پاییز ۱۳۹۸، محسن سراجی، هنرمند مجسمه‌ساز، به سفارش حسین ثابت، کارآفرین و هتل‌دار ایرانی، ساخت تندیسی از فردوسی را آغاز کرد؛ تندیسی با ارتفاع ۳۸ متر و بلندتر از مجسمه مسیح در ریو دو ژانیرو، که قرار بود در میدان علوم دانشگاه فردوسی مشهد، دانشگاهی که نام این شاعر سترگ را بر خود دارد، نصب شود. «شکوه فردوسی» نامی بود که برای این اثر برگزیده شد. مجسمه‌ای از جنس فایبرگلاس، با محاسبات فنی پیچیده، طراحی ایستایی دقیق، پیش‌بینی صاعقه‌گیر، قابلیت اکران سه‌بعدی (تری‌دی مپینگ) و گالری آثار هنری در پایه آن. طرحی که حتی به تایید کارشناسان اروپایی«شرکت تجارت بین‌المللی ثابت» رسیده بود و از نظر هنری و ابعاد بزرگ‌ترین مجسمه مفاخر ادبی جهان به شمار می‌رفت، نگینی درخشان که می‌توانست بر تارک ایران بدرخشد. اما این پروژه، به‌رغم ظرفیت‌های هنری و فنی‌اش، هیچ‌گاه مجال قد کشیدن نیافت. «شکوه فردوسی» قربانی کارشکنی‌ها، فشارها و مخالفت‌های برخی گروه‌های مذهبی شد، زیرا آن‌ها بر این باور بودند که هیچ نمادی در مشهد نباید بالاتر از گنبد امام هشتم شیعیان باشد. به این ترتیب شکوه فردوسی به جای آنکه در افق شهر بدرخشد تکه‌تکه شد.