۴۵ سال پیش در چنین روزهایی، محمدرضا شاه پهلوی در قاهره گرم و شرجی، در بستر احتضار بود. پنجم مردادماه ۱۳۵۹، هنگامی که چشم از این جهان فرومی‌بست، به شهادت نزدیک‌ترین افرادی که کنار بستر وی حاضر بودند، گفته بود که به ایران فکر می‌کند و نگران ایران است. مردی که عاشقانه ایران را دوست داشت و اولویتش تا زمانی که چشم از این جهان فرو بست، فقط ایران بود. این روزها که بحران شدید قطع آب و برق گریبان مردم ایران را گرفته و تامین رفاه عمومی در این حکومت امری محال به نظر می رسد، غیرممکن است به شرایط پیش از انقلاب و شخص شاه فکر نکنیم. مقایسه ناخودآگاه افکار عمومی از شرایط کنونی و شرایط پیشین و رجوع به گذشته هم بخشی از گفتمان‌ها در فضای مجازی است. برنامه ایجاد رفاه عمومی و توسعه زیرساخت‌های ایران و انقلاب صنعتی در کشور با هدف ارتقای سطح زندگی مردم و صنعتی شدن کشور انجام گرفت، اما مردی که تمام روزهای عمرش را، از زمان به دست گرفتن قدرت در نوجوانی، صرف آبادانی، رفاه و پیشرفت ایران کرد، در میانه کار مجبور به ترک کشور شد.