمایه‌گذاری زیادی بر نیروهای شبه‌نظامی خود کرده و نیروهای زیر نظر سپاه پاسداران انقلاب  اسلامی درمجموع شامل بیش از یک‌میلیون سرباز می‌شود، درحالی‌که اسرائیل تنها چندهزار نیروی مشابه با آن دارد.

ایران همچنین نیروی دریایی بزرگ‌تر، تانک‌ها و خودروهای زرهی بیشتر و دسترسی بهتری به سوخت مورد نیاز برای جنگ دارد.  

بنابر این گزارش، نیروی نظامی اسرائیل درمقابل، برتری‌های کیفی نسبت‌به نیروهای نظامی ایران دارد. به‌دلیل تحریم‌های بین‌المللی، جمهوری اسلامی ایران امکان خرید بهترین تجهیزات خارجی مورد نیاز خود را نداشته و همین امر مانع توسعه پایه صنایع دفاعی ایران شده است. به‌عنوان مثال، تانک‌های ایران اغلب از سری تی-۷۲ یا نسخه‌های ایرانی ساخته‌شده از روی مدل‌های تی-۵۴ و تی-۵۵ است، درحالی‌که در مقابل، عمده تانک‌های ارتش اسرائیل، از نوع مرکاوا مارک ۴ و یکی از بهترین تانک‌های دنیا و دارای تجهیزات کامل مدرن الکترونیکی است.    

به گزارش بیزنس اینسایدر، نیروی دریایی ایران بزرگتر و درحال نوسازی است، اما همچنان کاستی‌هایی دارد. نیروی دریایی اسرائیل، به لطف صنعت دفاعی قوی داخلی و دسترسی به تأمین‌کنندگان آمریکایی و اروپایی تجهیزات نظامی، دارای موشک‌ها و شناورهای پیشرفته، ازجمله زیردریایی‌هایی با سامانه‌های پیشران مستقل از هوا است. 

نیروی هوایی اسرائیل از ایران بزرگ‌تر است و مدت‌هاست که به‌عنوان یکی از بهترین‌ها در جهان شناخته می‌شود. اسرائیل ۶۶ جنگنده اف-۱۵، ۱۷۵ جنگنده اف-۱۶ و دست‌کم ۲۷ اف-۳۵ دارد. در مقابل ایران در ناوگان نیروی هوایی خود ۶۳ هواپیمای اف-۴ و ۲۶ جنگنده اف-۱۴ دارد که اغلب فرسوده‌اند و برای تهیه قطعات یدکی آن‌ها با مشکل روبه‌روست. ایران حدود ۵۹ هواپیمای روسی و چینی نیز در اختیار دارد که شامل هواپیماهای روسی MiG-29 و Su-24 و هواپیمای چینی F-7 می‌شود.

به گفته کارشناسان اسرائیل دست‌کم ۹۰ کلاهک هسته‌ای و پلوتونیوم کافی برای یک‌صد تا دویست سلاح هسته‌ای دیگر و یکی از پیشرفته‌ترین زرادخانه‌های موشکی منطقه را در اختیار دارد. 

ایران مدعی است که به‌دنبال سلاح هسته‌ای نیست، اما در سال‌های گذشته به‌سرعت درحال توسعه برنامه هسته‌ای و تقویت زرادخانه موشکی خود بوده است و دست‌کم ۱۸ مدل موشک کروز و بالیستیک با بردهای مختلف دارد.

به گزارش بیزنس اینسایدر، علاوه‌براین اسرائیل دارای متحدانی مانند آمریکاست که در زمینه مسائل نظامی و اطلاعاتی همکاری نزدیک دارند و درصورت درگرفتن جنگ، امتیاز بالایی برای آن کشور محسوب مب‌شود. 

از سوی دیگر، جمهوری اسلامی ایران دارای شبکه نیروهای نیابتی است که از مهمترین آن‌ها می‌توان به حزب‌الله لبنان اشاره کرد که در سراسر منطقه و جهان فعالیت می‌کند. 

براساس این گزارش، درصورت درگرفتن جنگ بین اسرائیل و ایران، درگیری به بخش‌های دیگر منطقه و جهان کشیده خواهد شد و پیامدهای قابل تصور از چنان تشدید تنشی، ممکن است دو طرف را از رفتن به‌‌سوی آن بازدارد. این بدان معناست که «جنگ سایه» میان دو کشور احتمالا ادامه خواهد داشت و هر دو طرف با تکیه بر سازمان‌های اطلاعاتی و نیروی هوایی و دریایی خود در هر فرصتی، بدون ایجاد درگیری وسیع‌تر، به دارایی‌های یکدیگر در دریا و خشکی حمله خواهند کرد.