تا قبل از قرنطینه هرگز از خودم سلفی نگرفته بودم. حالا ۱۷۷ سلفی در گوشی تلفنم وجود دارد. برخی عکس قدی از خودم در آینه است و برخی دیگر با مایو از بالاتنه‌ام در حال حمام آفتاب. ولی اغلب سلفی‌ها از صورتم و در حال نگاه به لنز است. 

من برای دیگران سلفی نمی‌گیرم. همه‌گیری بیماری نیز مرا به یک خودشیفته عصبانی تبدیل نکرده است. از زمان شروع قرنطینه، درباره ظاهر خودم به شدت هشیار شده‌ام و هرگز تا این حد احساس ضعف و عدم اطمینان به خود را نداشته‌ام. در نتیجه، وسواس عجیب درباره بررسی ظاهر خودم در من شکل گرفته است. 

با در نظر گرفتن این که بیش از دو ماه است هیچ کسی را غیر از افراد خانواده در خانه نديده‌ام، ممکن است این وضع عجیب به نظر برسد. کسی نیست که بخواهید تحت تاثیر ظاهر خود قرار دهید و جایی هم نیست که به خاطرش به خودتان برسید. آنچه که هست کلی وقت اضافی است. البته این در مورد همگان صدق نمی‌کند، اما برای کسی چون من که شانس داشتن شغل فعلی‌ام را دارم، کاری که اجازه می‌دهد از خانه کار کنم و بچه‌ای هم برای مراقبت ندارم، متوجه شدم که عصرها و همچنین در تعطیلات آخر هفته کلی زمان‌ خالی دارم، که در این زمان‌ها کاری برای انجام ندارم غیر از فکر کردن. 

مانند هر فرد دیگری، من هم به موضوعاتی از این قبیل فکر کرده‌ام که وقتی از وضعیت شیوع بیماری به وضعیت سالم می‌رسیم جهان چه تغییری کرده، یا سلامتی دوستانم که در مشاغل مهم و کلیدی مشغول به کارند و همچنین شکرگزاری بابت سلامت دوستان و خانواده‌ام. اما به موضوعاتی هم فکر کرده‌ام که قبلا جایی در ذهنم نداشت، دست‌کم نه تا این حد. به این فکر می‌کنم که چه می‌خورم:‌ سبزیجات کمتر، نان بیشتر. به این که چه می‌نوشم:‌ چای گیاهی کمتر، شراب قرمز بیشتر. و به این که چقدر ورزش می‌کنم، که در مقایسه با ویدئوهای تمرین‌های ورزشی مردم و مسیرهای دوی پنج کیلومتری که مردم در حساب‌های اینستاگرم خود به نمایش می‌گذارند، چیز دندان‌گیری نیست. 

متوجه شده‌ام که به بدنم نیز فکر می‌کنم. صورتم دارد گردتر می‌شود؟ شکمم نرم‌تر شده؟

می‌‌دانم. زنان دیگر قرار نیست چنین احساساتی داشته باشند. در سال ۲۰۲۰، قرار بر این است که از طریق جنبش مثبت‌گرایی بدنی، احساس توانمندی کنیم، و  کمپین‌های تبلیغاتی بیشماری که می‌گویند به جای اصلاح نقص‌هایمان آنها را بپذیریم، الهام‌بخش ما بوده باشند. آنچه که اصلا قرار نیست انجام دهیم، آن هم در میانه پاندمی، صرف ساعت‌ها وقت برای مقایسه خودمان با سوپرمدل‌ها در اینستاگرم و اندیشه درباره این است که من چرا گونه استخوانی ندارم؟ اما اینها همه مربوط به یک دوره بی‌سابقه است و با در نظر گرفتن زمانی که همه ما اکنون در خانه سپری می‌کنیم، هر ترس و اضطرابی اکنون تشدید شده است، از جمله نگرانی‌ درباره شکل بدن. 

 مسئله عجیبی نیست. فکرش را بکنید: همه ما زمان بیشتری را صرف نگاه کردن به خود می‌کنیم. چه جلسه با همکاران در زوم باشد، یا یک قرار مجازی، و چه مسابقه‌ای در یک دورهمی خانگی از طریق زوم، این روزها تلفن ویدئویی به یک هنجار عادی تبدیل شده و هر نقص کوچکی بزرگنمایی می‌شود چرا که تصویر کاملا روی صورت ما تمرکز کرده است. 

این که راه چندانی برای پرت کردن حواس خودمان نداریم هم مزید بر علت است. در شرایط عادی اگر از نظر ظاهر خود احساس ضعف کنم، برای بیرون رفتن با دوستانم به خودم می‌رسم، حال چه یک پیراهن ساده برای کمک به اعتماد به نفسم بر تن می‌کنم و چه دنبال لباس پرزرق‌وبرق‌تری در کمدم می‌گردم که جلب توجه کرده و حواس را از صاحب لباس، به خود لباس جلب کند. در قرنطینه، هیچ‌یک از این کارها را نمی‌شود کرد. 

آنچه که می‌توانم انجام دهم افزودن به سلفی‌هایم و فکر کردن در این باره است که آیا پاهایم چاق‌تر از قبل شده است یانه. می‌توانم درباره موضوع «قرنطینه ۱۵» نیز بیشتر بخوانم، برچسبی که برای تفریح و خنده به افرادی اطلاق می‌شود که در دوران قرنطینه چاق شده‌اند و از خود بپرسم: این منم؟ و اگر یادم رفته باشد که ظاهر یک زن و لاغری او برای شخصیت اجتماعی او اهمیت بنیادین دارد، می‌توانم به خودم یادآور شوم که یکی از با استعدادترین خوانندگان جهان از دارندگان مشاغل مهم ستایش کرده ولی همه تنها درباره کاهش وزن و لاغر شدن او صحبت می‌کنند. این بدون شک فشار چیرگی‌ناپذیر زیبایی‌شناسانه بر زنان است که حتی در دوران قرنطینه جهانی، احساس می‌کنیم باید ظاهر خود را فراموش نکنیم. 

من تنها کسی نیستم که این احساس را دارم. وقتی احساسم را با دوستانم در میان گذاشتم، بسیاری از این زنان گفتند احساس مشابهی دارند و از این که تنها نیستند خیالشان راحت شد. همزمان، "بنیاد اختلال شکل بدن" فعالیت آنلاین خود را برای رسیدگی به نگرانی مردم در دوران همه‌گیری بیماری افزایش داده و خیریه "اختلال خوردن" که از سازمان‌های عمده خیریه در بریتانیا است گزارش داده که تقاضا برای خدمات آن  ۵۰ درصد افزایش یافته است. 

درباره استفاده از وقت اضافی برای کمک به شرایط فیزیکی و بدنی زیاد نوشته شده، چه انجام چالش سی‌روزه اسکوات باشد و چه در پیش گرفتن رژیم آبمیوه برای پاکسازی بدن. اما هدف از قرنطینه استفاده از زمان اضافی برای خوش اندام کردن ما نیست، بلکه هدف از قوانین ماندن در خانه حفظ سلامت است، که دربرگیرنده سلامت روانی نیز می شود. 

بنابراین من خودم را ملزم به استفاده کمتر از رسانه‌های اجتماعی می‌کنم و هر وقت ببینم کسی شکم تخت و طول مسیر دویدنش را به رخ دیگران کشیده، صفحه اش را ترک می‌کنم. من گرفتن سلفی را هم کنار گذاشته‌ام، چرا که این تنها راهی است که می‌دانم با احساس قوی‌تری نسبت به خود، این دوره را پشت سر خواهم گذاشت.