صنایع آرایشی باید از خواب بیدار شوند

در طول سال گذشته، تلاش کرده‌ام در زندگی روزمره آگاهانه رفتار کنم و از صدمه به محیط زیست خودداری کنم. لباس‌های دست دوم خریدم و به طور مرتب دوچرخه سواری می‌کنم. رژیم غذایی‌ام را بیشتر برپایه سبزیجات قرار داده‌ام و آن را به شیوه زندگی‌ام تبدیل کرده‌ام و اخیرا بیشتر و بیشتر در مورد لوازم آرایشی که می‌خرم فکر می‌کنم.

با مارک‌های بیشتری که به سوی ساخت محصولاتی بدون ظلم به حیوانات، مناسب برای وگن‌ها (سبزی‌خوارها) و با رعایت حفظ محیط زیست، سوق داده می‌شوند، به نظر می‌رسد اخلاقی بودن در عین مصرف محصولات زیبایی، این روزها راحت‌تر از همیشه است. اگر بخواهیم سطحی بنگریم، اینها ممکن است تنها جنبه‌هایی باشند که برای مصرف اخلاقی محصولات زیبایی بایستی مورد توجه قرار گیرند. با این حال، متأسفانه، بحث در این خصوص به ندرت به تاثیرات اجتماعی و سیاسی که صنایع زیبایی بر مردم سیاه پوست و رنگین پوست در جهان دارند، پرداخته است.

«طبیعی»، «ارگانیک»، «پایه گیاهی» و «بدون خشونت» همه کلماتی مد شده هستند که ما به‌عنوان مصرف‌کنندگان لوازم آرایشی در نظر می‌گیریم که اینها نه تنها برای ما خوب است، بلکه تا حدودی اخلاقیات را هم در نظر گرفته است. اما فقط داشتن مواد طبیعی در محصولات آرایشی و کرم‌های نرم کننده معادل بی مشکل بودن این محصولات نیست. همانطور که تقاضا برای مواد طبیعی افزایش می‌یابد، در نتیجه تقاضا برای تولید و برداشت آنها هم بالا می‌رود و کسی که باید اینها را ارزان تهیه کند کارگر غیرقانونی است. این «کسی» معمولا جمعی از کارگران است و این کار عمدتا توسط افراد سیاه پوست و رنگین پوست انجام می‌شود.

میکا، که یک ماده معدنی است و در برق لب، سایه چشم و برخی از خمیردندان‌ها استفاده می‌شود، ممکن است ماده‌ای طبیعی باشد، اما از لحاظ اخلاقی کابوس است. شیوه‌ای که تولید می‌شود، اغلب از طریق استخراج غیر قانونی معادن توسط کودکان در برخی از فقیرترین مناطق هند است.

طبق گفته‌ی سازمان کانادایی ورد ویژن «یک چهارم میکای جهان از استخراج غیرقانونی در هند می‌آید». سازمان حقوق کودکان به نام «استثمار کودکان را متوقف کنیم، تخمین می‌زند «حدود ۲۲ هزار کودک در معادن میکا در ایالات جارکاند و بیهار هند کار می‌کنند». برخی از خطرات و عوارض بهداشتی می‌توانند مرگ آور باشند، از جمله بیماری‌های ریوی و غش کردن. این موضوع منجر به این شد که مارک‌های بزرگی مانند «لاش» میکا را از تمام محصولاتشان حذف کنند. کاکائو ماده دیگری است که اغلب در لوازم آرایشی ما استفاده می‌شود، در عین حال برداشت آن همراه است با کار کودکان در غرب آفریقا. در غنا زنان با دستمزدی بسیار کم در کار تهیه «کره شی» هستند که ماده دیگری است که در محصولات آرایشی «طبیعی» خوانده می‌شود.

خوشبختانه، تعاونی‌های باور نکردنی وجود دارند که به رفاه تامین‌کنندگان جهانی هم می‌اندیشند. تعاونی اتحادیه زنان ارگان (یو.سی .اف.ای) اولین و بزرگترین تعاونی فروش روغن ارگان به شرکت‌های لوازم آرایشی سراسر دنیا است. این تعاونی با اطمینان از اینکه زنان قیمت مناسب محصولات و مزد کارشان را دریافت می‌کنند، از آنها و خانواده‌هایشان حمایت می‌کند. 

یکی از مارک‌هایی که با «یو.سی.اف.ای» همکاری می‌کند، «کوکون تراپیز» است که پایه‌ی محصولاتش بر روغن ارگان است. بنیانگذار آن، «کریستین کلیر ـ کلارک» در اهمیت این همکاری می‌گوید: «صادقانه بگویم، در آغاز من متوجه اهمیت جنبه اخلاقی کار نبودم. من در جستجوی بهترین کیفیت [روغن ارگان] بودم، اما پس از ملاقات این زنان، اهمیت انسان و محیط زیست را درک کردم و نمی‌توانم به عقب برگردم». حالا کلیر کلارک در تلاش است تا شرکت‌های دیگر را به خرید از «یو سی اف ای» تشویق کند. می‌گوید: «من تعداد بسیار کمی از شرکت‌های علاقه‌مند به «معامله منصفانه» را پیدا کرده‌ام. متأسفانه، بسیاری از شرکت‌ها از اصطلاح «اخلاقی» به سادگی به‌عنوان یک ابزار بازاریابی استفاده می‌کنند، اما اخلاق و تجارت عادلانه را رعایت نمی‌کنند».

