برگزیت یک قربانی دیگر گرفت

هیچ کس که در خارج از ماجرا بوده، نمی‌داند چگونه ایمیل‌های محرمانه و مهم سفیر بریتانیا در ایالات متحده در مورد دونالد ترامپ به دست «ایزابل اُکشات» گزارشگر ویژه حزب برگزیت افتاده است.

در نبود این اطلاعات تنها کاری که می‌شود کرد گمانه زنی پیرامون انگیزه‌ها و دسیسه‌هایی است که در پس تحقیر عامدانه «سر کیم داروک» یکی از ارشدترین و محترم‌ترین کارمندان دولت به جرم انجام وظیفه وجود داشته است.

تنها توجیه محتمل و درنتیجه مکرر این است که یک مقام بلندپایه دولت که طرفدار خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا بوده، یا یک مشاور ویژه که همین تفکر را داشته، این اطلاعات را نشت داده است تا سِر کیم را که طرفدار سرسخت ابقاء بریتانیا در اتحادیه اروپاست تضعیف، و احتمالا از جایگزینی او توسط «سِر مارک سِدویل»، دبیر کابینه و ارشدترین کارمند دولت، جلوگیری کند.

این که خانم اُکشات باید در عوض پنهان کردن اسناد این ماجرا در زیر شیروانی خانه‌اش، آنها را منتشر کند، این توجیه را محتمل‌تر می‌کند. او مدارکی را که «آرون بَنکس» حامی مالی نایجل فاراژ (رهبر حزب برگزیت) و همکارش «اندی ویگمور» را به روسیه مرتبط می‌کند، سال‌ها زیر شیروانی خانه‌اش پنهان کرده بود.

ترزا می گفته است سِر کیم را اخراج نخواهد کرد. چطور می‌تواند چنین کند؟ ارسال چنین پیام‌هایی به لندن و اظهارنظر در مورد روابط با کاخ سفید و رئیس جمهور کنونی دلیل حضور او در واشنگتن است.

نشت اطلاعات حتی به اهمیت این مورد غیرمعمول نیست، اما سنتا (اینگونه نشت‌ها) توسط مقامات دولت یا رقبای حزبی صورت می‌گیرد که به سیاستمداران لطمه بزنند. بندرت، اگر هرگز، این عمل با انگیزه کامل صدمه زدن به بخش خدمات کشوری دولت صورت گرفته است.

آتش برگزیت که از کنترل خارج شده است، آتشی است که برای منطق و حقیقت زبانه می‌کشد. دوسال و نیم است که «سِر آیوان راجرز»، سفیر بریتانیا در اتحادیه اروپا کناره‌گیری کرده است. در آن هنگام، سِر آیوان به همکارانش در بخش خدمات دولتی کشور گفت باید همچنان این شجاعت را داشته باشند که حقیقت را به سیاستمداران بگویند حتی اگر حقیقتی باشد که دوست نداشته باشند بشنوند. سِر آیوان کارشناس ارشد سیاست‌های داخلی اتحادیه اروپا بوده و هست. ترزا می و همکارانش تصمیم گرفتند به توصیه‌های او نیاز نداشته باشند.

«آلی رابینز»، کارمند بخش خدمات کشوری دولت که ترزا می به رهبری تیم برگزیت نخست وزیری منصوب کرد، سال‌هاست که به رغم حملات شگفت آور رسانه‌های طرفدار برگزیت به ترغیب نایجل فاراژ و جنبش «اتحادیه اروپا را ترک کنید»، کارش را در بخش خدمات کشوری دولت انجام داده است. اینها مخالفان اتحادیه اروپا و جناح‌های طرفدارشان و رهبر جنبش «دومینیک کامینگز» بودند که زمانی به آن‌ها «میمون‌های پرنده» خطاب می‌کردند.

رابینر اکنون تصمیم گرفته کارمندی دولت را رها کرده به بخش خصوصی بپیوندد.

نشریه دیلی مِیل قضات دادگاه عالی را که با بیباکی قانون مربوط به این که آیا پیش از آغاز «ماده ۵۰» (ماده قانونی که سرآغاز جدایی بریتانیا از اتحادیه اروپاست) پارلمان باید مورد مشورت قرار گیرد را تعبیر کردند، «دشمنان مردم» خواند.

و اکنون، بنظر می‌رسد سفیر بریتانیا در ایالات متحده و رئیس خدمات کشوری دولت در نوبت باشند.

در برنامه «تودی» (امروز) در روز دوشنبه، سِر مایکل فَلون، وزیر دفاع رسوا شده اسبق (با گَوین ویلیامسون وزیر دفاع رسوا شده سابق، و لیام فاکس، وزیر دفاع رسوا شده دو وزیر پیش از ایندو اشتباه نشود) زمزمه وار اعلام کرد:«آنچه به آن نیاز داریم خوشبینی، بلندپروازی و انرژی» است که بریتانیا سازماندهی شود.

برای این احساسات پوچ که سه سال طولانی است از میان نرفته، دلیل وجود دارد. هنوز هیچ طرح و راهی برای تبدیل جذابیت احساس استقلال و حاکمیت بر خود به واقعیت عملی وجود ندارد. بدون تردید، هنوز هیچ طرحی برای اعمال آن بدون آن که به سطح زندگی مردم لطمه بخورد، وجود ندارد.

و بنابراین، افراد حقیقتا مطلع، کسانی که با حس مسئولیت با واقعیت برخورد می‌کنند باید کنار گذاشته شوند و مومنین جای آن‌ها را بگیرند.

اگر نظرخواهی‌ها را باور کنیم، جنون برگزیت ما را به جایی رسانده که سی و هشت درصد کشور خواهان خروج از اتحادیه اروپا بدون توافق هستند. این نتیجه‌ای است که می‌خواستند. تمام هشدارهایی که در مورد عواقب فاجعه بار آن داده شده، تحت عنوان «پروژه وحشت» تخطئه شده است. خلاصه این که آنها مومن نیستند.

زمان قضاوت فرا خواهد رسید. در روند فرسایشی کنونی، طرفداران برگزیت کسی را جز خودشان برای مذمت باقی نخواهند گذاشت.