در آستانه برگزاری هفته به‌پوشی لندن، اولیویا پتر به سراغ جاناتان دنیل پرایس رفته است که به گارسون‌جُن (@GarconJon) هم معروف است، و در مورد آن که دنبال چه چیزی در تصویر است، و نیز در مورد آدم‌هایی که سوژه عکس‌هایش هستند و اهمیت تنوع در عکاسی پوشاک خیابانی، با او گپ زده است. 

چرخ هفته خوش‌پوشی، دیوانه‌وار در چرخش است و  سبک خیابانی، جزء جدایی‌ناپذیر آن است. مهمانان همیشه بهترین لباس‌هاشان را در این مراسم پوشیده‌اند و رسانه‌های اجتماعی نیز تا حد چشمگیری در آتش آن دمیده‌اند. خریداران، سردبیران و وب‌نویسان، فاخر‌ترین و چشمگیرترین پوشاکشان را برای شرکت در این نمایش می‌پوشند و اغلب به اندازه مدل‌های روی صحنه، هیاهو به راه می‌اندازند.

سبک خیابانی با تایید گرفتن از مخاطبان در اینستاگرام، ستاره‌سازی از سوژه‌ها و نمایش دادن لباس‌ها برای فروش، ثابت کرده است که آنچه پایین صحنه نمایش خوش‌پوشی رخ می‌دهد، دست‌کمی از رویدادهای روی صحنه ندارد. پوشاک، مهر تأییدی بهتر از شرکت در مراسم نمایش لباس‌های خیابانی ندارد، پس عجیب نیست که بعضی از شرکت‌کنندگان صرفاً برای این که سوژه عکس‌ها شوند، راهی این مراسم هفته خوش‌پوشی شده‌ باشند.

اما مخاطبان با بعضی از عکس‌های پوشاک خیابانی بیشتر ارتباط می‌گیرند؛ عکس‌هایی که غالباً عکاسشان جزو آن دسته کوچک از عکاسان ممتازی است که هنرشان تبدیل روزمره‌ترین کارها (همچون عبور از خیابان) به صحنه‌ای است که در صفحه براق و خوش‌نمای مجله‌ها چاپ می‌شود.

جاناتان دنیل پرایس که به گارسون‌ جُن هم معروف است، جزو این دسته از عکاسان است. او که متولد لندن است، در حرفه‌اش آنقدر اعتبار دارد که اغلب مهمانان هفته خوش‌پوشی دل‌شان می‌خواهد که او لباس‌شان را تأیید کند. انتشار عکس عکاسی در اینستاگرام پرایس که ۱۲۲ هزار نفر دنبال‌کننده دارد، به معنی برترین مهر تأیید برای آن لباس است. نه تنها زیبایی آن لباس به اثبات می‌رسد، بلکه باعث می‌شود طراح آن در ردیف معتبرترین شخصیت‌های این صنعت قرار بگیرد که این عکاس مجله ووگ، کارشان را می‌پسندد.

در آستانه برگزاری هفته خوش‌پوشی لندن، به سراغ پرایس رفته‌ایم؛ کسی که قرار است در میان سردبیران و اثرگذاران در دنیای مجازی به دنبال سوژه عکس‌هایش بگردد تا عکس‌هایی بی‌نقص و واقع‌نما بگیرد. با او در مورد این صحبت کرده‌ایم که برای عکس گرفتن از پوشاک خیابانی، به دنبال چه نوع سوژه‌هایی است، چرا تنوع و تکثر حرف اول را در کارهایش می‌زند، و کدام سردبیران دنیای خوش‌پوشی هستند که او فارغ از این که چه بپوشند، همیشه از آن‌ها عکس می‌گیرد.

- نظرتان راجع به انتقادهایی که از عکاسی پوشاک خیابانی می‌کنند و می‌گویند تنوع لازم را ندارد، چیست؟ شما هنگام عکاسی حواستان به این موضوع هست؟

- همه به نوعی نماینده گروه بزرگی از آدم‌های فعال در رسانه‌ها و مخصوصاً در صنعت خوش‌پوشی هستیم. درست است که فقط هرچه را که در خیابان می‌بینم ثبت می‌کنم، اما مسئولیتی هم در این زمینه دارم. قطعاً حواسم هست که سعی کنم در کارم زیادی به معیارهای متعارف زیبایی نچسبم.  چند سال پیش در اینستاگرام در طول یک هفته دو پیام خصوصی برایم فرستاده بودند. در یکی از من انتقاد کرده بودند که چرا در کارهایم گروه وسیع‌تری از مردم را نشان نمی‌دهم، و در دیگری از این که کارم پرتنوع است، تشکر کرده بودند. نمی‌شود همه را راضی کرد، اما گام اول و مهم‌ترین کار این است که به این موضوع آگاه باشیم.»

