تصمیم حکومت افغانستان در دهه ۱۳۴۰ برای جایگزینی «دری» به جای «فارسی» به‌عنوان زبان رسمی این کشور اقدامی سیاسی برای بازتعریف مرزهای هویتی و فرهنگی و به‌نوعی ایجاد تمایز نمادین از حوزه تمدنی ایران بزرگ بود. در واقع محمدظاهرشاه، پادشاه وقت افغانستان، بر آن بود که با این کار میان دو زبان غالب در این کشور یعنی پشتو و فارسی، موازنه برقرار و حساسیت‌های قومی را کنترل کند. این در حالی است که استفاده رسمی از واژه دری، به‌ منزله جایگزینی برای «زبان فارسی»، مفهومی متفاوت با «فارسی دری» رایج در ادبیات کلاسیک حوزه تمدنی ایران بزرگ را تداعی می‌کند. این گزارش بررسی می‌کند که چگونه این تغییر به‌ظاهر کلامی به ابزاری برای مهندسی هویت و اعمال سیاست‌های فرهنگی در افغانستان تبدیل شد.