طبق نظرسنجی جدیدی همه‌گیری کرونا به سلامت روان جوانان آمریکا لطمه سنگینی زده است و به ویژه بزرگسالان زیر ۳۵ سال احتمال دارد که بگویند بر اثر فشار روانی و اضطراب دچار حس بد می‌شوند یا علائم ناخوشی جسمانی یا روانی در آن‌ها بروز می‌کند. 

طبق تازه‌ترین بررسی «ردگیری واکنش در برابر کووید» که مرکز نظرسنجی ملی دانشگاه شیکاگو انجام داده است، اکثریت آمریکایی‌های رده سنی ۱۸ تا ۳۴ سال (۵۶ درصد) گفته‌اند طی ماه گذشته دست ‌کم گاه‌گاهی احساس انزوا به آن‌ها دست داده است. در حالی که این شاخص برای آمریکایی‌های مسن‌تر حدود ۴ به ۱۰ بود. بیست و پنج درصد بزرگسالان جوان وضعیت سلامت روان خود را مناسب یا ضعیف خواندند در حالی ‌که این شاخص برای بزرگسالان مسن‌تر ۱۳ درصد است. تنها ۳۹ درصد بزرگسالان جوان وضعیت سلامت روان خود را عالی یا خیلی خوب اعلام کرده‌اند در حالی که این شاخص برای بزرگسالان مسن‌تر ۵۶ درصد است. 

در بحبوحه همه‌گیری کرونا، بزرگسالان جوان درگیر سامان دادن مراحل گذار زندگی‌شان مثل آغاز کردن تحصیلات دانشگاهی و پیدا کردن شغل هستند و از فعالیت‌های اجتماعی عادی محروم شده‌اند، فعالیت‌هایی که برای این رده سنی اهمیت اساسی ویژه‌ای دارد زیرا بعید است که ازدواج کرده باشند و خانواده تشکیل داده باشند. برخی از جوانان هم‌زمان با رکود اقتصادی پا به دوران بزرگسالی گذاشته‌اند و افراد مسن‌تر این گروه نیز دومین رکود این دوره از زندگی‌شان را تجربه می‌کنند. یافته‌های تحقیقات نشانگر آن است که حس بد ناشی از همه‌گیری کرونا با افزایش سن رو به کاهش می‌گذارد. 

کریستینا تورس ۳۲ ساله و آموزگار مدرسه راهنمایی در هونولولو مجبور شد ازدواجش در ماه ژوئن را به تعویق بیاندازد و به علت همه‌گیری کرونا نتوانست به مراسم خاک‌سپاری مادربزرگش در کالیفرنیا برود. دیگر نمی‌تواند برای مقابله با فشارهای روانی به باشگاه ورزش برود و با دوستانش معاشرت کند. 

او می‌گوید: «برای همین گاهی واقعاً نمی‌توان از دست نومیدی خلاص شد. به خصوص به علت آن که آمار هم همچنان دارد بالا می‌رود.» 

طبق این بررسی علائم اختلال روان‌تنی مثل بی‌خوابی، سردرد یا گریه‌وزاری کردن نیز همواره در میان جوان‌ترهای آمریکا بیشتر از سایر گروه‌های سنی است و احتمال بروز چنین علائمی با افزایش سن کاهش پیدا می‌کند. 

به گفته تام اسمیت که از سال ۱۹۸۰ سرپرست بررسی اجتماعی عمومی در مرکز نظرسنجی ملی بوده است، کم‌تجربگی بزرگسالان جوان در مقابله با بحران‌های بهداشت عمومی یکی از دلایل وجود شکاف سنی در این زمینه می‌تواند باشد. خود اسمیت که ۷۱ سال دارد در تمام دوران رشد این تذکر را شنیده است که خاک‌بازی نکند وگرنه به فلج اطفال دچار می‌شود. 

او می‌گوید: «مواجه با بیماری همه‌گیر برای اکثر بزرگسالان جوان تجربه کاملاً جدیدی است.» 

به نظر تورس برخی از سختی‌هایی که نسل وی هم‌اکنون دچار آن شده‌اند به خاطر آن است که برخلاف نسل پدر و مادر خودش همه‌گیری برایشان بی‌سابقه بوده است. 

او می‌گوید: «به همین دلیل این احساس بروز می‌کند که ‌ای داد از این بدتر هم مگر می‌شود؟ چه وقت قرار است اوضاع بهتر شود؟ انگار قرار نیست اوضاع بهتر شود.» 

بزرگسالان جوان دائماً با رسانه‌های اجتماعی هم سروکار دارند که به حس بد شیوع کرونا دامن هم می‌زند. طبق این بررسی آماری کسانی که مکرراً گزارش‌های مربوط به کرونا را تماشا می‌کنند، مطالب آن را می‌خوانند  یا درباره‌اش صحبت می‌کنند بیشتر دچار احساسات منفی روانی می‌شوند. 

وین ایوانز ۱۸ساله و دانشجوی سال اول دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی که تحصیل حضوری در دانشگاه‌شان به خاطر ابتلای شماری از دانشجویان تعطیل شد، از خانه و از راه دور در حال تحصیل است. او می‌گوید رسانه‌های اجتماعی هر روز حضور کووید-۱۹ را به ما یادآوری می‌کنند. 

او می‌گوید: «بله رسانه‌های اجتماعی به نوعی باعث شده‌اند فشار روانی بیشتری احساس کنم. سرریز اطلاعات در بستر رسانه‌های اجتماعی که گریزناپذیر است به خودی خود باعث پریشانی می‌شود.» 

طبق یافته‌های این بررسی آماری ۶۷ درصد بزرگسالان جوان می‌گویند دست ‌کم گاه‌گاهی احساس می‌کنند اختیار امور مهم زندگی از دست‌شان خارج شده است، در حالی که این شاخص برای افراد مسن‌تر بیش از ۵۰ درصد نیست. ۵۵ درصد افراد رده سنی ۱۸ تا ۳۴ سال می‌گویند حس می‌کنند مشکلات چنان روی هم انباشته شده که دیگر قابل رفع نیستند. در حالی که ۳۳ درصد افراد مسن‌تر چنین حسی دارند. 

در آریزونا هم دزیره اسکریج ۱۷ساله تصمیم گرفت تا نخستین سال تحصیل‌اش در دانشگاه آریزونای شمالی را به صورت تحصیل از راه دور در کالیفرنیا انجام دهد. یکی از دلایل این تصمیم هم این است که نمی‌خواهد افراد خانواده‌اش را که در برابر بیماری آسیب‌پذیر هستند در معرض خطر ابتلا به کووید-۱۹ قرار دهد. او همچنین نگران است که مبادا بر اثر بیماری  نتواند نیم‌سال تحصیلی را به صورت حضوری در دانشگاه به پایان برساند و ناچار به پس دادن  وام ‌دانشجویی شود. 

او به خانه پدربزرگ و مادربزرگش رفته است تا قدری هم استقلال داشته باشد. برای فهمیدن مطالب درس‌ها از دوستان همکلاسی که همچنان به صورت حضوری درس می‌خوانند کمک می‌گیرد و از طریق تماس تصویری در بستر برنامه زوم هم در صورت نیاز از خود استادان کمک می‌گیرد. 

او می‌گوید: «فشار روانی زیادی به آدم وارد می‌شود. برای من که در خانه هستم وضع اندکی بهتر است چون طبق زمان‌بندی خودم و در محیط خودم کارها را انجام می‌دهم. یعنی در محیط جدیدی نیستم که مجبور باشم همه‌چیز را از اول یاد بگیرم.» 

گزارش از اسوشیتد پرس