ویکتوریا بکهام با نمایش مجموعه بهاره - تابستانه سال ۲۰۲۰ خود در ساختمان وزارت خارجه بریتانیا فصل تازه ای را در زندگی حرفه ای خود گشود.

او که با دوپیس‌های شیک، پیراهن‌های خوش دوخت شب و طرح‌هایی فراجنسیتی شناخته می شود، این بار پیراهن‌های موج دار و استفاده زیاد از چین را روی صحنه مد آورد.

بر کسی پنهان نیست که در چند سال اخیر، برند ویکتوریا بکهام از لحاظ مالی شرایط مطلوبی نداشته است. در سال ۲۰۱۷، زیان این برند از 8.5 میلیون پوند به 10.3 میلیون پوند رسید و در ماه ژانویه، هولدینگ برند بکهام  برای جلوگیری از افت شدید سود دهی، ۳۰ میلیون پوند سود سهام پرداخت کرد. آیا مسیر جدید آخرین تلاش برای بقا در عرصه مد است؟

حمایت از این طراح در سالن اصلی وزارت خارجه تاثیرگذار بود: خانواده اش – دیوید، بروکلین، رومئو، کروز و‌هارپر، در ردیف اول و در کنار آنا وینتور (سردبیر مجله ووگ) و هلن میرن (بازیگر) که یکی از لباسهای مجموعه جدید را به تن داشت نشسته بودند.

اما در خارج ساختمان، تظاهرکننده‌های جنبش موسوم به «شورش ضد انقراض» صف کشیده بودند تا اعتراض زیست محیطی خود به صنعت مد را به کسانی که وارد سالن می شوند ابراز کنند. 

ویکتوریا بکهام در یادداشت این نمایش می نویسد: «ما به عناصر متنوعی نگاه کردیم و از دهه‌های گذشته الهام گرفتیم، سپس به دی ان ای DNA برند خود نگاه کردیم و همه چیز را با هم توی مخلوط کن ریختیم تا ترکیبی جدید و مدرن بسازیم».

این «ترکیب مدرن» به صورت یکدست تقسیم بندی نشده بود؛ دریایی از رنگ‌های شتری، عاجی، و کرم که از لا به لای آنها رنگ‌های درخشانی چون قهوه ای با بنفش و سبز، لاجوردی با کاراملی رد می شد.

این طرح‌های نوآورانه با رهایی در ساختار در قالب پاچه‌های تنگ، آستین‌های بلند، پیراهن‌های رها که روان حرکت می کنند همراه شد.

بکهام گفت: «لباس‌هایی می خواهم که با زن حرکت کنند، با زندگی او در جریان باشند».

پیراهن‌های یقه هفت باز با پیلیسه تزئین شده بودند، برخی دیگر چین‌هایی از کمر به پایین داشتند یا تاپ‌های دکلته تنگ بودند. 

تکرار رنگ بنفش، بیشتر تداعی کننده جعبه‌های شکلات «کوالیتی استریت» بود تا انعکاس برازندگی هنگام رژه مد. 

تزئینات لباسها هم نتوانسته بودند به استانداردها وفادار باشند. گل‌های برجسته بزرگ روی یقه کت و یا کنار یقه‌های بالا شبیه قرار گرفتن نان‌های پنجره ای در جاهای عجیب بودند- نه تداعی کننده کاملیاهای «کوکو شانل» که به نظر می رسد از آنها الهام گرفته شده باشد.

تم‌های کار شده به نظر نامتجانس می رسید: یک جفت شلوار صورتی، یکی دیگر در رنگ آبی لاجوردی ِ تیفانی زیبا بودند ولی به نظر ناهمگون می آمد، روبان‌های آویزان از دو آنسامبل هم بیشتر به ایده‌های ناتمام می ماند.

خوشبختانه، کت و دامن‌هایی وفادار به برند بکهام در این مجموعه گنجانده شده بود با کت‌هایی که یادآور مجموعه «سافاری» سال ۱۹۶۷ مارک ایو سن لوران بود و تی شرت‌هایی با همان یقه‌های تیز دهه ۱۹۷۰ که فصل قبل دوباره روی صحنه مد دیده شدند.

بارانی‌های بلند و سبک سریع به چشم آمدند و شلوارهای کمر بالا پاچه گشاد که با ظرافت بدن را باریک نشان می دهند.

طرح‌های چهارخانه و پارچه‌های پشمی به کار رفته در دامن‌های روی زانو، میراث انگلیسی را زنده نگاه داشت و آنسامبل نهایی: یک تاکسیدوی سفید با دکمه‌های سیاه و یک گل سینه مشکی به عنوان پاپیون که این مجموعه را تکمیل کرد. 

لباس‌ها یک روز پس از راه اندازی برند آرایشی ویکتوریا بکهام که بر پایداری زیست محیطی تمرکز دارند ارائه شدند و مشخص است هدف تبلیغاتی داشته است. 

هر چند مشخص نبود این مجموعه پیرامون چه هدفی طراحی شده ولی نشانگر ایده‌های جذاب دیگر برای آینده این برند بود که قصد دارد در عرصه مد حرفی برای گفتن داشته باشد. 

https://www.independent.co.uk/