من که مادر هستم ناکارآمدی آموزش جنسی مدارس در تعریف هرزه‌نگاری (پورنوگرافی)، بیشتر نگرانم می‌کند تا دیدن صحنه‌ای در مجموعه تلویزیونی بی‌بی‌سی که کانل، کراواتش را در می‌آورد.

برنامه پرسش و پاسخ تلویزیونی ایرلند با نام «لایولاین» هفته قبل بحثی به پا کرد که حالا دیگر جنجال‌برانگیز شده است. یکی از شنوندگان به نام ماری با این برنامه تماس گرفت و از صحنه‌های اقتباس بی‌بی‌سی از فیلم سینمایی «مردم عادی» شکایت داشت و گفت «این صحنه‌ها را آدم انتظار دارد در فیلم‌های جنسی جلف ببیند.»

این برنامه پرسش و پاسخ صحنه‌های (زیاد) جنسی دارد که ارتباط سالم و راحت را طوری ترویج می‌کند که به ندرت در تلویزیون دیده‌ایم. کانل، از مری‌آن می‌پرسد پایه‌ای؟ سپس کاندوم می‌زند و منطقی است که ماری‌آن را به اوج لذت جسمی برساند.

مسلماً کیفیت کار پایین است. در توییتر، کانل شخصیت اصلی مرد را «خدای مجاب کردن» وصف کرده‌اند و در آن صحنه‌ها «ناظر حریم خصوصی» می‌گذارند تا از بازیگران حفاظت کند.

با توجه به شواهد، نگرانم که مبادا ماری، مشکل بتواند فیلم بزرگسالانه‌ای پیدا کند که هم‌سنگ «مردم عادی» باشد. فیلم‌های هرزه‌نگاری جریان اصلی، به رقم سیطره فزاینده‌شان شبیه این نیستند. کاش بودند.

من مادر پسربچه‌ای هستم که در این جامعه در سن رشد است، جامعه‌ای که در آن برنامه‌های آموزش جنسی را کنار می‌گذارند و لغو می‌کنند. بعید نیست پسرم با دیدن نوعی از هرزه‌نگاری اینترنتی با جنسیت‌اش آشنا شده باشد و این بیشتر نگرانم می‌کند تا دیدن صحنه‌ای در مجموعه تلویزیونی بی‌بی‌سی که کانل همان‌طور که کراواتش را در می‌آورد ترتیب ماری را می‌دهد.

از سپتامبر ۲۰۲۰ برنامه آموزش جنسی در مدرسه‌ها اجباری خواهد شد و این اولین بار در ۲۰ سال اخیر است که این برنامه روزآمد شده است، اما انتظار نمی‌رود تغییر اساسی کرده باشد. در ضمن چشم‌انداز جنسی دستخوش تغییرات خارق‌العاده‌ای شده که آموزش جنسی به جوانان را تغییر داده است. فیلم‌های جنسی که زمانی باید برای تماشای‌شان با کارت اعتباری پول می‌دادی، دیگر برای همه رایگان شده است و با هر دستگاه متصل به اینترنتی می‌توان به آسانی آن‌ها را تماشا کرد. یعنی هر روز هشتاد میلیون کاربر دارند «هرزگی‌‌های» ماری را تماشا می‌کنند.

طبق گزارش دولت، حتی کودکان ۱۱ ساله هم برای «یاد گرفتن» به سراغ فیلم‌های هرزه‌نگارانه می‌روند. فیلم هرزه‌نگارانه مفید و «خوب» هم داریم اما معمولاً رایگان نیستند. بعید است اکثریت فیلم‌های هرزه‌نگارانه‌ای که به آسانی در دسترس هستند باعث ایجاد عادات و توقعات عالی جنسی شوند.

طبق تحلیلی که در مورد ۳۰۰ صحنه از فیلم‌های هرزه‌نگارانه انجام داده‌اند ۹۰ درصدشان حاوی شکل‌هایی از تعرض جسمی‌اند و در آن‌ها عمدتاً مرد به زن تعرض می‌کند. قربانیان این تعرض‌ها هم واکنشی طبیعی دارند یا لذت می‌برند. یک سوم زنان زیر ۴۰ سال بریتانیایی گفته‌اند شریک جنسی‌شان طی آمیزش بدون تمایل آن‌ها به آنان سیلی می‌زنند، خفت‌شان می‌کنند یا دهان‌شان را می‌گیرند.

من به عنوان یک مادر از خود هرزه‌نگاری هراسی ندارم بلکه هراسم از آموزش ندادن به بچه‌ها درباره آن است.

در بریتانیا به نظر ۷۵ درصد عموم مردم، باید در درس‌های آموزش جنسی به اثرات هرزه‌نگاری پرداخت. اما با این حال در آخرین نسخه‌های پیشنهادی برنامه دولت فقط به صورت گذرا به آن پرداخته‌اند و بیشتر به هرزه‌نگاری انتقام‌جویانه یعنی بدترین جنبه چنین فیلم‌هایی پرداخته‌ شده است.

در ضمن هروقت که اصلاح برنامه آموزش جنسی حالت آزمایشی داشته باشد، با موج انتقاداتی روبه‌رو می‌شود که به ضرر کودکان تمام خواهد شد و آنان را به سمت منابع اطلاعاتی خودشان سوق خواهد داد. محتوای هرزه‌نگاری که به سادگی در فضای مجازی در دسترس است این جای خالی را پر می‌کند، محتوایی که در آن بی‌خیال کاندوم مردانه می‌شوند، لذت مرد‌ان در اولویت است و معمولاً هم این لذت‌ را از راه دهان به دست می‌آورند.

به رغم این‌ها، صحنه‌های فیلم «مردم عادی» سالم‌ترین صحنه‌های جنسی‌ای است که من طی سال‌های عمرم در تلویزیون دیده‌ام. ارتباط و گفتگو اساس این صحنه‌ها است و رضایت دوطرف امری طبیعی است که رعایت می‌شود و حتی محرک است. موهای ناحیه تناسلی مری‌آن واقعی است و خودش سینه‌بندش را باز می‌کند. بازیگران چای می‌نوشند.

اگر رویکرد هرزه‌نگاریِ جریان اصلی به رابطه جنسی مانند رویکرد فیلم «مردم عادی» بود هراسی نداشتم از این که پسرم از این فیلم یاد بگیرد. او را تشویق به یاد گرفتن از آن می‌کردم و امیدوار بودم این کار را بکند. اگر هم‌چنان به آموزش جنسی نگاه منفی وجودداشته باشد و بچه‌ها با گوشی‌ها و رایانه‌های‌شان آموزش جنسی ببینند، «مردم عادی» بهترین استادی است که می‌تواند جانشین این‌ راه‌ها شود.