عباس معروفی، در غربت اسیر سرطانی شد که جانش را می‌خواست، اما پیش و بیش از آن، اسیر سرطان حکومتی شده بود که هم جانش، هم نامش و هم زبان و قصه‌ها و کلماتش را می‌خواست