- موقع عکاسی در هفته خوش‌پوشی لندن، به دنبال چه سوژه‌هایی هستید؟

- لندن زادگاهم است به همین خاطر هنگام عکاسی در مراسم هفته خوش‌پوشی‌اش بیشتر احساس قرابت با فضا دارم. در طراحی لباس در بریتانیا نوعی سهل‌انگاری وجود دارد که نمونه‌اش را هیچ جای دیگری نمی‌توان دید، و این را در همه انواع لباس‌های طرح قدیم، در نام‌های تجاری گران‌قیمت و پر زرق و برق می‌شود دید، کارهایی که از جنبه نظری چندان به چشم نمی‌آیند، اما در عمل می‌توانند ترکیب بی‌نقصی به وجود بیاورند.

بنیان طرح لباس‌هایی که امروز می‌پوشیم، در بریتانیا گذاشته‌اند. به همین دلیل، من از دیدن لباس‌هایی در خیابان که دوخت و پارچه سنتی دارند،  خوشم می‌آید، اما در مجموع دوست دارم موقع عکاسی از مراسم نمایش لباس، ذهنم را باز نگه دارم. هفته خوش‌پوشی لندن عموماً گردهمایی اروپایی‌هاست و معمولاً مراسم آن جمع و جورتر از سایر هفته‌های‌ خوش‌پوشی است، اما شاید به همین خاطر از بعضی جهات خلاق‌تر هم باشد.

- در فرصت‌هایی که برای گرفتن عکس خوب دست می‌دهد، مشخصاً به لباس‌هایی که افراد به تن دارند توجه می‌کنید؟

- در آن لحظه اغلب به جزئیاتی مانند شکل و حالتی که کُت کسی گرفته یا رنگ خوبی که ایجاد شده است، توجه می‌کنم. بیشتر اوقات تا وقتی عکس را نگرفته‌ام، به کل لباس شخص توجه نمی‌کنم و اغلب هم حاصل کار خوب از آب در می‌آید. در عکاسی خیابانی، اتفاق‌های خوب خیلی پیش می‌آید. اما من نقش خودم را فقط در این نمی‌بینم که ظاهر آدم‌ها را ثبت کنم. اولاً خیلی‌های دیگر هستند که چنین قصدی دارند، پس اگر این کار را بکنم چیز زیادی به کل این مجموعه اضافه نکرده‌ام. به علاوه، علاقه‌ای هم به این کار ندارم. من در بهترین حالت به دنبال ثبت لحظه‌ها هستم، موقعیت‌ها و جزئیات خاصی که نظر هرکسی را جلب نمی‌کنند.

- انتخاب صحنه و پس‌زمینه عکس چقدر برایتان مهم است؟

- محیط غالباً همان‌قدر نمایانگر ماجرای عکس است، که خود سوژه عکس. درست است که محیط پیرامون سوژه، بافتار عکس را رقم می‌زند، اما آنچه در آن لحظه خاص در جهان رخ می‌دهد، نیز در آن منعکس می‌شود. دوست دارم در طول هر فصل، تعادل بصری در عکس‌هایم ایجاد کنم. بدین ترتیب، عکس‌هایم شامل مجموعه‌‌‌هایی از تک‌چهره، عکس‌‌های واقع‌نما از عابران پیاده، و نماهایی با افق باز از منظره شهر می‌شود. عکس گرفتن از کسی که تند راه می‌رود سخت است، و واقعیت این است که بعضی لحظه‌ها از کف آدم می‌رود.

- آیا فرد خاصی وجود دارد که فارغ از آن که چه پوشیده است، همیشه از او عکس بگیرید؟

- قطعاً اشخاصی هستند که عاشق عکاسی از آن‌هایم. مثلاً سارا هریس از مجله ووگ بریتانیا، یا مدل‌هایی مثل امی سَل یا گیدری دوکاسکی که در طول فصل جزو پررنگ‌ترین آدم‌های عرصه خوش‌پوشی‌اند. ولی اگر بخواهم راستش را بگویم، دنبال چهره‌های خاص یا مشهور نمی‌گردم. در آن لحظه،  مهم‌ترین چیز برایم این است که تصویری زیبا بیافرینم.

- به نظر شما عکاسی لباس خیابانی در سال‌های اخیر چه تغییراتی کرده است؟

- اولین فصلی که عکاسی لباس خیابانی کردم، سال ۲۰۰۸ بود. از آن موقع شاهد تغییرات زیادی بوده‌ایم. کلاً جنبشی به راه افتاده که لباس را برای نمایش می‌پوشند و تنها هدفشان این است که در خیابان از آن‌ها عکاسی کنند. این قبلاً به این شکل وجود نداشت. اما در سال‌های اخیر، قدرت اثرگذاران فضای مجازی قطعاً بیشتر شده است و بسیاری از آن‌‌ها لزوماً کارآفرین‌ هستند و دوست دارند طراحی لباس خیابانی، بخشی از راهبرد کارشان باشد.

طراحی لباس خیابانی موضوع مورد علاقه آن دسته از عکاسانی هم هست که دلشان می‌خواهد در صنعت خوش‌پوشی کار کنند، چون در آغاز کار عکاسی راحت‌تر می‌توانند وارد این عرصه شوند. تعداد عکاسانی که هر فصل می‌آیند و می‌روند، دایم دستخوش تغییر می‌شود.