مردی عینکی با موهای جوگندمی از جایگاه شهود فریاد می‌زند: «خجالت بکش!» صدایش از فرط کهولت گرفته و از شدت خشم دورگه است. شاید با شوق از روی صندلی‌اش بلند شود یا احتمالا مشتش را بالا ببرد. در دادگاه منهتن، روبروی او زنی نشسته که از او خشمگین است. میلیون‌ها دلار جدا در خطر است. شهرت به‌شدت در خطر است. این صحنه به‌حدی جذاب است که می‌تواند صحنه یک نمایش حقوقی در نتفلیکس باشد‌ــ که حضور این ستاره سرشناس در نقش اصلی به جذابیت آن افزوده است، اما او این بار نقش بازی نمی‌کند.

رابرت دنیرو، مرد موجوگندمی حاضر در جایگاه شهود، دیروز بعدازظهر [اول نوامبر] در دادگاه نیویورک واقعا داد زد «خجالت بکش» و سپس بلافاصله از قاضی رئیس دادگاه مدنی که در مورد آن تبلیغات گسترده‌ای انجام شده است، زیرلب عذرخواهی کرد. گراهام چیس رابینسون، دستیار اجرایی سابق و نایب رئیس شرکت تولیدی رابرت دنیرو ۸۰ ساله و برنده دو جایزه اسکار، به دلیل مشکل شدید روحی و لطمه به شهرتش از او شکایت کرده و ۱۲ میلیون دلار (۹.۸ میلیون پوند) غرامت خواسته است. رابنیسون ادعا می‌کند که او رئیسی تندمزاج بوده است. دنیرو این اتهام‌ها را رد می‌کند («مزخرف») و از گراهام برای شش میلیون دلار (۴.۹ میلیون پوند) شکایت و متهمش می‌کند که مبالغ هنگفتی از پول شرکت را برای سفر و خوردوخوراک هزینه کرده است. گراهام همچنین متهم است که «در ساعات کاری وقت تلف کرده و پشت سر هم برنامه‌های نتفلیکس تماشا کرده است».

به گفته تمامی خبرنگاران حاضر در دادگاه، دنیرو از زمان شروع شهادت پیش‌تر در هفته اخیر، عصبانی بود. او عصبانی بوده، داد زده، پرخاش کرده، ناراحت شده، تحقیر کرده و تندخو بوده است. تی‌ام‌زد او را «کفری» توصیف کرد. بعد از یک «بحث تند» که بین او و یکی از وکلای رابینسون درگرفت، قاضی به اجبار وارد عمل شد و به دنیرو‌ــ و آن وکیل‌ــ تذکر داد صدایشان را بلند نکنند. با اینکه وسوسه می‌شوم بگویم این رفتار دادگاه جنبه‌ای متفاوت از این بازیگر بسیار محبوب را به دنیا نشان داد، اما مگر دنیرو همیشه پیرمرد بداخم تمام‌عیار هالیوود نبوده است؟‌

شاید بتوان گفت دنیرو طی شش دهه با تغییرجهت‌های تعیین‌کننده حرفه‌ای در فیلم‌هایی مانند «رفقای خوب»، «کازینو»، «راننده تاکسی» و به‌تازگی «قاتلان ماه کامل» بهترین بازیگر نسل خود بود؛ یک آدم گوشه‌گیر و سرسخت که حتی پیش از آنکه واقعا پیر شود، با عنوان پیرمرد بداخلاق شهرتی به هم زد. (یک مقاله کامل به‌ «بهترین نقش‌های پیرمرد بدعنق» او اختصاص یافته است) پشت صحنه نیز شخصیت او همین است. معروف است دنیرو از آن‌هایی است که حوصله احمق‌ها را ندارد‌ــ خواه این احمق دونالد ترامپ باشد (که این بازیگر معمولا کم‌حرف منتقد پرسروصدای او است) یا گزارشگری که به ظاهر خوش‌نیت اما گیج است.

دنیرو در سال ۲۰۱۵ بعد از آنکه به دلیل «برداشت منفی» رادیو تایمز با عصبانیت مصاحبه را ترک کرد، خبرساز شد. به گفته اما بروکس، روزنامه‌نگار، دنیرو از این سوال‌ــ «چطور می‌توانی از حالت خودکار خارج شوی؟»‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ــ برآشفت و پیش از آنکه از مصاحبه‌کننده بخواهد ضبط را متوقف کند، از روی صندلی بلند شد و «با عصبانیت» شروع کرد به قدم زدن. دنیرو به بروکس گفت: «تمام مدت استنباط منفی، تمام مدت استنباط منفی. من مصاحبه نمی‌کنم. من مصاحبه نمی‌کنم عزیزم.» و بعد سرش را از در بیرون برد تا کسی را پیدا کند که برای خروج از آن اتاق با او همراهی کند. بروکس بعدا گفت که با دنیرو «همدردی» می‌کند و او حق دارد بعد از یک روز تمام گفت‌وگوهای طولانی «بدخلق و حساس» شود، اما از «خصومت و رفتار برتری‌جویانه‌» او انتقاد کرد.