بحث در مورد اخلاق زیست محیطی در سراسر جهان گسترش یافته است، اما در مورد اخلاق اجتماعی باید بیشتر گفته شود. یک مارک لوازم آرایشی چگونه می‌تواند اخلاقی باشد وقتی محصولاتش فقط به درد افرادی می‌خورد که رنگ چهره روشن دارند؟ به عنوان یک مصرف کننده سیاه پوست، کدام یک از اینها تلاش دارند که از تصمیم خرید من آگاه شوند؟ من تلاش می‌کنم که مواد آرایشی متناسب با پوستم را که ماندگار هم باشند، پیدا کنم. برای لورتا دی فیو، بنیانگذار دیزیاک ـ محصولات مراقبت از مو - چند فرهنگی ساختن محصولات آرایشی که نه تنها به محیط زیست صدمه نزند، بلکه برای همه نوع مو مناسب باشد، مهم است. او می‌گوید: «من آن را ساختم چون برای موهایم به آن نیاز داشتم». او توضیح می‌دهد پیدا کردن محصولی که به نوع موهای او بخورد و از مواد آشغال تهیه نشده باشد، خیلی سخت بود و ادامه می‌دهد: «برای من، شروع یک کسب و کار هرگز به خاطر پول نبود. به خاطر این بود که پیش خودم گفتم من به این محصول نیاز دارم و کاملا مطمئنم افراد دیگری هم به آن نیاز دارند».

بسیاری از زنان رنگین پوست اکنون به محصولات آرایشی جایگزین که برای آنها هم مناسب و هم اخلاقی باشد، روی آورده‌اند. اِما بلیک ـ مرسی، دستیار ویراستار شیوه زندگی در «گل ـ دِم»، محصولات آرایشی‌اش را خودش می‌سازد. او می‌گوید: «من تا جایی که ممکن است از مواد طبیعی استفاده می‌کنم و تحقیق می‌کنم ببینم چه چیزی برای پوست من بهتر کار می‌کند. آیا می‌خواهید یک کرم برای زیرسازی آرایش بخرید یا اینکه می‌توانید خودتان آن را از گلاب با قطره‌ای گلیسیرین درست کنید؟ صنعت مراقبت از موهای سیاه در انگلیس ارزش تخمینی بیش از ۸۸ میلیون پوند دارد، اما پیدا کردن دستور تهیه خانگی به این معنی است که می‌توانید مواد خود را از منابع محلی تهیه کنید و آگاه باشید که دارید چه چیزی مصرف می‌کنید. جز اینکه خودتان درست کنید، هیچ چیز دیگری رعایت اخلاق در نیروی کار را در محصولات زیبایی تضمین نمی‌کند».

بلیک مرسی با استفاده از موادی که در آشپزخانه پیدا می‌شود، مانند روغن زیتون، عسل و سس مایونز، یک نرم کننده‌ی مو درست می‌کند در حالی که پیامدهای زیست محیطی را هم درنظر گرفته است: «امروزه من استفاده از آووکادو را به دلیل تاثیرات زیست محیطی کنار گذاشته‌ام، به خصوص به این دلیل که مایونز و شیر نارگیل پروتئین مورد نیاز را فراهم می‌کنند».

قطعا یک استاندارد دوگانه در آنچه که ما به عنوان مصرف کنندگان در غرب اخلاقی می‌دانیم، وجود دارد. ناامید کننده است که ما درباره حیواناتی که برای لوازم آرایشی ما آسیب دیده‌اند، بیشتر می‌دانیم تا در مورد کارگران سیاه پوست و رنگین پوستی که مواد تشکیل دهنده را تهیه می‌کنند. خوشبختانه کسب و کارهای بیشتر و بیشتری دارند کاری می‌کنند تا انتخاب درست برایمان راحت‌تر باشد. شرکت‌هایی مانند «لاش»، «بادی شاپ»، «سانیتا کازمتیک»، «فیلتی کازمتیکز» و «لیا بیوتی» همه لوازم آرایشی اخلاقی را ارائه می‌دهند، در حالی که بازارهای آنلاین مانند Bibcim جای خوبی برای یافتن و تحقیق محصولات اخلاقی است. بله، علامت‌های تجاری مسئولیت دارند که در محصولی که می‌فروشند شفاف و صادق باشند، اما ما نیز باید هوشمندانه و آگاهانه تصمیم بگیریم.