در آغاز عصر جامبوجت، حکایت بسیاری از مسافران سفرهای طولانی این بود: «از شب تا صبح روی هوا بودیم.»

در سال ۱۹۷۲، وقتی شرکت هواپیمایی بریتیش ایرویز اولین بوینگ ۷۴۷ اس خود را بین لندن و ژوهانسبورگ راه‌اندازی کرد، مجبور بود برای سوخت‌گیری در نایروبی توقف کند و بسته به روز هفته و مسیر پرواز معمولا در یکی از شهرهای رم، فرانکفورت، یا زوریخ نیز توقفی کوتاه می‌کرد.

پروازی که امروزه بدون توقف در یازده ساعت انجام می‌شود، در آن زمان به خاطر توقف‌های بین راه،  پنج ساعت بیشتر طول می‌کشید.

با از سر گیری سفرهای طولانی در آینده نزدیک، بریتیش ایرویز فقط گزینه پرواز در طول شب را عرضه خواهد کرد. اما برای بعضی مسیرها، به ویژه مسیرهای پرواز  به لندن از نیویورک، هنگ‌کنگ یا نایروبی، گزینه پرواز در شب و روز نیز قابل انتخاب خواهد بود.

یک نظرسنجی در توییتر این موضوع را مطرح کرده و پرسیده کدام گزینه بهتر است. از میان ۱۲۰۰ شرکت‌کننده، گزینه پرواز در روز با ۵۱ درصد انتخاب، بیشتر رأی آورد.

من خودم به عنوان یک بانکدار گزینه شب را انتخاب کرده بودم اما فکر کنم این برخلاف سابقه سفرهای من باشد. من وقتی سفرهای طولانی را شروع کردم، بهترین راه برای بیشتر ماندن این بود که از هزینه‌ها بزنم. به همین دلیل حذف هزینه هتل برای یک شب صرفه‌جویی خوبی محسوب می‌شد.

کدام مسافر هزینه‌محور حاضر است پول یک شب هتل را در نیویورک بدهد تا فردا صبح زود به فرودگاه جان اف کندی برود و کل روز را به سمت اروپا در حال پرواز باشد؟ خیلی آسان‌تر است اگر امروز را خوش بگذرانی و شب را به خودت سختی بدهی تا فردا به مقصد برسی.

پروازهای شبانه هدیه‌ای ارزشمند برای مسافرهایی مثل من است. اوایل امسال (اگر خوب به خاطر بیاورم) من بهترین استفاده را از سفری کردم که از کالیفرنیا و فلوریدا می‌گذشت. در این سفر، از پروازهای بین‌قاره‌ای جت بلو استفاده کردم.

پرواز از یک سر قاره به سر دیگر نمونه بارز یک پرواز سخت و خستگی‌آور است اما در عوض حداکثر زمان را در هر دو ایالت خواهید داشت. با این پرواز من فرصت داشتم از «قبرستان هواپیماها» در ویکتورویل کالیفرنیا برای دیدن بوینگ ۷۴۷ اس بریتیش ایرویز دیدن کنم.

اگر روزی از انگلستان به آفریقای جنوبی پرواز کرده باشید، می‌دانید که زمان زیادی از روز را از دست می‌دهید. به جای این پرواز بهتر است یکی از آخرین پروازهایی را بگیرید که هر شب از هیترو انجام می‌شود - حرکت آویانکا به بوگوتا که حدود ساعت ۱۱ شب انجام می‌شود. با این پرواز می‌توانید در طول مسیر پرواز به شهر کلومبین کمی استراحت کنید.

ساعت ورود چهار صبح، با توجه به اختلاف زمانی خیلی زمان مساعدی نیست ولی برای پروازهای بعدی به کویتو و لیما وقت خوبی است.

نوشتن در مورد این مارتن‌های شبانه اما خستگی‌هایی را به یادم آورد که در روزهای پس از یک پرواز شبانه تحمل می‌کردم.

در پرواز روزانه نایروبی به هیترو بودم اما از بخت بد صندلی من وسط هواپیما افتاده بود و هواپیما پر بود از مسافران خاور دور به اروپا، که فقط روزی یک پرواز دارند.

پرواز روزانه فقط وقتی خوب است که صندلی کنار پنجره داشته باشید تا بتوانید پایین را ببینید و تخیل کنید که زندگی آن پایین چگونه است. پس از رسیدن به مقصد هم ممکن است احساس خستگی کمتری داشته باشید اما با توجه به جت لگ (اختلاف ساعت)، بعید است ورود ساعت ۴ بعد از ظهر و ساعت ۸ شب و خواب ساعت ۱۰ شب بهترین تجربه باشد که از یک پرواز داشته‌اید.

دوستان خیلی شهری من، نیکی گاردنر و سوزان کرایز، نویسندگان مجله «اروپا روی ریل»، نیز گردشگر جهانی با هواپیما هستند و اصرار دارند که همیشه در روز پرواز کنند. آن‌ها سفرهای خود را به چند مقصد قابل تحمل می‌شکنند و شب‌ها در هتل‌هایی مثل مسافرخانه فرودگاه ابوظبی می‌مانند تا یک استراحت «بهتر از بیزینس کلاس» داشته باشند و سپس به پرواز ۶ یا ۷ ساعته بعدی خود می‌رسند.

این دوستان در پاسخ به نظرسنجی توییتری احتمالا می‌گویند بخشی از روز ولی شب هرگز.