دنیرو همان سال که مدیرعامل فلیکر و اسلک هر دو در جوایز نوآوران وال‌استریت ژورنال حضور داشتند، برای اشاره به آن‌ها کلماتی ناپسند به کار برد. استوارت باترفیلد، از افراد مهم در حوزه فناوری، روی صحنه رفت و حین دریافت «جایزه تخصص» از «مدل‌های موفق و ستاره‌های سینما» برای حضار صحبت کرد. او پیش از آنکه مستقیم دنیرو را خطاب قرار دهد، گفت: «پدرخوانده ۲ را داخل هواپیما دیدم... وقتی دون فانوچی را کشتی، خوشم آمد.» ظاهرا دنیرو از این اظهارنظر کاملا مودبانه خوشش نیامد. او که بعد از باترفیلد روی صحنه رفت، گفت: «نمی‌دانم آخرین نفر که بود که صحبت کرد... به نظرم کمی در حق ما بازیگرها... افراد سرشناس کم‌لطفی می‌کنی. فقط آمدم اینجا که حرفم را علنی بگویم و برایم مهم نیست چه خری هستی.» تمام این‌ها‌ــ ترجیح او برای حفظ حریم خصوصی‌اش، ترشرویی‌اش در مصاحبه‌ها، تمایلش برای انتقاد از دیگران‌ــ به طور کلی شمایل یک ریش‌سفید دمدمی‌مزاج هالیوود را به دنیرو داده است.

اتهام‌هایی که علیه او مطرح شد، مجموعه‌ای از اتهام‌های عجیب و غریب تا نگران‌کننده را شامل می‌شود. (در این دادگاه گفته شد که یک بار ساعت ۱۱ شب از رابینسون خواست یک مارتینی «خاص» از سوشی‌بار نوبو بگیرد و با اوبر برایش بفرستد) در انتهای دیگر این طیف ادعا شد که دنیرو «تماس فیزیکی ناخواسته بیجا» انجام داده، مثلا این بازیگر گویا از رابینسون خواست پشتش را بخاراند. وقتی رابینسون  به او گفت که به جای اینکار از پشت‌‌خاران استفاده کند، گفت که او پاسخ داد: «من از آن طوری که تو این کار را می‌کنی، خوشم می‌آید.» دنیرو اعتراف کرد که ممکن است یک یا دو بار چنین درخواستی را مطرح کرده باشد اما «هیچ‌وقت با بی‌احترامی یا وقاحت نبوده است». او سر همین ادعا بود که فریاد زد «خجالت بکش»؛ گویا دنیرو از اینکه هرگونه رفتار جنسی غیراخلاقی را به او نسبت بدهند، بیش از همه عصبانی شده بود. ‌

لری نیومایستر از آسوشیتدپرس می‌نویسد: «گاهی اوقات دنیرو به‌صراحت چیزی را انکار می‌کرد، اما بعد اعتراف می‌کرد که ممکن است حقیقت به‌شیوه‌ای متفاوت با آنچه گفته شد، رخ داده باشد.» یک مثال ممکن است ادعای این بازیگر باشد که «هیچ‌وقت بددهن» نبوده است. این به تعریف فرد از این واژه بستگی دارد؛ چنانکه دنیرو بعدا پذیرفت ممکن است صاف در چشمان رابینسون نگاه کرد و او را ج... خطاب کرد، و قبول کرد زمانی که رابینسون یادش رفت جلسه مهمی در کالیفرنیا را به او یادآوری کند، این حرف را به او زد، سرزنشش کرد و احتمالا به او گفت ننر».  

به گفته بی‌بی‌سی، این بازیگر در پاسخ به این اتهام که دو بار هنگام تشییع جنازه مادربزرگ رابینسون به او تلفن کرده (چون می‌خواست برای پسر نوجوانش بلیت اتوبوس بخرد)، جواب داد: «خب که چه؟» او درباره این ادعاها که از رابینسون خواسته همیشه در دسترس باشد تا «هرکاری به ذهنش می‌رسد» (از جمله تزیین درخت کریسمس و وصله پینه کردن لباس‌هایش) را انجام بدهد، به دادگاه گفت: «از او خواستم هر کار منطقی را انجام بدهد. در محدوده کارش. نخواستم که برود زمین را بخراشد، بنابراین همه این حرف‌ها مهمل است.» او این ادعا را که موقع گفت‌وگوی تلفنی با او ادرار کرده است، تکذیب کرد (شوخی می‌کنی!).

دنیرو همیشه پیرمردی بداخلاق بوده است (اخم‌های همیشگی‌اش بی‌تردید بخشی از شیطنت و جذابیت او است)، اما این محاکمه پرده را از روی این بازیگر کمی بیشتر کنار می‌زند و به ما یادآوری می‌کند که یک توصیف به ظاهر معمولی (مانند بداخلاق) چیز بدتری را پنهان کند‌ــ شاید اصل داستان ناخوشایندتر باشد.