نقض عرف؛ از کرامات جشنواره رقص هیپ هاپ در لندن

یکی از ویژگی‌های دلپذیر نقض عرف دامنه آن است. برای شانزدهمین سال پیاپی این جشنواره می‌تواند چهره‌های نامدار و ستاره‌های نوآمده را در بر گیرد، از رقصندگان تین ایجر بریک دنس تا جینجو کروی شگفت آور کره جنوبی. جشنواره امسال در نخستین شب با کاری برای بزرگسالان افتتاح می‌شود و با اجراهایی در هوای آزاد و مورد علاقه خانواده ها به پایان می‌رسد. کل زندگی هیپ هاپ اینجاست.

صحنه اصلی نمایش، هنوز قلب "نقض عرف" است. جونزی دی، بینانگذار و کارگردان هنری جشنواره، همراه مترجم زبان اشاره، جکی بکفورد، میزبان مراسم خواهد بود. این دو با هم، اجرایی متنوع را پیش می‌برند و تغییر حالات فراوان آن را شکل می‌دهند.

در یک سو، رقصنده بریتانیایی تئو گادسون اولویاده، گروهی قدرتمند را در "راو" ، با استفاده از نیروی پیش برنده کرامپ برای ابراز تلاطم احساسی و سیاسی رهبری می‌کنند. این اثری خشن و بی وقفه است: حرکات در بدن رقصندگان نقابدار مثل خشمی که می‌جوشد ولی مفری ندارد، جاری است.

سپس ظرافت لاجکیستکس، رقصنده بریک اهل سن دیگو هست. او حس فوق‌العاده ای از سکون و مواج بودن دارد. انعطاف و قدرت ژیمناستیک او به خودی خود هدف نیستند: از آنها برای رنگ‌آمیزی و باز کردن رقص‌اش استفاده می‌کند، طوری که پشتک زدنش تبدیل به نقطه اوج یک جمله تابدار می‌شود.

نقطه تمرکز این جشنواره استفاده از هیپ هاپ برای قصه گویی و کاوش است. انگیل مک نیل، رقصنده آمریکایی، در اجرای انفرادی‌اش "پیدا کردن من" از کیفیت‌های روباتی و جرقه‌آمیز رقص استفاده می‌کند تا شخصیت از هم گسیخته و حرکت از یک هویت به هویت دیگر را مجسم کند.

در طول جشنواره، یک حس جمعی هست. گرامیداشت خاطره جک ساندرز و دی جی پل "ترابل" اندرسون با رقص و سخنرانی، و ایجاد ارتباط با جهان رقص صحنه سدلر ولز، تا رقابت ستاره‌های رقص در اینستاگرام. این تنها جایی است که می‌توانم تصور کنم این کلمات را بشنوم: "به افتخار شورای هنر دست بزنید!"

 اجرای "ریتم" از جینجو کرو پایان بخش مراسم است. این گروه اجرایش را با نمایشی سنتی از کره با نقاب و لباس آیینی شروع می کند (هر چند می‌شود کفش های نایکی را دید که از زیر شلوارهای ساتن بیرون می‌زنند). سپس آنها رقصی آکروباتیک و خیره کننده اجرا می‌کنند. با نیم تنه‌های گشاد روی صحنه موج می‌زنند، ووقتی نیم تنه‌هایشان را در می‌آورند، معلوم می شود که با پارچه‌ای گره خورده به هم بسته شده‌اند. بعد رقصندگان با استفاده از طناب‌هایی ظخیم، می‌پرند و پشتک می‌زنند.

اجراهای انفرادی هم شگفت آورند: چرخش‌های باورنکردنی روی سر، پرش‌های بلند که وسط هوا تغییر جهت می‌دهند. حرکت محبوب من، زمانی است که یک رقصنده بدنش را افقی نگه می‌دارد و بعد روی دستهایش به جلو می‌دود، مثل یک تمساح سرحال که عجله دارد. پایانی فوق العاده بر شبی خوش.