پس از ۱۷ سال، جفت‌گیری جنون‌آمیزی در حال وقوع است.

زنجره‌های دوره‌ای برود اکس در ۱۵ ایالت کرانه شرقی و بخش غرب میانه ایالات‌متحده برای تولیدمثل از لانه‌های زیرزمینی‌ خود بیرون می‌آیند، اما برخی از میلیاردها زنجره‌ای که به روشنایی آفتاب راه می‌گشایند تا جفت‌گیری کنند و سپس جان بسپارند، به دشمنی انگلی دچارمی‌شوند که انگار از فیلم‌های ترسناک به جهان پا گذاشته است.

به گفته محققان، شمار اندکی از این زنجره‌ها به قارچی آلوده می‌شوند که همان مواد شیمیایی قارچ‌های روان‌گردان را دارند. این قارچ که ماسوسپورا نام دارد، بدن زنجره را دربرمی‌گیرد و پشت، شکم و حتی آلت‌ تناسلی‌شان را می‌خورد.

این قارچ همچنین سبب می‌شود تا زنجره آلوده به جفت‌گیری با هر دو جنس نر و ماده تمایل پیدا کند. نرهای آلوده به جفت‌گیری با ماده‌ها ادامه می‌دهند اما سعی می‌کنند سایر نرها را نیز جذب کنند و این قارچ را به جفت‌های بیشتری انتقال دهند.

مت کاسون، استادیار آسیب‌شناسی و قارچ‌شناسی جنگل‌ها در دانشگاه ویرجینیای غربی، در مصاحبه با رادیو ان‌پی‌آر گفت این که عملکرد یک قارچ باعث بیش‌فعالی جنسی، دوام تاب‌ و‌ توان جنسی و جفت‌گیری جنون‌آمیز شود از وهم و خیال هم عجیب‌تر است. سرایت از طریق آمیزش انجام می‌گیرد اما چون آلت تناسلی در کار نیست، جفت‌گیری هم تلاشی ناکام است.

بر اساس برآورد آقای کاسون، پنج درصد زنجره‌ها به این قارچ مبتلا می‌شوند اما به نظر می‌رسد از آن درد نمی‌کشند.     

او افزود: «همه زنجره‌ها با وجود ابتلا به این قارچ، به زندگی‌ ادامه می‌دهند و مشکلی ندارند. گمان نمی‌کنم درد چندانی داشته باشند. شاید دلشان بخواهد به موسیقی گروه‌هایی مثل مردگان خوشحال گوش دهند اما دردی در کار نیست.»

آقای کاسون گفت: «اگر یکی از اعضای بدن ما را دربیاورند یا معده‌مان پاره شود، احتمالا از پا می‌افتیم اما زنجره‌های مبتلا به این قارچ، با وجود این‌که یک‌سوم بدنشان از کار افتاده است، همچنان به فعالیت‌های روزمره‌ مثل جفت‌گیری و پرواز ادامه می‌دهند؛ انگار نه انگار که اتفاقی برایشان افتاده است. بروز این پدیده در مورد چنین قارچ حشره‌کشی بسیار بی‌سابقه است.»

با وجود ابتلا به این قارچ، شمار گونه برود اکس آن‌قدر زیاد است که منقرض نمی‌شود.

سازمان خدمات بوستان‌های ملی ایالات‌ متحده آمریکا پرندگان، صاریغ (جانوری گوشتخوار از راسته کیسه‌داران)، راکون، قورباغه و سایر حیوانات را شکارچی‌های این گونه اعلام کرده‌، اما گفته است: «تعداد زنجره‌ها آن‌قدر زیاد است که مجموع این شکارچیان هم نمی‌توانند کل این گونه را بخورند.»