یکصدو‌نوزده سال پیش در چهاردهم مرداد ۱۲۸۵ خورشیدی، یکی از مهم‌ترین اسناد تاریخ‌ساز کشور یعنی فرمان مشروطیت توسط مظفرالدین شاه قاجار امضاء شد. سندی که با پشتوانه مبارزه ملت ایران علیه استبداد سلطنتی و قدرت بلامنازع شریعت شکل گرفت و به تاسیس مجلس شورای ملی و تدوین قانون اساسی مشروطه منجر شد. از زمان صدور فرمان مشروطیت تا انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷، به مدت ۷۳ سال، قانون اساسی مشروطه مبنای نظام سیاسی ایران بود و گامی بزرگ در مسیر محدود کردن قدرت مطلقه شاه و نهادهای مذهبی و تضمین حقوق ملت به شمار می‌رفت. این قانون از ابتدا با مخالفت سرسخت برخی روحانیون مواجه بود و این کشمکش ها از زمان به توپ بستن مجلس و تبانی روحانیت شیعه مرتجع با محمدعلی شاه قاجار در سال ۱۲۸۸ تا انقلاب ۱۳۵۷ ادامه یافت. انقلاب ۱۳۵۷، در امتداد ۷۳ سال توطئه علیه ملت و با هدف به ثمر رساندن تلاش‌های مشروعه‌خواهان یا همان اسلام‌گرایان برای گرفتن حق تعیین سرنوشت از ملت و مشروعه کردن حکومت بود و پس از هفت دهه کشمکش، مشروعه کردن حکومت با تغییر سلطنت به ولایت فقیه اتفاق افتاد.