شما اکنون تماشا می کنید | ایندیپندنت فارسی

ضیافت رنگ و نور در طولانی‌ترین شب سال؛ پاسداشت آیین «یلدا»

شب یلدای ۱۴۰۴، مطابق با ۲۵۸۴ شاهنشاهی ایران، روز یکشنبه، ۱۴ آذرماه برگزار می‌شود. ایرانیان و فارسی‌زبانان در سراسر گیتی این شب کهن را به‌عنوان بلندترین شب سال گرامی می‌دارند. در ایران، خانواده‌ها طبق رسم دیرینه با گردهم آمدن کنار یکدیگر، انار، هندوانه و انواع آجیل یلدا را بر سفره می‌گذارند و با گرفتن فال حافظ، این آیین باستانی را زنده نگه می‌دارند. شب یلدا نمادی از پیروزی روشنایی بر تاریکی و تداوم سنت‌های فرهنگی در حافظه جمعی ایرانیان است. ایندیپندنت فارسی برای همه ایرانیان و برگزارکنندگان این جشن باستانی در سراسر جهان، اوقاتی خوش و شبی شاد آرزو می‌کند. یلدایتان مبارک. پی‌نوشت: رقص «چهل‌ستون» نام اجرایی هنری است که در سال ۱۳۵۶ خورشیدی توسط فرزانه کابلی و گروهش در تالار رودکی به نمایش درآمد. این اثر با الهام از نقاشی‌های عمارت چهل‌ستون اصفهان، به‌ویژه تابلوی مشهور «بزم شاه عباس»، طراحی شد و تلاشی هنری برای بازآفرینی و احیای یک صحنه تاریخی از طریق هنر رقص به‌شمار می‌رفت. این اجرا با هدف زنده نگه داشتن میراث فرهنگی ایران و پیوند دادن هنر معاصر با آثار تاریخی شکل گرفت و به‌عنوان یکی از نمونه‌های شاخص بازسازی هنری میراث تصویری ایران شناخته می‌شود.

ضیافت رنگ و نور در طولانی‌ترین شب سال؛ پاسداشت آیین «یلدا»

شب یلدای ۱۴۰۴، مطابق با ۲۵۸۴ شاهنشاهی ایران، روز یکشنبه، ۱۴ آذرماه برگزار می‌شود. ایرانیان و فارسی‌زبانان در سراسر گیتی این شب کهن را به‌عنوان بلندترین شب سال گرامی می‌دارند. در ایران، خانواده‌ها طبق رسم دیرینه با گردهم آمدن کنار یکدیگر، انار، هندوانه و انواع آجیل یلدا را بر سفره می‌گذارند و با گرفتن فال حافظ، این آیین باستانی را زنده نگه می‌دارند. شب یلدا نمادی از پیروزی روشنایی بر تاریکی و تداوم سنت‌های فرهنگی در حافظه جمعی ایرانیان است. ایندیپندنت فارسی برای همه ایرانیان و برگزارکنندگان این جشن باستانی در سراسر جهان، اوقاتی خوش و شبی شاد آرزو می‌کند. یلدایتان مبارک. پی‌نوشت: رقص «چهل‌ستون» نام اجرایی هنری است که در سال ۱۳۵۶ خورشیدی توسط فرزانه کابلی و گروهش در تالار رودکی به نمایش درآمد. این اثر با الهام از نقاشی‌های عمارت چهل‌ستون اصفهان، به‌ویژه تابلوی مشهور «بزم شاه عباس»، طراحی شد و تلاشی هنری برای بازآفرینی و احیای یک صحنه تاریخی از طریق هنر رقص به‌شمار می‌رفت. این اجرا با هدف زنده نگه داشتن میراث فرهنگی ایران و پیوند دادن هنر معاصر با آثار تاریخی شکل گرفت و به‌عنوان یکی از نمونه‌های شاخص بازسازی هنری میراث تصویری ایران شناخته می‌شود.