نام صدف خادم نخستین بار در فروردین‌ماه سال ۱۳۹۸ در صدر اخبار قرار گرفت، وقتی که به عنوان اولین بوکسور زن ایرانی رسما پا به رینگ بوکس گذاشت و پس از تنها سه راند داور دستش را به عنوان برنده بالا برد.

صدف خادم اما نه در ایران، بلکه در فرانسه به رینگ رفت، چرا که در ایران زن‌ها نمی‌توانند بوکسور باشند، همان طور که نمی‌توانند برای تماشای فوتبال به استادیوم بروند.

چند روز بعد خبر رسید که خادم به دلیل «صدور حکم بازداشت» نمی‌تواند به ایران بازگردد. این در حالی است که او قرار بود به همراه مهیار منشی‌پور، قهرمان سابق بوکس که فرصت مسابقه را برای او فراهم آورده بود، به ایران بازگردد.

حال، نزدیک به دو سال بعد، صدف خادم در شهر رویان در جنوب غربی فرانسه با روزنامه بریتانیایی گاردین به مصاحبه نشسته و از زندگی کنونی‌اش و عشقش به ورزش بوکس گفته است.

صدف خادم که در سال ۹۸ برای اولین بار پا به رینگ بوکس گذاشت اکنون ۲۵ ساله است و در آرزوی دریافت مدال طلای المپیک سال ۲۰۲۴.

خادم اکنون تجربه ۱۳ مبارزه در رینگ را دارد که از این میان ۱۱ مسابقه را برده است. او اواخر اکتبر سال جاری در شهر پاریس دو مسابقه دیگر خواهد داشت که البته به دلیل همه‌گیری کرونا بدون تماشاگر برگزار خواهد شد.

او در مصاحبه خود از مهیار منشی‌پور به نیکی یاد کرده و می‌گوید که اولین بار در ایران پس از آن که فیلم مستندی درباره یک بوکسور زن هندی دیده به این ورزش علاقه‌مند شده است.

او می‌گوید که در ایران فدراسیون کشتی و کیک‌بوکسینگ و کارته و جودوی زنان هست، اما بوکس نه.

خادم در توصیف علاقه‌اش به بوکس می‌گوید: «بوکس سخت، ولی خوب است، درست مثل زندگی واقعی.»

صدف خادم تنها ورزشکاری نیست که کشور ایران فرصت استفاده از استعداد و توانایی‌اش را از دست داده است؛ به‌ویژه در سال‌های گذشته بارها ورزشکاران عطای مسابقه برای ایران را به لقایش بخشیده‌اند.

عده‌ای از این ورزشکاران به دلیل این که اجازه ندارند با اسرائیلی‌ها مسابقه بدهند ترجیح داده‌اند که کشور را ترک کنند و عده‌ای از ورزشکاران زن هم به دلیل حجاب.

در این میان تنها سر ایران بی‌کلاه می‌ماند، نه ورزشکاران.

خادم می‌گوید: «دوست دارم برای ایران مبارزه کنم، کشور مهم است، اما سر آخر تویی که قهرمان می‌شوی.»