ژونگ‌نانهای، به‌معنای دریاهای میانی و جنوبی، محوطه‌ای وسیع است که عمارت‌ها و معابدش از دهه ۱۹۵۰ به این سو تغییر کاربری داده‌اند و به مقر رهبری حزب کمونیست چین تبدیل شده است.

به گزارش سی‌ان‌ان، ژونگ‌نانهای اغلب همتای چینی کاخ سفید یا کرملین در نظر گرفته می‌شود و یکی از مخفی‌ترین مکان‌های این کشور محسوب می‌شود که با دیوارهای سرخ کهنه‌ای که قرن‌ها قدمت دارند احاطه شده است و با دوربین‌های مداربسته بی‌شمار رصد می‌شود و نیروهای امنیتی لباس‌شخصی و یونیفورم‌پوش در آن گشت می‌زنند.

مفری آرامش‌بخش

برای اسلاف شی جین‌پینگ، رهبر چین، این مکان کاربردی متفاوت داشت. در حالی که امپراتورهای سلسله‌های مینگ و چینگ از شهر ممنوعه بر قلمرو وسیعشان حکومت می‌کردند، در ژونگ‌نانهای معبد، تالار و اقامتگاه‌ می‌ساختند، این بناها جنبه تشریفاتی کمتری داشتند و آن‌ها در خنکای این باغ استراحت می‌کردند.

اولین حاکمی که به ژونگ‌نانهای به‌عنوان مقر حکومت و نه استراحتگاه نگاه کرد، ملکه مادر سی‌شی بود که از سال ۱۸۶۱ به‌مدت تقریبا پنج دهه چین را تحت کنترل داشت.

تغییرات معماری

پس از پایان حکومت امپراتوری در سال ۱۹۱۲، معماری ژونگ‌نانهای تغییرات جدی داشته است. پس از آنکه آخرین امپراتور از سلطنت کناره‌گیری کرد، یوان شیکای، رئیس‌جمهوری جدید چین، به او اجازه داد در بخش شمالی شهر ممنوعه زندگی کند و سپس، ژونگ‌نانهای را به‌عنوان مقر دولتش انتخاب کرد.

شیکای تغییراتی در باغ‌های امپراتوری ایجاد کرد از جمله تغییر کاربری یک عمارت کلاه‌فرنگی دو طبقه که امپراتور چیان‌لونگ چند دهه قبل برای معشوقه‌ای دلتنگ ساخته بود که زنی مسلمان اهل سین‌کیانگ بود و به‌عنوان غنیمت جنگی به پکن آورده شده بود. او از برج به جنوب می‌نگریست که امپراتور برای رفع دلتنگی‌اش بناهایی شبیه مسجد و بازار ساخته بود. یوان این عمارت را به ورودی اصلی مجموعه ریاست‌جمهوری‌اش تبدیل کرد و در شرق آن یک برج دیده‌بانی بلند بنا کرد و نام آن را شینهوامن یا دروازه چین جدید نام نهادند. اکنون در دو سوی دروازه دو بنر قرمز آویخته که روی آن‌ها نوشته شده است «زنده باد حزب بزرگ کمونیست چین» و «زنده باد اندیشه شکست‌ناپذیر مائو زدونگ».

مقر قدرت

ابتدا، پس از پیروزی کمونیست‌ها در جنگ داخلی چین در سال ۱۹۴۹، مائو زدونگ در ویلای شوانگ‌چینگ ساکن شد. گفته می‌شود که او از ورود به شهر ممنوعه امتناع می‌کرد زیرا بیمناک بود با ساختارهای قدرت چین قدیم و چین فئودالی که برای سرنگونی‌اش جنگیده بود مرتبط شود. او در نهایت در اواخر سال ۱۹۴۹ به ژونگ‌نانهای نقل مکان کرد، آن را به سلیقه خود بازسازی کرد، در این مکان با مقام‌های عالی‌رتبه دیدار می‌کرد و تا سال ۱۹۶۶ در آن زندگی کرد.

مائو به استخر سرپوشیده‌ای که در ژونگ‌نانهای ساخته بود علاقه وافری داشت و اغلب در حالی که توی آب بود، مقام‌ها را به حضور می‌پذیرفت. گفته می‌شود که او در سال ۱۹۵۸ نیز در استخر با نیکیتا خروشچف، رهبر روسیه، دیدار کرد. مترجم‌ها لبه استخر حرکت می‌کردند و خروشچف شنا بلد نبود و ناچار شد از بازوبند بادی استفاده کند. سرانجام، خروشچف خسته شد و از آب بیرون آمد و لبه استخر نشست و پاهایش را توی آب آویزان کرد.

نگرانی‌های امنیتی امروز

ژونگ‌نانهای امروز بیش از همیشه تحت حفاظت است، گرچه توسعه بی‌وقفه شهر و احداث ساختمان‌های بلندی که ممکن است بر این مجموعه اشراف داشته باشد و آن را در تیررس تک‌تیراندازها قرار دهد مشکلاتی برای حفظ محرمانه بودنش ایجاد کرده است.

ورودی ژونگ‌نانهای نیز در دهه‌های اخیر محل برگزاری تجمع‌های مکرر بوده است، از جمله اعتراض‌های دانشجویی ۱۹۸۹ و تجمع بیش از ۱۰ هزار نفر از اعضای جنبش مذهبی فالون گونگ در اعتراض به رفتار دولت با آن‌ها در سال ۱۹۹۹.

بنابراین، در حالی که ژونگ‌نانهای گاهی با کاخ سفید مقایسه می‌شود، وسواس امنیتی که امروز درباره محافظت از این مجموعه وجود دارد آن را به کاخ امپراتوری قرن‌ها پیش شبیه‌تر می‌کند. مردم عادی اجازه ورود به ژونگ‌نانهای را ندارند، که احتمالا بهتر است آن را «شهر ممنوعه جدید» حاکمان چین توصیف کرد، این در حالی است که حتی کرملین هم به روی گردشگران باز است.