توافق سازمان اوپک با روسیه، رکورد همه توافق‌های میزان تولید نفت را شکسته است. 

اوپک و روسیه توافق کرده‌اند که به میزان ۹.۷ میلیون بشکه، یعنی یک دهم کل عرضه نفت در بازارهای جهانی، از مجموع تولید خود بکاهند. 

این میزان، دوبرابر مقدار کاهش تولیدی است که صادرکنندگان نفت در اوج بحران مالی دوازده سال پیش به اجرا در آوردند.

با وجود این، واکنش بازارهای بین‌المللی در مقابل آن قابل توجه نبوده است.

به رغم جهش مقدماتی بهای نفت در ساعات شب یکشنبه، صبح دوشنبه بهای یک بشکه نفت خام از ده روز پیش که قیمت آن در۳۱ دلار تثبیت شده بود، بالاتر نرفت.

در پایان ماه فوریه و پیش از درگیری‌های میان عربستان سعودی و روسیه، بهای نفت در سطح جهانی بشکه‌ای ۵۳ دلار بود.

واکنش آرام بازار در مقابل توافق روز یکشنبه قابل توضیح است.

عربستان سعودی، در جایگاه دومین تولیدکننده بزرگ نفت خام پس از ایالات متحده، ۸.۵ میلیون بشکه از تولید روزانه خود خواهد کاست. اما در پی به تیرگی گراییدن روابط این کشور با روسیه در ماه مارس، عربستان میزان تولید خود را به روزانه ۱۱ میلیون بشکه در روز افزایش داد.

به همین دلیل، کاهش تولید در شرایط کنونی را باید در مقایسه با ازدیاد آن در ماه‌های اخیر و جنگ بر سر قیمت‌ها ارزیابی کرد. از سوی دیگر، مقادیر معتنابهی نفت خام در مخازن نفت کش‌ها و انبارهای شناور در سراسر جهان ذخیره و آماده عرضه است... و باید مسئله تقاضا را هم در این میان مدنظر قرار داد.

قرنطینه بی‌سابقه دولت‌ها در واکنش به شیوع کووید۱۹، تقاضا برای سوخت را حدود ۳۰ درصد کاهش داده است.

اوپک انتظار داشته است که تقاضای جهانی برای نفت در ماه آوریل به سطح ۲۰ میلیون بشکه در روز افت کند.

این عوامل، کاهش ۱۰ میلیون بشکه‌ای تولید را در جایگاهی درست قرار می‌دهد.

بیورنار تونهاوگن، از موسسه تحلیلی «ریستاد»، می‌گوید که اوپک «فقط نیمی از راه را رفته است»

به قولی، نمی‌توانید خلاف جهت بازار حرکت کنید.

تحلیگران دنیای سوخت و انرژی همچنین در مورد این که به توافق بر سر کاهش تولید عمل خواهد شد یا نه، تردید دارند.

اوپک دیگر آن نیروی متحدی نیست که زمانی بود، و نظم و دیسیپلین درونی‌اش را از دست داده است. آیا می‌توان اطمینان داشت که با تحت فشار قرار گرفتن خزانه‌های کشورهایی مثل عراق و نیجریه در ماه‌های آینده، توافق‌های جمعی نادیده گرفته نخواهد شد؟ متحدان اوپک هم همان طور که ماجرای روسیه نشان داد، چندان قابل اتکا نیستند.  

در جریان جنگ سرد، سیاست محتاطانه ایالات متحده در قبال تعهدات «اتحاد جماهیر شوروی» در مورد خلع سلاح اتمی «اعتماد کن، اما خواهان اثبات هم باش» بود. به نظر می‌رسد که بازارهای جهانی در مورد اعلام کاهش تولید نفت هم همین رویه را درپیش گرفته‌اند.

باوجود این، و به ویژه با توجه به فشاری که دونالد ترامپ با موفقیت، بر متحدان سعودی‌اش و نیز ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه، وارد آورده است، احتمال دارد که از هرج و مرج ناشی از جنگ قیمت‌ها پدیده نوینی سربرآورد.  نظر تایید وزرای سوخت و انرژی بیست اقتصاد بزرگ جهان نسبت به کاهش تولید اوپک، نیز می تواند مهم باشد.

گفته می‌شود که کشورهای عمده مصرف‌کننده نفت، از جمله ایالات متحده، هند، چین، و ژاپن، با هدف کمک به حمایت از بهای جهانی نفت، خود را برای افزایش ظرفیت مخازن خود آماده می‌کنند. به همین صورت، تولیدکنندگان غیر عضو اوپک، نروژ و کانادا، نیز اظهار تمایل کرده‌اند که از میزان تولیدات خود بکاهند.

یک تحلیلگر بازار سوخت و انرژی می‌گوید: «این گامی دیگر در جهت تغییر مسیرجهان به سوی بازارهای مدیریت شده است.»

اقتصاددانان انتظار داشتند که سقوط بهای نفت به تورم پولی در اقتصاد جهان بینجامد. توافق بر سر میزان تولید، این خطر را کاهش می‌دهد.

البته این نخستین روزهاست، اما هماهنگی‌های بین‌المللی برای تولید نفت می‌تواند میراث قابل توجه این بحران باشد. جایی که در یک شیب نزولی وحشتناک هستیم، صحبت از بهبود اقتصاد بین‌المللی بسیار زود است. اما تا روزی که چنین بهبودی رخ دهد، یک بازار انرژی با ثبات‌تر می‌تواند به ایجاد زیربنای آن کمک کند.