این هفته گل کردن عکس پیش پاافتاده ای از «پل مسکال» بازیگر مجموعه تلویزیونی «آدمهای معمولی» جنجال فاجعه آمیزی در میان مردم به راه انداخت. صحنه بیرون آمدنش از مغازه کوچکی در شرق لندن در حالی که دو قوطی «جین» و «تونیک» به یک دست و یک شیشه «شراب زنجبیلی کربیز» و «چیپس میگویی» به دست دیگر دارد باعث شد مردم شخصیت اش در آن فیلم یعنی «کانل» را رها کنند و به خود «مسکالِ تازه گل کرده» بچسبند. هرکس خیال کند «او صرفاً مردی با کمی خرت و پرت در دست است» به نظرم باید برود بازار برنارد کسل آزمایش تعیین نمره عینک بدهد.

مسکال اولین بار یک ماه پیش در جهان مطرح شد، وقتی بی بی سی شروع به پخش مجموعه تلویزیونی" آدمهای معمولی" کرد که آن را با اقتباس از داستانی در ژانر بلوغ نوشته سالی رونی ساخته است. این مجموعه شور و هیجانی در جهان به پا کرد و در همه زمینه ها از انتخاب دو بازیگر اصلی گرفته تا دید مثبتش به رابطه جنسی در دوره نوجوانی تحسین همگان از ریچارد ای گرانت گرفته تا جیمز کوردون را برانگیخت. دیزی ادگار-جونز و پل مسکال با نمایش بینظیر رابطه ای عاشقانه مقابل دوربین، انواع احساسات را در بینندگان برانگیختند و کاری کردند که تعداد بینندگان این مجموعه در هفته نخست پخش اینترنتی شبکه بی بی سی به ۱۶ میلیون نفر برسد.

این زمان بهترین زمان برای گل کردن مسکال بود. قرنطینه سراسری باعث شده بود مجردها کمکم دنبال گربه همسایه بیفتند که فقط موجود زندهای را لمس کرده باشند. مردم دقیقاً سرمستی حاصل از تماشای یک ایرلندی موقهوهای با چشمانی مهربان و (بی نهایت آبی) را کم داشتند. شخصیت کانل فوراً در ذهن دچارشدگان به انزوای خودقرنطینگی و تشنه لمس شدن تبدیل به آدمی معمولی شد که کارهای نامعمول انجام میدهد. از آغاز پخش این مجموعه، حساب اینستاگرامی که فقط عکسهای کانلِ زنجیربه گردن را منتشر میکند بیش از ۱۷۰ هزار دنبال کننده دارد.

ساکنان شرق لندن همین که باخبر شدند مسکال به آنجا آمده برنامه دوش گرفتن روزانه شان در قرنطینه را رها کردند تا به جای آن بیافتند دنبال کانل و او را تماشا و تبدیل به اسطوره شرق لندن کنند. آنوقت بود که سر و کله آن عکس پیدا شد، عکسی که جهان را دیوانه کرد. در چند ماه اخیر شهوانی ترین اتفاقی که برای من افتاده این بوده که ببینم آیا آن خط روی شلوارک کانل برآمدگی است یا صرفاً چروک لباسش. اما محتوای این عکس ورای صرف این بحث است که چشمانمان درست میبیند یا نه. الآن کاری میکنم که به ارزش آن پی ببرید.

مسکال آینه تمام نمای این دوره و زمانه است. او توانسته برای مدتی هرچند کوتاه و هرچند نامعلوم هدفون بیسیمش را در گوش بگذارد و عالم را بازیچه خود کند. حالا سه روز است که همیشه همان شلوارک سفید را به تن دارد. با آن که فراموش کرده کیسه پارچه ایش را بیاورد، آنقدر به محیط زیست اهمیت میدهد که کیسه پلاستیکی از فروشنده نگیرد. مانند دایان ابوت که درون قطار مترو باده گساری او هم در خیابان مینوشد و با چیپس میگویی واکرز حال میکند، همانی که الآن همه مشغول خوردنش هستیم. اگر بخواهیم کل این دوره را در یک خوراکی خلاصه کنیم آن خوراکی همین بسته مستطیل شکل صورتی با محتوای خوشمزه اش است. ما هوس خاطره بازی کرده ایم، هوس نفسی به راحتی کشیدن، و قطعاً میتوانیم کمی کربوهیدرات خورد و خوراکمان را بیشتر کنیم، چون فعلاً از سفر به ماربز و خوشگذرانی خبری نیست.

حالا که هله هوله خوری تبدیل به تفریح ملی شده (ملتی هستیم که دسته جمعی نشسته ایم دستور درست کردن ساندویچ سوسیس مکمافین خانگی را در گوگل جستجو میکنیم)، مسکال آینه تمام نمای اشتیاق مشترک ما به سوسیس مکمافین است. شاید بهترین کاری که میتواند برای محافظت از خودش بکند همین قرنطینه خانگی باشد. اما مردم ماندهاند آن قوطی دیگر جین صورتی را که در دستش بود میخواست چه کند. علاوه بر این، عدهای خیال میکنند اگر بخواهند سه نفر شبیه مسکال پیدا کنند باید بیرون در مغازه کوچک محله شان بایستند. ممکن است آن سه نفر قدر مسکال به بلوغ عاطفی نرسیده باشند اما دست کم شلوارک سفید به تن و زنجیر به گردن خواهند داشت. معمولی بودن مسکال آنقدر برایمان آشنا است که هماندازه سر کشیدن یک قوطی جین صورتی هنگام قدم زدن در پارک لذت دارد.

این دوره قرق باعث شده هوس دیدن چیزهای واقعی و ملموس کنیم، نه زرق و برق هالیوود یا شخصیتهای ساختگی سینمایی و شبه دروغهای دولتی، و تصادفاً یک جفت ران سفید پاسخگوی این نیاز ما شده است.

پل مسکال میگوید نگران است مبادا حساب اینستاگرامی زنجیری که به گردن دارد از شخصیت خودش معروفتر شود.