آژانس فضایی اروپا (ESA) با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل، تصویری حیرت برانگیز از یک کهکشان در حال مرگ را منتشر کرده است.

کهکشان‌های بسیاری به این که بازوهای مارپیچی خمیده و با شکل دایره‌ای دارند شناخته می‌شوند، اما این کهکشان که NGC 1947 نام دارد، تقریبا همه گازها و غبارهای پیکره خود را از دست داده است و از آن چیزی شبیه به یک حلقه از ابرهای کیهانی به جا مانده است. بقایای کم نور این مارپیچ‌ها هنوز می‌توانند در تصویر مشاهده شوند، اما بدون موادی که بتوانند ستاره‌های جدید تولید کنند. از این رو این احتمال وجود ندارد که این کهکشان بتواند برای مدت طولانی‌تری باقی بماند و سرانجام با گذشت زمان محو خواهد شد.

به بیان کلی، یک کهکشان، به زمان مشخصی نیاز دارد تا نابود شود. کهکشان راه شیری، به دلیل احاطه شدن با کهکشان‌های کوتوله که با کهکشان ما ادغام می‌شوند (و آن را با ستارگان جدید و نیز هیدروژن تغذیه می‌کنند) دستکم میلیاردها سال، تا پایان عمر خورشید، باقی خواهد ماند. کهکشان NGC 1947 که به‌تقریب چهل میلیون سال نوری از ما دور است، حدود دویست سال قبل کشف شد. بنا بر اعلام آژانس فضایی اروپا (ESA)، این کهکشان را فقط می‌توان در نیمکره جنوبی در صورت فلکی ماهی زرین (Dorado) مشاهده کرد. 

مرگ یک کهکشان یک منظره دیدنی و تماشایی است، اما به صورت کلی، ردیابی و رصد آن نادر و کمیاب است. در ماه ژانویه امسال، ستاره‌شناسان کهکشانی را شناسایی کردند که هر سال مقدار گازی معادل ده هزار برابر خورشید ما را از دست می‌دهد و در عین حال، با سرعتی بیش از آنچه در کهکشان راه شیری رخ می‌دهد، ستاره تولید می‌کند، اما بدون راهی برای جایگزین کردن مواد و عناصر لازم، و بدین ترتیب، این کهکشان احتمالا خود را نابود خواهد کرد. ستاره‌شناسان بر این باورند که این مرگ دردناک ناشی از برخورد با یک کهکشان دیگر است؛ یعنی زمانی که دو کهکشان (که یکی از آن‌ها برای ستاره‌شناسان قابل مشاهده است) با هم ادغام شدند تا کهکشان ID2299 را تشکیل دهند. 

این اواخر کهکشان‌های عجیب دیگری نیز کشف شده‌اند. ناسا یک کهکشان را کشف کرده است که هر ۱۱۴ روز یکبار فوران می‌کند؛  احتمالا به دلیل وجود یک سیاهچاله عظیم در مرکز یک خوشه ستاره‌ای که در حال مصرف و بلعیدن یک ستاره عظیم در حال چرخش است.