فارسی دری گونه‌ای تاریخی از زبان فارسی نو است که از دل گویش‌های پارسی میانه در شرق ایران و خراسان سر برآورد و در واقع ریشه آن همان زبان رایج دربار ساسانیان است که به‌خصوص موبدان زرتشتی به آن سخن می‌گفتند